Γράφει η Αναστασία Γ. Δρανδάκη - Μαρινάκη*

Αισθάνομαι βαθιά την ανάγκη, με λίγα λόγια ειλικρινούς θλίψης και απέραντης ευγνωμοσύνης, να αποχαιρετίσω την αγαπημένη μου ξαδέλφη και συνάδελφο, την Αντιόπη.

Αν θέλαμε με μια κουβέντα να σκιαγραφήσουμε την προσωπικότητα της, θα λέγαμε, ότι ήταν ο άνθρωπος, που ζούσε για τους άλλους, ζούσε για να προσφέρει στους άλλους.

Η Αντιόπη και η οικογένεια της, ο θείος Νικίας, η θεία Ευαγγελία - πρώτη εξαδέλφη της μητέρας μου -, ο Γιάγκος, αποτελούσαν για μένα πρότυπο, από τα παιδικά μου χρόνια, τότε που ερχόμουν στη Σπάρτη για διακοπές.

Αργότερα, όταν αποφάσισα να ακολουθήσω, όμοια με εκείνη πορεία στο νομικό κόσμο, στάθηκε πλάι μου, με ενθάρρυνε ,με εμψύχωνε. Από τα πρώτα μου βήματα στη συμβολαιογραφία, ήταν δίπλα μου, έστω και αν απείχαμε γεωγραφικά. Εκείνη στην Αθήνα, στο Ρέθυμνο εγώ. Κινητά δεν υπήρχαν τότε, ούτε ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, εκείνη όμως ήταν πάντα εκεί. Απαντούσε στις απορίες μου, η βιβλιοθήκη μου είναι γεμάτη από συμβόλαιά της που αποτέλεσαν υποδείγματα για τα δικά μου. Συμβόλαια πραγματικά υποδειγματικά, λεπτομερή, αναλυτικά. Τίποτε δεν άφηνε αόριστο ή ασαφές η Αντιόπη.

Κανέναν δεν άφηνε χωρίς πλήρη νομική κάλυψη. Συνεπής σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Ακόμα και στα συνέδρια, που παρακολουθούσαμε, πριν από τους ομιλητές βρισκόταν στην αίθουσα, τελευταία αποχωρούσε.

Συμπαραστάτης και αρωγός στην οικογένεια, τους φίλους, τους συναδέλφους. Πάντα ρωτούσε με ειλικρινές ενδιαφέρον για την υγεία και την πορεία όλων μας. Ήταν πρόθυμη και ανά πάσα στιγμή έτοιμη να αφήσει τις προσωπικές και επαγγελματικές της υποχρεώσεις, προκειμένου να βρει λύση σε κάθε πρόβλημα μας. Μόνο τον εαυτό της και την υγεία της ξεχνούσε να φροντίσει.

Ήταν σπάνιος άνθρωπος η Αντιόπη. Γλυκιά, ήπια και αθόρυβη. Ηταν από εκείνους τους λίγους, που έχουν αποφασίσει ότι η ζωή αξίζει μόνο όταν προσφέρεις, με ευγένεια και καλοσύνη.

Θα μας λείψει η ευεργετική φυσική παρουσία της.

Ωστόσο υπάρχει κάτι παρήγορο μέσα από την απουσία της. Άνθρωποι σαν την Αντιόπη, ακόμα κι όταν έχουν φύγει από τη ζωή, εξακολουθούν να είναι παρόντες στον καθημερινό αγώνα και στην καθημερινή αγωνία.

Όχι μόνο ως παράδειγμα, αλλά και ως σιωπηλοί κριτές των λόγων και των πράξεών μας. Ως μέτρο του ήθους.

Έχουμε ανάγκη να την θυμόμαστε.

(*) Συμβολαιογράφος Ρεθύμνου- Πρόεδρος του Συμβολαιογραφικού Συλλόγου Εφετείου Κρήτης

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις