Αξιότιμε κύριε Διευθυντά,

Σε απάντηση του από 27/7/2021, ανυπόγραφου άρθρου που δημοσιεύσατε στο notospress.gr, με τίτλο «Η «δικέφαλη» έκδοση «Το Δεσποτάτο του Μυστρά»!», έχω να σημειώσω τα παρακάτω και παρακαλώ να τα δημοσιεύσετε σε ανάλογη θέση στην ιστοσελίδα σας.

Πράγματι, το έτος 2011 εξεδόθη με χορηγία του Συνδέσμου των εν Αττική Λακεδαιμονίων και επί προεδρίας του κ. Κώστα Μπεκιάρη Το Δεσποτάτο του Μυστρά - η τελευταία πράξη του Βυζαντινού Ελληνισμού. Η συγκεκριμένη έκδοση όμως ήταν ιδιωτική, δεν εμφανίστηκε ποτέ σε βιβλιοπωλεία, δεν διαχύθηκε καθόλου και εμφάνιζε πολλά λάθη στην επιμέλειά της και στη σωστή στοίχιση των σχετικών παραπομπών ανά σελίδα. Διακαής μου πόθος, όλα αυτά τα χρόνια, ήταν να επανεκδώσω το έργο μου αυτό (συμπληρωμένο και βελτιωμένο) και να φτάσει σε όσο το δυνατό περισσότερους αναγνώστες, αφού συμπλήρωνε, ως τριλογία, τα άλλα δύο αναγνωρισμένα έργα μου με αντικείμενο τον Μυστρά.

Για τα σχέδιά μου είχα ενημερώσει τον Σύνδεσμο των εν Αττική Λακεδαιμονίων και, μέσω του σημερινού Προέδρου του κ. Δημήτρη Καστάνη είχα πάρει το «πράσινο φως» να προχωρήσω σε επανέκδοση του έργου μου.

Θα μπορούσα να σταματήσω εδώ. Όμως, παρά τα 94 χρόνια μου –φλόγα τώρα που τρεμοσβήνει– θα ήθελα να δώσω σε σας, τον ανώνυμο, μιαν απάντηση. Και μπορώ να ειπώ, φίλε μου, ότι μου άρεσε ο λόγος σου, η ορμή, η χάρη. Κατ’ αρχήν ζούμε στον ίδιο τόπο και γνωριζόμαστε αρκετά, τουλάχιστον στα βασικά. Κατ’ αρχήν πιστεύουμε στις ίδιες αξίες, στο δίκαιο, στην προάσπιση του δημοσίου συμφέροντος, στην παιδεία αυτού του λαού σ’ αυτήν την πολύπαθη εποχή μας. Πρέπει όμως να σας ειπώ ότι ο λόγος σας με διασκέδασε και λίγο. Γιατί; Μα είναι γραμμένος με συναίσθημα, να μην ειπώ και με πάθος για την πρωτοβουλία να βγει στη δημοσιότητα, στο ευρύ κοινό, αυτό το βιβλίο μου. Φυσικά, μου είναι δύσκολο να απαντήσω και σε όσα γράφετε, γιατί, ως σκεπτόμενος άνθρωπος, έχω μάθει να κρίνω και να απαντώ με λογικά επιχειρήματα σε αντίστοιχα επιχειρήματα του συνομιλητή μου.

Μπορώ, λοιπόν, να σας βοηθήσω και ίσως, αν έχετε καλή διάθεση, να βελτιώσω τις πληροφορίες σας. Και, ας μου επιτραπεί να αρχίσω από κάτι που ασφαλώς δεν γνωρίζετε: Ο Ιουλιανός –αναφέρεται σε τούτο και ο Καβάφης– καταδίκασε τους χριστιανούς και έγραψε την καταδίκη τους στο Διάταγμα ως εξής: «Ἀνέγνων, ἔγνων, κατέγνων», δηλαδή: «διάβασα, κατάλαβα, σας καταδίκασα». Ο «κοῦφος Ἰουλιανός», λοιπόν, καταδίκασε τους χριστιανούς για την πίστη τους. Και οι χριστιανοί αμέσως τού απαντούν: «Ἀνέγνως, ἀλλ’ οὐκ ἔγνως, εἰ γάρ ἔγνως οὐκ ἄν κατέγνως», δηλαδή: «διάβασες αλλά δεν κατάλαβες, αν είχες καταλάβει, δεν θα μας καταδίκαζες».

Φυσικά, δεν διαβάσατε το βιβλίο (έκδοση 2011). Αν το είχατε διαβάσει, θα βλέπατε ότι το εν λόγω βιβλίο μου τυπώθηκε για λογαριασμό «του Συνδέσμου των εν Αττική Λακεδαιμονίων και του Προέδρου του Κώστα Μπεκιάρη». Αυτό σημαίνει ότι το βιβλίο έμεινε για πάντα στις αποθήκες, εκτός μερικών που τα έδωσαν σε αριστεύσαντες κ.λπ. Σε κανένα βιβλιοπωλείο της χώρας, ούτε στην Αθήνα, ούτε στη Σπάρτη, ούτε στο Βυζαντινό Μυστρά έφθασε ποτέ. Παρέμεινε άγνωστο, ακόμη και στα μέλη του Συλλόγου. Ο περί ου ο λόγος χορηγός, μακαρίτης τώρα Κ. Μπεκιάρης, με αγχωτική βιασύνη το εξετύπωσε, χωρίς επιμέλεια, παρά τις παρακλήσεις μου. Την ύστατη ώρα, παρακάλεσα τον μαθητή μου Παναγιώτη Ξηντάρα, δφ., και πρόλαβε να φτειάξει μόνο τη Βιβλιογραφία. Μπορείτε, τάχα, να υποψιαστείτε, αγαπητέ φίλε, τη μοναξιά μου; Την μοναξιά μου, ως πνευματικού ανθρώπου; Βοήθεια, για χρόνια, από πουθενά. Ποτέ κανέναν δεν παρακάλεσα. Για τούτο ποτέ δεν ξέχασα και τιμώ με τη σκέψη μου μαθητές μου, οι οποίοι υπήρξαν γενναίοι χορηγοί βιβλίων μου. Το εν λόγω, λοιπόν, βιβλίο μου, τίμιος μόχθος δεκαετιών, ουσιαστικά τυπώθηκε μα ποτέ δεν κυκλοφόρησε, θεωρούμενο ως μήποτε εκδοθέν, αφού δεν είχα το δικαίωμα να το διαθέσω στο κοινό. Για τούτο και η Περιφέρεια το εξέδωκε. Εκτός από τα αντίτυπα που η ίδια διαθέτει τιμής ένεκεν, ένας άλλος αριθμός, από τον εκδοτικό οίκο, διακινείται σε όλα τα βιβλιοπωλεία, ώστε να βρει, επιτέλους, το βιβλίο τους αναγνώστες του.

Λυπάμαι βαθύτατα για τη βιασύνη σας, για το συγκαλυμμένο πάθος να επιρρίψετε μομφή σε επίσημα πρόσωπα που ανταποκρίθηκαν στο αίτημα ενός αυτονόητου χρέους. Να μιλήσω εδώ για μια ουσιαστική προσθήκη που επέφερα στην παρούσα έκδοση; Όποιος ενδιαφέρεται, μπορεί στη σελίδα 198 να ιδεί τι έγινε στο Ρίμινι της Ιταλίας, ποιες μουσικές συνθέσεις και ποιος ύμνος ακούστηκε το 1420 στην Ιταλία για τη Σπάρτη και το Θεόδωρο Β΄ Παλαιολόγο κ.ά.

Να αναφερθώ ακόμα στις λανθασμένες παραπομπές που είχε το πρώτο άτυχο βιβλίο; Κάπου 14 λανθασμένες παραπομπές, αντιεπιστημονική παραπληροφόρηση και σύγχυση των πηγών. Να αναφερθώ στα 140 περίπου τυπογραφικά λάθη, ή αβλεψίες που είχαν τραυματίσει το κείμενο εκείνο; Όποιος αμφιβάλλει, το βιβλίο εκείνο, Το Δεσποτάτο του Μυστρά, του 2011, το οποίο, επαναλαμβάνω, παραμένει άγνωστο, αφού ποτέ δεν κυκλοφόρησε, είναι στη διάθεσή του.

Μια ζωή έζησα και δίδαξα στην πόλη αυτή, γενιές που πολλές έχουν αποχωρήσει πια σήμερα. Για πρώτη φορά και με δισταγμό ζήτησα τη συνδρομή επίσημου δημόσιου φορέα. Πώς να μην είμαι ισόβια ευγνώμων, καθώς και σε άλλες πρωτοβουλίες, χάρη στις οποίες είδαν το φως της δημοσιότητας τα βιβλία μου;

Ναι, ευχαριστώ θερμά τον Περιφερειάρχη κύριο Παναγιώτη Νίκα και τον κύριο Θεόδωρο Βερούτη, Αντιπεριφερειάρχη, γιατί έπραξαν το καθήκον τους με αντικειμενικά κριτήρια. Δεν είναι πάντα σωστό αυτό που θέλουμε. Το κύριο είναι να θέλουμε το σωστό, πέρα από εντυπωσιασμούς.

Με τιμή,

Δημήτρης Γ. Κατσαφάνας

Εκ της Σύνταξης

Η Περιφέρεια Πελοποννήσου εκτιμάμε δεν έχει ανάγκη συνηγόρων γιατί απλούστατα δεν απειλείται. Απλά ελέγχεται. Η Περιφέρεια Πελοποννήσου, έχει τον χρόνο να απαντήσει στο δημοσίευμα του notospress.gr, άλλωστε μόλις εχθές έγινε.

Η Περιφέρεια Πελοποννήσου είναι αυτή που πρέπει να δώσει εξηγήσεις ώστε να αντιληφθούμε πως είναι δυνατόν ένα βιβλίο που κυκλοφορεί ευρέως και πωλείται σαφώς εκδόθηκε καταρχήν το 2011 και έχει συγκεκριμένη ταυτότητα μπορεί να αποτελεί και επετειακή έκδοσή της και όχι επανέκδοσή της προηγούμενης. Δεν αποκλείουμε το ενδεχόμενο να μπορεί. Ερώτημα θέτουμε και περιμένουμε απάντηση.

Αναμένοντας την απάντηση της Περιφέρειας Πελοποννήσου και μόνον αυτής, διαβεβαιώνουμε όσους ανησυχούν και εξαναγκάζονται σε υπαινιγμούς ότι δεν υπάρχει λόγος διότι σκοπός μας είναι η διαφύλαξη του αγαθού. Άλλωστε, σε έναν μικρό τόπο, όποιος δεν θέλει δεν γνωρίζει πως όποια μάχη δίνουμε δεν την δίνουμε με λόγχες αργυρές, ούτε επιτρέπουμε σε βόδια να κάθονται στην γλώσσα μας. Έχουμε εδραιωμένη την πεποίθηση: «καθαρόν πράγμα δεν είναι ό,τι επλύθη, αλλ’ ό,τι δεν ελερώθη» κι έτσι πορευόμαστε, όχι βεβαίως αλάνθαστα, αλλά έντιμα και αν χρειαστεί μαχητικά. Μάλιστα στην εποχή που επιβεβαιώνεται το «Corruptio optimi pessima» (Η διαφθορά των αρίστων είναι η χειρότερη) είμαστε υποχρεωμένοι να ελέγχουμε διαρκώς και χωρίς πάθος τις Αρχές και τους Άρχοντες, η πλειοψηφία των οποίων είναι Άριστοι, γιατί ακόμα και σήμερα, ακόμα και ανάμεσα σε ανθρώπους με γνώση, πείρα και σοφία, παρατηρείται το εξής επικίνδυνο φαινόμενο: Υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν ότι η εξουσία είναι ευχάριστη γιατί συγχέουν την εξουσία με την κατάχρηση εξουσίας. Έτσι λοιπόν μόνον καλό απορρέει από τον δημοσιογραφικό έλεγχο και μόνον το ήθος αμφοτέρων διαπλάθεται και αξιολογείται όταν διατυπώνεται θαρραλέος δημόσιος λόγος και φυσικά αντίλογος. Ποιος άλλωστε είναι αυτός που διαφωνεί με την άποψη ότι οι λέξεις, η σύνταξη τους, το ύφος, η πλοκή τους, συχνά ορίζουν το ήθος. Πόσο μάλλον οι πανίσχυρες πράξεις.

Γι’ αυτό επειδή, όπως στην δημοσιογραφία έτσι και στην πολιτική αλλά και στην επιστήμη και εν τέλει στη ζωή ισχύει το «η δωροδοκία μπορεί να ήταν μικρή, το αδίκημα όμως ήταν μεγάλο» ας είμαστε όλοι γενικά και διαχρονικά, ψύχραιμοι, δίκαιοι και εγκρατείς .

Το notospress.gr θα επανέλθει στο θέμα αν δεν υπάρξουν απαντήσεις των αρμοδίων ή εάν αυτές είναι, για τον κοινό νου, ανεπαρκείς και ασαφείς.

Το παρόν σημείωμα δεν αποτελεί απάντηση αλλά σχόλιο.

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις