Γράφει ο Χρήστος Α. Πλειώτας, δικηγόρος

Σκέψη και Γνώμη

Περπατούσα στην Σπάρτη βράδυ. Το συνηθίζω και το συνιστώ. Είναι ο καλύτερος τρόπος για την αποφόρτιση του μυαλού απ’ όσα του φορτώνει η μέρα.
Έφθασα στον Όσιο Νίκωνα.
Πάντοτε αυτή η εκκλησία με κάνει να θυμάμαι πολλά…
Ήταν η εκκλησία της παιδικής μου γειτονιάς. Μου χάλασε την καρδιά που είδα μία ρωγμή στην μία από τις δύο κεντρικές μαρμάρινες τσουλήθρες. Έχει σπάσει στην βάση το μάρμαρο σε μήκος τριάντα περίπου εκατοστών και φαίνεται χώμα και χορτάρι.
Στις τσουλήθρες αυτές πέρασα ώρες της ζωής μου.
Όταν μία χειμωνιάτικη ημέρα του δημοτικού σχολείου που με είχε αποβάλει ο δάσκαλός μου, γιατί είχα κόψει τα νύχια μου με τα δόντια, από φόβο μην φάω ξύλο αν πάω νωρίς στο σπίτι, είχα κρυφθεί στην καμάρα του Οσίου Νίκωνος πίσω από τις τσουλήθρες, έως το σούρουπο!!!
Θα’ ταν η ώρα επτά που αποφάσισα να επιστρέψω σπίτι, αφού πριν τσούλησα με ευχαρίστηση σ’ αυτήν που βρήκα τώρα σπασμένο το μάρμαρό της.
Πάρα πολλές φορές με αδέρφια και φίλους στις ίδιες τσουλήθρες ανεβοκατεβαίναμε ανέμελα, κάναμε στάση… και πάλι κυλιόμασταν ώρες, αδιαφορώντας για τον υπόλοιπο κόσμο.
Χρονιά του 1973 μαθητής Γ΄ Δημοτικού Σχολείου Σπάρτης έως και που έφθασα στην Α΄ Γυμνασίου.
Στην ίδια τσουλήθρα ακούμπησα κάποια φορά ανοικτές τις παλάμες των χεριών μου που καίγανε, για να δροσιστούν απ΄ την ψύχρα του μάρμαρου, όταν στην Δ΄ Δημοτικού είχα δεχθεί τόσες μα τόσες δυνατές ξυλιές από την γύψινη βέργα του αγαπημένου μου Στέλιου Ξεγραμμενάκου – δασκάλου μου, επειδή τόλμησα να μην αποκαλύψω συμμαθητή μου, που είχε κλέψει μία γόμα από άλλο συμμαθητή μας!!!
Στεκόμουν τώρα και χάζευα τις τσουλήθρες μέχρι παρεξηγήσεως.
Ίσως κάποιος που με έβλεπε να με θεωρούσε φευγάτο…
Δεν με ένοιαξε.
Η δύναμη των παιδικών κεκτημένων είναι κάτι το φοβερό.
Ειδικά όταν ανοιγοκλείνεις τα μάτια και βλέπεις ότι έχουν περάσει 50 ολόκληρα χρόνια από την ζωή σου.
Πολύ θα ήθελα να είχα την «θεϊκή» δύναμη να αγγίξω το σπασμένο μάρμαρο της «πληγωμένης» τσουλήθρας και με μιας να το γιατρέψω.
Αν πάλι πάω αύριο σ’ ένα μαρμαρά και του ζητήσω να επέμβει θα παρεξηγηθώ;
Έφυγα περπατώντας.
Σκέφτηκα: Αν οι τσουλήθρες του Οσίου Νίκωνος ήταν ακόμα χρηστικές σίγουρα θα είχε αποκατασταθεί το σπασμένο μάρμαρο.
Όμως δεν είναι. Αλλιώς παίζουν σήμερα τα παιδιά.
Αλλιώς σκαρφαλώνουν και τσουλούν στον κόσμο των ονείρων τους...
Δεν βρίσκουν διέξοδο ανεμελιάς στις τσουλήθρες.
Σερφάρουν στο διαδίκτυο από «μωρά», παρακολουθούν τρισδιάστατα comics στην τηλεόραση, χαίρονται σε οικολογικές παιδικές χαρές.
Όταν άραγε μεγαλώσουν θα θυμούνται κάτι τόσο ανεπιτήδευτα απλό και απέριττο όπως εγώ και τόσοι άλλοι της γενιάς μου;
Μία τσουλήθρα;
Που θα τους κάνει να αναπολούν και θα τους ξεκουράζει;
Ίδωμεν …


* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr