Η Κυβέρνηση ως επανάληψη

Γράφει ο Λευτέρης Κουσούλης* /tovima.gr

Περνάει ο χρόνος και είναι φανερή η κόπωση που συνοδεύει το κυβερνητικό σχήμα. Εξαντλήθηκαν γρήγορα οι μετά την ΔΕΘ μικροί ενθουσιασμοί και διαπιστώθηκε η περιορισμένη πολιτική απήχηση της γνωστής μεθόδου. Η καθημερινή ζωή επιβάλλει το χρώμα της και τα τρέχοντα προβλήματα απαράλλακτα επιστρέφουν από μέρα σε μέρα.

Σε μια δραστηριότητα ακτιβιστικού τύπου η Κυβέρνηση ακολουθεί τα γεγονότα σε εξέλιξη, ανήσυχη για το τι θα φέρει η επομένη, τι κυοφορείται και της διαφεύγει, τι έχει ήδη εκδηλωθεί και αργά και καθυστερημένα θα ζυγιστεί η σημασία του. Η διακυβέρνηση είναι μια δύσκολη υπόθεση. Η δυσκολότερη.

Η διάρκεια στην εξουσία δοκιμάζει ιδέες, πολιτικές και πρόσωπα. Η φθορά που μηχανικά προκύπτει, η δυσαρέσκεια που αναπόδραστα θα γεννηθεί, η αδυναμία ανταπόκρισης σε εγκατεστημένες ανάγκες, πολλαπλασιάζει το βάρος και αυτό συχνά καθηλώνει και τις πιο εμπνευσμένες ομάδες, φέρνει στο φως την αποσιωπημένη ανεπάρκεια, αποκαλύπτει το όριο των στόχων και των δυνατοτήτων, τα φέρνει αμείλικτα όλα πιο κοντά στη ρεαλιστική διάσταση και στην πραγματική φύση τους.

Υποχρεωτικά ένα κυβερνητικό σχήμα επαναλαμβάνει τον εαυτό του. Όσο και αν – συμβαίνει συχνά – να ψάχνει ή να κατασκευάζει αφορμές νέας αρχής και νέων στόχων. Δεν χρειάζεται να αναζητήσουμε μακριά μας σχετικά παραδείγματα. Η ελληνική Κυβέρνηση μας μιλάει ιδανικά.

Είναι μια Κυβέρνηση , που στον 7ο χρόνο της διακυβέρνησης, δεν μπορεί ούτε βήμα να κάνει χωρίς να θυμίζει τον γνωστό εαυτό της. Όλα μια επανάληψη. Στον λόγο, στο περιεχόμενο, στη στάση, στις πολιτικές. Στο συνολικό ύφος. Η επανάληψη είναι μια παράταση, μια διαρκής παράταση.

Το πολιτικό περιβάλλον ευνοεί αυτήν επανάληψη. Η αντιπολίτευση παρέχει αυτή την προσωρινή ασφάλεια. Αυτό που απέδωσε ως τώρα, πάντα θα αποδίδει και θα μπορούσε εύλογα να ορίζει την κυβερνητική επιλογή, αυτό που άντεξε ως τώρα μπορεί για πάντα να αντέχει.

Από το 2019 το πολιτικό λεξιλόγιο της Κυβέρνησης, με σύμμαχο έναν διαθέσιμο μηχανισμό επικοινωνίας, κινήθηκε γύρω από τον άξονα της κυριαρχίας, που εύκολα έγινε η βασική έννοια του κυβερνητικού σχήματος, με την αριθμητική νίκη σε εκείνες τις εκλογές να επιτρέπει την εύκολη και άκριτη αποδοχή του.

Από τότε ως σήμερα η ίδια φιλοσοφία έκφρασης και λόγου, ύφους και στάσης, χαρακτηρίζει, επαναλαμβανόμενα στο χρόνο, αυτό που ως συνείδηση εξουσίας αντιπροσωπεύει τη σημερινή διακυβέρνηση. Η εκφώνηση αυτού του λόγου, η ένταση, η επιβολή και η πρόθεση επιβολής συμπυκνώνει αυτή τη φιλοσοφία.

Πανομοιότυπα, από χρόνο σε χρόνο, συντήρησε τον εαυτό της. Όσο και αν η τρέχουσα διαχείριση δεν μπορεί πλέον να κρύψει το όριό της – από την ακρίβεια ως την καθημερινή βία, από την νέα παγκόσμια συνθήκη ως τα εθνικά μας ζητήματα – η Κυβέρνηση δεν διαθέτει τα αποθέματα μιας πορείας στοιχειώδους αλλαγής της.

Είναι καταδικασμένη να επαναλαμβάνει αυτό που γνωρίζει, να επιστρέφει εκεί που ξεκίνησε. Αυτή η επανάληψη, σαν φθαρμένο ένδυμα, δεν έχει κάτι να προσφέρει. Έχει οριστικά εξαντληθεί. Αυτό μας λένε όλες οι ενδείξεις. Από επίσημα χείλη έχει διακηρυχθεί.

Θα επιχειρηθεί στις εκλογές που έρχονται, ως σχέδιο αυτοδυναμίας, μια τελευταία απόπειρα επανάληψης. Μόνο που πλέον, αδιαφορώντας για σχέδια και επιδιώξεις, η πραγματικότητα είναι ήδη άλλη και θα εκδηλωθεί πολιτικά ως άλλη.

(*)Πολιτικός επιστήμονας