Γράφει ο Παναγιώτης Τζουνάκος

Προχθές, κλιμάκιο της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ), του δευτεροβάθμιου συνδικαλιστικού οργάνου των καθηγητών βρέθηκε στη Σπάρτη και ενημέρωσε για τις τρέχουσες εξελίξεις στη Μέση Εκπαίδευση. Ήταν μια συγκέντρωση ανοικτή σε όποιον/α ήθελε να μάθει από τους ειδικούς για την υφιστάμενη κατάσταση. Με την ευκαιρία η μνήμη ανέτρεξε στο παρελθόν και έκανε ολιγόλεπτη στάση στις σημαντικότερες διεκδικήσεις που σημάδεψαν τα τελευταία εξήντα χρόνια και τις προσπάθειες των εκπαιδευτικών για πολλές γνώσεις και πνευματική καλλιέργεια.

Η απεργία των καθηγητών της Μέσης Εκπαίδευσης στις αρχές του 1963 κράτησε 20 ημέρες και έληξε με την επιστράτευσή τους, μερικοί από τους οποίους σύρθηκαν κατηγορούμενοι στα δικαστήρια. Στάθηκαν αποφασιστικοί, ακέραιοι και αλύγιστοι απέναντι στο αυταρχικό αστυνομικό κράτος και παρακράτος και εξήγησαν με παρρησία και θάρρος την κατάσταση που επικρατούσε στα δημόσια σχολεία. (Να σημειωθεί ότι, το τότε Σύνταγμα δεν προέβλεπε το δικαίωμα της απεργίας, το οποίο καθιερώθηκε με το Σύνταγμα του 1975.)

Η απεργία της 3ης Δεκεμβρίου του 1980 έληξε στο τέλος Ιανουαρίου του 1981, ως παράνομη και καταχρηστική. Πρωτοδιόριστος τότε βρέθηκα με μια ομάδα καθηγητών από τη Σπάρτη στην ομιλία του προέδρου της ΟΛΜΕ στην Καλαμάτα. Έμεινα άναυδος από τις ελλείψεις σε διδακτικό προσωπικό, σε αίθουσες διδασκαλίας κ.λπ., αλλά κυρίως από το απαρχαιωμένο και απαξιωμένο περιεχόμενο της εκπαίδευσης.

Η απεργία του Μάη-Ιούνη του 1988 ήταν ιδιαίτερα σκληρή, κράτησε ενάμισι περίπου μήνα στη διάρκεια της οποίας είχαμε παραίτηση υπουργού, κάποια οικονομικά οφέλη των καθηγητών και έληξε με δικαστική απόφαση.

Οι μεγάλες κινητοποιήσεις καθηγητών και μαθητών αμέσως μετά από τις εκλογές της 10ης/4/1990 ήταν δυναμικές και είχαν και αιματηρά αποτελέσματα. Η προκλητική αθέτηση της κυβέρνησης της προεκλογικής της δέσμευσης, για την αντιμετώπιση των αιτημάτων του κλάδου είχε σαν συνέπεια τον ξεσηκωμό της εκπαιδευτικής κοινότητας στο τέλος του Μάη και την απεργία κατά την περίοδο των γενικών εξετάσεων. Οι εξετάσεις παρατάθηκαν και κατά την πρώτη μέρα διεξαγωγής τους συλλαλητήρια πραγματοποιήθηκαν έξω από τα εξεταστικά κέντρα, κυρίως για τα προσωπικά φύλλα εκβιασμού και εκφοβισμού που δόθηκαν σε κάθε καθηγητή/τρια που είχε οριστεί για τις εξετάσεις, με τη διαταγή ότι αν δεν προσέλθει θα απολυθεί. Αρκετοί δεν υπέκυψαν εκδιώχθηκαν από την υπηρεσία, στην οποία επανήλθαν αργότερα. Τη σύγκρουση καθηγητών και κυβέρνησης πυροδότησαν ακόμη περισσότερο τα αναχρονιστικά προεδρικά διατάγματα τον Νοέμβριο του 1990 και ξεκίνησαν καταλήψεις σε εκατοντάδες Γυμνάσια και Λύκεια της χώρας, με κατάληξη τη δολοφονία στην Πάτρα του Νίκου Τεμπονέρα (8/1/1991).

Η απεργία διαρκείας της 20ής Ιανουαρίου του 1997, η μεγαλύτερη σε διάρκεια (κράτησε περίπου 2 μήνες) και ένταση υπήρξε μια από τις λαμπρότερες σελίδες του συνδικαλιστικού κινήματος των εκπαιδευτικών. Βασικό της αίτημα ήταν η αναβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης και των λειτουργών της, καθώς έχανε σιγά-σιγά το συστατικό της περιεχόμενο, με την Ελληνική οικογένεια να υφίσταται συνεχή οικονομική αφαίμαξη από την παρασχολική δραστηριότητα. Η κινητοποίηση αυτή χαρακτηρίστηκε άκαιρη και έληξε χωρίς κοινωνική και πολιτική στήριξη.

Ενδιάμεσα πολλές διήμερες, μονοήμερες και στάσεις εργασίας συμπληρώνουν την αγωνιστική πορεία των εκπαιδευτικών της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Η αύξηση των δαπανών για την Παιδεία, η άμεση δημιουργία και κάλυψη χιλιάδων νέων μόνιμων οργανικών θέσεων, η κατασκευή εκατοντάδων αιθουσών διδασκαλίας σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές, οι μειώσεις των μαθητών ανά τμήμα και η αύξηση των αποδοχών των εκπαιδευτικών παραμένουν διαχρονικές απαιτήσεις.

Σήμερα, με τους αντιεκπαιδευτικούς νόμους του ’20 και του ’21 η κατάσταση στα δημόσια σχολεία έχει επιδεινωθεί δραματικά. Οι κυβερνητικές αποφάσεις υποτίμησαν τη δωρεάν δημόσια παρεχόμενη Παιδεία και ενίσχυσαν την τάση για μετακίνηση των μαθητών/τριών από τη δημόσια εκπαίδευση προς την ιδιωτική, προς όφελος της ιδιωτικής κερδοσκοπίας. Η συνεχής μείωση των δαπανών για την Παιδεία, ο μερικός διορισμός μόνιμων εκπαιδευτικών (42000 είναι οι αναπληρωτές) στα πάγια κενά, η συγχώνευση τμημάτων, ο μη εκσυγχρονισμός των προγραμμάτων σπουδών, σχολικών βιβλίων και εκπαιδευτικών μεθόδων, η κατάργηση των Ανθρωπιστικών Μαθημάτων και της Κοινωνιολογίας, οι κάμερες κ.λπ. έχουν υποβαθμίσει το δημόσιο σχολείο. Με την ελάχιστη βάση εισαγωγής 40000 υποψήφιοι έμειναν εκτός Πανεπιστημίων και οδηγήθηκαν στα ιδιωτικά κολλέγια, τα οποία εξισώθηκαν με τα Πανεπιστήμια. Με την εφαρμογή της τηλεκπαίδευσης, εκτός της απομάκρυνσης των παιδιών από την ομαλή κοινωνικοποίηση που προσφέρει το σχολείο και του υποβιβασμού της αναντικατάστατης φυσικής παρουσίας του δάσκαλου εκχωρούνται σε ιδιωτική πλατφόρμα τα προσωπικά δεδομένα καθηγητών και μαθητών/τριών. Οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες/ανισότητες που διαρκώς χειροτερεύουν αύξησαν τα περιστατικά βίας στο σχολικό περιβάλλον, που εξελίσσονται σε βιαιοπραγίες μεταξύ μαθητών/τριών ή σε επεμβάσεις εξωσχολικών, τα οποία είναι τόσο συχνά που έχουν ενταχθεί στη … διδακτέα ύλη. Τα ίδια συμβαίνουν και στα ιδιωτικά σχολεία. Πριν από λίγες μέρες μπήκαν εξωσχολικοί με μαχαίρια στο Κολλέγιο Αθηνών στο Ψυχικό.

Μετά από τόσα χρόνια προσπαθειών και αγώνων στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και των αργών αλλά σταθερών επιτευγμάτων φαίνεται ότι η Δημόσια Παιδεία και Εκπαίδευση των παιδιών του Ελληνικού λαού ωθούνται προς την οπισθοδρόμηση και την απαξίωση. Η αλλαγή της πολιτικής καθίσταται αναγκαία προκειμένου να μπουν στις ράγες της γνώσης και της σφαιρικής μόρφωσης, όπως επιτάσσουν οι νέες συνθήκες και τα νέα επιστημονικά δεδομένα. Η Παιδεία και η Εκπαίδευση δεν είναι χώροι μονόπλευρων ιδεολογιών και κομματικών σκοπιμοτήτων. Αυτό τουλάχιστον πρέπει να συνειδητοποιηθεί από όλους.

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις