Η νέα συνθήκη

Γράφει ο Λευτέρης Κουσούλης* /tanea.gr

Μετά την ολοκλήρωση της συζήτησης στη Βουλή, με αφορμή την πρόταση δυσπιστίας και την αδιατάρακτη πορεία της Κυβέρνησης, μια νέα συνθήκη διαμορφώθηκε. Με το πέρας αυτής της έντονης αντιπαράθεσης η τραγωδία των Τεμπών, ως ζήτημα πολιτικό, τοποθετείται σε μια άλλη πλέον βάση, αφομοιώνεται στη σύγκρουση ως ένα στοιχείο με βαρύτητα, αλλά εξαντλημένο ως αφορμή διαρκούς τροφοδοσίας μιας κριτικής εναντίον της Κυβέρνησης. Παράδοξα μπορεί και να την ωφελήσει αυτή η κορύφωση.

Σε κάθε περίπτωση βρισκόμαστε μπροστά στην απαρχή μιας νέας συνθήκης. Η συνθήκη αυτή έχει αρχή και τέλος. Αυτό την καθιστά πολιτικά ενδιαφέρουσα. Αρχίζει σήμερα, θα ολοκληρωθεί την 9η Ιουνίου, την Κυριακή των ευρωεκλογών. Εκείνο το βράδυ θα αποδειχθεί καθοριστικό για την επόμενη φάση. Όχι μόνο για το σημερινό κυβερνητικό σχήμα, αλλά και για την κίνηση της χώρας συνολικά.

Οι ευρωεκλογές που έρχονται συνοδεύονται από ύψιστη πολιτική σημασία. Στο τέλος της νέας αυτής συνθήκης ή η χώρα θα βρεθεί μπροστά σε μια πολιτική μεταβολή ή θα συνεχίσει με τους σημερινούς ρυθμούς προς το 2027. Πρώτιστα η νέα αυτή συνθήκη ενδιαφέρει την Κυβέρνηση. Μια αποδοκιμασία στο τέλος του μικρού κύκλου που αρχίζει σήμερα θα την θέσει σε δυσκολία, θα ανακόψει την αριθμητική αυτοπεποίθησή της και θα θέσει σε λειτουργία μηχανισμούς κρίσης και κριτικής της σημερινής συνθήκης που επικρατεί στην παράταξη αυτή, πέντε ακριβώς χρόνια μετά το 2019.

Το ενδεχόμενο αυτό – μακρινό αλλά υπαρκτό – θα όριζε εκ νέου τον πολιτικό χρόνο, το 2027 ως ορίζοντας θα απομακρυνόταν και απρόβλεπτες οι εξελίξεις θα κυοφορούσαν ευρύτερες αλλαγές. Είναι συνεπώς αυτονόητο ότι η κυβερνητική παράταξη μετά τη χθεσινή ψηφοφορία, που συμβολικά υπενθυμίζει το εύρος και την αντοχή της, θα επιχειρήσει να αναδείξει την αναμέτρηση του Ιουνίου σε αυτό που είναι, καθοριστική.

Όσο και αν η συνολική αδυναμία της αντιπολίτευσης, ο κατακερματισμός, η απουσία σχεδίου, η μη πειστικότητα των προσώπων διευκολύνει τον κυβερνητικό σχεδιασμό επιβεβαίωσης της αριθμητικής κυριαρχίας, τα εμπόδια που φέρει η νέα συνθήκη εντός της είναι πολλά και δύσκολα.

Αυτό που η αντιπολίτευση δεν πέτυχε ως τώρα, να μετατρέψει δηλαδή την υπαρκτή δυσαρέσκεια σε πολιτικό αποτέλεσμα, συμβαίνει καμιά φορά να το αναλαμβάνει η κάλπη. Η κάλπη η ίδια, ως ευκαιρία πολιτικής έκφρασης, να γίνεται ο οργανωτής της δυσαρέσκειας. Η νέα συνθήκη έχει μέσα της αυτή την απειλή για την Κυβέρνηση ή την ευκαιρία για την αντιπολίτευση, ανάλογα πως το βλέπει κανείς.

Ταυτόχρονα η φύση της εκλογικής αναμέτρησης, η μη άμεση συνέπεια του αποτελέσματος στην διακυβέρνηση, διαμορφώνει μια ζώνη απελευθερωμένης εκλογικής συμπεριφοράς, που αν και αποτελεί τακτική επιλογή για τον ψηφοφόρο, ως αποτέλεσμα μπορεί να γίνει διαμορφωτής μιας άλλης, διαφορετικής συνθήκης. Μπορεί η νέα συνθήκη που ξεκινάει σήμερα να κυοφορεί μέσα της μια ριζικά επόμενη άλλη.

(*) Ο κ. Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας.