Γράφει ο Χρήστος Α. Πλειώτας*

Ομόφωνη υιοθέτηση προβληθέντος αυτοτελούς ισχυρισμού ότι η εκμίσθωση οικίας σε πολίτες τρίτης χώρας που στερούνται νομιμοποιητικών εγγράφων διαμονής υπάγεται στο Άρθρο 29 παρ. 1, 3 Ν 4251/2014, και όχι στο Άρθρο 29 παρ. 6 του ίδιου νόμου – κατ’ επέκταση η πράξη τυγχάνει μη αξιόποινη

1/ Το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Σπάρτης την 25 – 11 – 2021 σε τακτική συνεδρίασή του δίκασε υπόθεση με κατηγορούμενο τον εντολέα μου Β.Β. του Π. ο οποίος κατηγορείτο ότι ενεργώντας εκ κερδοσκοπίας, εκμίσθωσε σε δύο πολίτες τρίτης χώρας (υπήκοους Νεπάλ) ισόγεια κατοικία του έναντι μη διακριβωθέντος τιμήματος ενοικίου, διευκολύνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την παράνομη διαμονή τους στην χώρα μας, καθ’ ότι οι συμπαθέστατοι αλλοδαποί στερούνταν νομιμοποιητικών εγγράφων.

2/ Η εναντίον του κατηγορία εδραζόταν εις το άρθρο 29 παρ. 6 εδ. β Ν 4251/2014 (παλιό άρθρο 87 παρ. 6 εδαφ. β΄ Ν 3386/2005) σύμφωνα με το οποίο: «Όποιος διευκολύνει την παράνομη διαμονή πολίτη τρίτης χώρας ή δυσχεραίνει τις έρευνες των αστυνομικών αρχών για εντοπισμό, σύλληψη και απέλασή του, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον ενός (1) έτους και χρηματική ποινή τουλάχιστον πέντε χιλιάδων (5.000) ευρώ. Αν ο ανωτέρω ενήργησε εκ κερδοσκοπίας επιβάλλεται φυλάκιση τουλάχιστον δύο (2) ετών και χρηματική ποινή τουλάχιστον δέκα χιλιάδων (10.000) ευρώ».

3/ Πρόκειται για ένα βαρύτατο πλημμέλημα για το οποίο έχουν καταδικαστεί εκατοντάδες Έλληνες υπήκοοι και μάλιστα ως κερδοσκόποι, δηλαδή υπό την επιβαρυντική του μορφή, επειδή τα Δικαστήρια της ουσίας έκριναν πως και μόνη η φιλοξενία – ακόμα και εκ φιλανθρωπίας – αλλοδαπών υπηκόων τρίτων χωρών σε οικίες ημεδαπών ή ακόμα και ο απλός εντοπισμός τους σε αυλές οικιών με συνεπακόλουθη την σύλληψή τους, συνιστά και στοιχειοθετεί το ανωτέρω πλημμέλημα στην απλή ή την διακεκριμένη του μορφή (εφόσον υπάρχει τίμημα), από την στιγμή που ο εκάστοτε ιδιοκτήτης δεν είχε φροντίσει να διακριβώσει αν είχαν νομιμοποιητικά έγγραφα διαμονής τους στην χώρα μας.

4/ Ως επί τω πλείστον μάλιστα οι καταδίκες βασίζονταν στις καταθέσεις ως μαρτύρων των ίδιων των «δύσμοιρων» αλλοδαπών οι οποίοι συλλαμβάνονταν προς διοικητική απέλαση και απολογούμενοι ενώπιον διερμηνέα ή και με τα δικά τους ελληνικά της «κακιάς ώρας», ομολογούσαν ότι διέμεναν στην συγκεκριμένη οικία (κατάλυμα είναι ο δόκιμος όρος της περίπτωσης) καταβάλλοντας ένα μικρό μίσθωμα στον ιδιοκτήτη της.

5/ Όσο κι αν ηρνείτο ο Έλλην ιδιοκτήτης του καταλύματος την ενοχή του, έφθανε μόνη η κατάθεση – απολογία των αλλοδαπών υπηκόων για να καταδικασθεί. Οι ποινές πολύ μεγάλες και τα πρόστιμα δυσβάστακτα. Χώρια η «στάμπα» ότι ο Έλλην υπήκοος ήταν ένας «κερδοσκόπος» του ανθρώπινου πόνου και της διπλανής δυστυχίας….

6/ Όλα αυτά οι μάχιμοι Δικηγόροι της ποινικής δικηγορίας τα ζήσαμε κατά το πολύ πρόσφατο παρελθόν. Άρχισαν να αλλάζουν με το ξέσπασμα της προσφυγικής κρίσης και τις ορδές μεταναστών και προσφύγων στα νησιά μας, αλλά και στην ενδοχώρα. Η ποινική δικαιοσύνη δειλά – δειλά έδειξε με τις αποφάσεις της ότι εκτιμά πλέον διαφορετικά τα πράγματα και αντιμετωπίζει την εκμίσθωση καταλυμάτων σε πολίτες τρίτων χωρών που στερούνταν νομιμοποιητικών εγγράφων ή και την απλή φιλοξενία τους σε ιδιωτικούς χώρους και καταλύματα Ελλήνων υπηκόων που τους χρησιμοποιούσαν ως εργάτες γης, ως αναγκαία πράξη ανθρωπισμού και όχι ως εκμετάλλευσή τους, τείνουσα σε κερδοσκοπία κάποιων, εκτός κραυγαλέων εξαιρέσεων που πάντα υπάρχουν σε κάθε κανόνα.

7/ Πού έγκειται όμως το πρωτοποριακό της υπ’ αρ. 511/2021 αποφάσεως του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Σπάρτης – η οποία ίσως και να είναι η πρώτη πανελλαδικά πρωτοβάθμιου ποινικού Δικαστηρίου – επί του παρόντος θέματος: Έγκειται εις το ότι ομόφωνα η σύνθεση του Δικαστηρίου (Πρόεδρος Πρωτοδικών Αθανασία Κατσαργύρη, Πρωτοδίκης Αικατερίνη - Παρασκευή Παπαδάτου και Πταισματοδίκης Βασιλική Κακκώνη) έκανε δεκτό τον προβληθέντα από τον κατηγορούμενο – δια του συνηγόρου του – αυτοτελή ισχυρισμό ότι ειδικά όταν κατηγορείται κάποιος ότι εκμίσθωσε οίκημά του σε πολίτες τρίτης χώρας που στερούνται νομιμοποιητικών εγγράφων για την παραμονή τους στην Ελλάδα, εφαρμοστέο τυγχάνει το άρθρο 29 παρ. 1, 3 Ν 4251/2014 και όχι το άρθρο 29 παρ. 6 εδ. α ή β Ν 4251/2014, οπότε πρόκειται για πράξη μη αξιόποινη που άγει σε αθώωση του κατηγορουμένου.

8/ Ειδικότερα ο προβληθείς αυτοτελής ισχυρισμός καθώς και οι έτεροι τους οποίους επικουρικά προέβαλε η υπεράσπιση του κατηγορουμένου, πλην όμως δεν είχε λόγο να ασχοληθεί το δικαστήριο, έχουν ως εξής:

«ΑΥΤΟΤΕΛΕΙΣ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΥ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΣ: Β. Β.

Δικ.: 25 – 11 – 2021

Ι/ Κατηγορούμαι για διευκόλυνση παράνομης διαμονής αλλοδαπών υπηκόων τρίτης χώρας (παράβαση άρθρου 29 παρ. 6 εδ. β Ν 4251/2014) πλην όμως κακώς ησκήθη ποινική δίωξη εναντίον μου για την ανωτέρω πράξη αφού τα πραγματικά περιστατικά της υπό κρίσιν υποθέσεως παραπέμπουν στην εφαρμογή του ειδικότερου άρθρου 29 παρ. 1 Ν 4251/2014 σύμφωνα με το οποίο: «Απαγορεύεται η εκμίσθωση ακινήτου σε πολίτη τρίτης χώρας που δεν έχει διαβατήριο ή άλλο ταξιδιωτικό έγγραφο που αναγράφεται από διεθνείς συμβάσεις και ισχυρή θεώρηση εισόδου ή άδεια διαμονής». Σύμφωνα με την παρ. 3 άρθρου 29 Ν 4251/014: «Στα πρόσωπα που παραβιάζουν τις διατάξεις των παραγράφων 1 και 2 πέραν άλλων κυρώσεων που προβλέπονται από την νομοθεσία επιβάλλεται με απόφαση του Γ.Γ.Α.Δ. χρηματικό πρόστιμο 1.500 έως 3.000 ευρώ». Σύμφωνα με το κατηγορητήριο: Εκμίσθωσα οίκημα μου σε δύο αλλοδαπούς υπηκόους Νεπάλ έναντι μη διακριβωθέντος τιμήματος. Συνεπώς η πράξη μου με βάση την ειδικότερη διάταξη του άρθρου 29 παρ. 1 Ν 4251/2014 δεν διώκεται από ποινικής πλευράς διότι επισύρει μόνο διοικητική ποινή (χρηματικό πρόστιμο) με απόφαση του Γενικού Γραμματέα Αποκεντρωμένης Διοίκησης και σήμερα του συντονιστή Αποκεντρωμένης Διοίκησης Πελοποννήσου Δυτικής Ελλάδος και Ιονίων Νήσων.

Σύμφωνα με το άρθρο 14 ΠΚ: «Ως έγκλημα νοείται πράξη άδικη και καταλογιστή σε εκείνον που την τέλεσε η οποία τιμωρείται από τον νόμο». Ως εκ τούτου εξαιτούμαι της απαλλαγής μου λόγω του μη αξιόποινου της πράξεώς μου κατά τον χρόνο τέλεσής της.

ΙΙ/ Άλλως επικουρικά στην περίπτωση που δεχθείτε ότι καλώς ησκήθη ποινική δίωξη εναντίον μου για παράβαση άρθρου 29 παρ. 6 εδ. β Ν 4251/2014 λεκτέα τα εξής: Υπό τον ισχύοντα ν 4251/2014 αλλά και υπό την ισχύ του προηγούμενου Ν 3386/05 δεν τυποποιείται ως ποινικό αδίκημα – ούτε καν σε βαθμό πταίσματος όπως προεβλέπετο στον προισχύοντα Ν 1975/91 – η παράνομη παραμονή – ή διαμονή υπηκόων τρίτων χωρών στην χώρα. Ούτε ασφαλώς είναι δυνατόν να υπαχθεί η παράνομη παραμονή ή διαμονή στην περιγραφή της αξιόποινης συμπεριφοράς της παράνομης εισόδου αλλοδαπού υπηκόου εκτός Ε.Ε. στην χώρα, του άρθρου 83 Ν 3386/05 στον βαθμό που η παράνομη είσοδος αλλοδαπών σε ελληνικό έδαφος, αποτελεί έγκλημα στιγμιαίο, η τυπική υπόσταση του οποίου περιγράφει την περάτωσή του ως συντελούμενη σε μία χρονική στιγμή, παρά την μονιμότητα του προξενηθέντος αποτελέσματος (Γνωμ. Εισ Πρωτ. Θεσ. 3216/1996 – Δ. Δανιηύδης, Υπερ 1997, 117). Εξάλλου δεν θα πρέπει να λησμονείται ότι παράνομη διαμονή υφίσταται και στην περίπτωση που ο αλλοδαπός, ο οποίος έχει εισέλθει με νόμιμες διατυπώσεις στη χώρα, παραμένει σ’ αυτήν πέραν του χρόνου της επιτρεπόμενης διαμονής του ή και μετά την λήξη της αδείας του.

Επομένως η συγκεκριμένη διάταξη του άρθρου 29 παρ. 6 εδ. β Ν 4251/2014 (παλιό άρθρο 87 παρ. 6 Ν 3386/05) στο βαθμό που τιμωρεί μία συμμετοχική πράξη (διευκόλυνση παράνομης διαμονής) χωρίς να υπάρχει άδικη κύρια πράξη (παράνομη παραμονή – διαμονή) αγγίζει τα άκρα όρια της συνταγματικότητας αυτής.

Πέραν αυτού η εν λόγω διάταξη με την γενικότητα της περιγραφής της: «διευκολύνει» ή «δυσχεραίνει» τον εντοπισμό, την σύλληψη και την απέλαση στην ουσία της δεν περιγράφει πράξεις, αλλά αξιολογεί γενικά και αφοριστικά, συμπεριφορές στην επίδρασή τους για την διαμόρφωση μίας κατάστασης με αποτέλεσμα να λείπουν απ’ την αντικειμενική υπόσταση του εγκλήματος ουσιώδη στοιχεία, που να καθοδηγούν τον εφαρμοστή του δικαίου στην διακρίβωση του πότε και σε ποια μορφή οι ενέργειες ενός προσώπου «διευκολύνουν» ή «δυσχεραίνουν» την παράνομη παραμονή ή διαμονή αλλοδαπών. Και ενώ η τιμωρία του προσώπου που δυσχεραίνει το έργο των αρχών, για τον εντοπισμό, την σύλληψη και την απέλαση του αλλοδαπού που στερείται νομιμοποιητικών εγγράφων στην χώρα, παρίσταται καθόλα δικαιολογημένη, έντονο προβληματισμό προκαλεί με βάση τα ανωτέρω, η τιμωρία εκείνου, ο οποίος διευκολύνει την παράνομη διαμονή του εν λόγω προσώπου στην χώρα. Μάλιστα δεν είναι τυχαίο που η ίδια η Επιτροπή για τα δικαιώματα του ανθρώπου έχει προτείνει την εξάλειψη της ανωτέρω διατάξεως ήδη υπό την εφαρμογή του άρθρου 87 Ν 3386/2005. Επομένως η εν λόγω διάταξη θα πρέπει να θεωρηθεί ότι αντίκειται στο άρθρο 7 παρ. 1 του ισχύοντος Συντάγματος, το οποίο επιβάλει ως γνωστόν την υποχρέωση του νομοθέτη να προσδιορίζει επακριβώς τα στοιχεία της αξιόποινης πράξης, ώστε καθένας να είναι σε θέση να προβλέπει πότε μία συμπεριφορά του εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής της διάταξης. Η συνταγματικά ανεπίτρεπτη γενικότητα της περιγραφής της αντικειμενικής υπόστασης, καθιστά δυνατή την υπαγωγή στο πεδίο της, οποιασδήποτε ενέργειας η οποία διευκολύνει την παράνομη διαμονή υπηκόου τρίτης χώρας, όπως την φιλοξενία του ή ακόμα και την απλή διανυκτέρευσή του στο χώρο κατοικίας ή εργασίας του υποκειμένου. Κάτι όμως που δεν ήταν ο σκοπός του νομοθέτη.

Εν προκειμένω όπως εξ’ αρχής κατέθεσα άνευ συνηγόρου, αυθόρμητα και δίχως να κάνω χρήση κανενός υπερασπιστικού μου δικαιώματος, εγώ δέχθηκα παράκληση αλλοδαπού υπηκόου Πακιστανικής υπηκοότητος που επί δεκαετίας εργάζεται στην Σκάλα με νόμιμα έγγραφα, να εκμισθώσω το ισόγειο της διώροφης οικίας μου για δύο μόνο μήνες δηλαδή όσο διαρκούσε η περίοδος συγκομιδής των όψιμων πορτοκαλιών στους δύο αλλοδαπούς Νεπάλ που εντοπίστηκαν εντός αυτής έναντι μισθώματος 100 ευρώ μηνιαίως (50 ευρώ από τον καθένα) το οποίο συμφώνησα να μου καταβάλλεται απ’ τον ατζέντη τους που μου τους συνέστησε ως νόμιμους. Σαφώς και δεν ενήργησα κερδοσκοπικά εναντίον τους, δηλαδή δεν επεδίωξα από αυτούς υπερβολικό κέρδος μεγαλύτερο από αυτό είναι νόμιμο ή θεωρείται θεμιτό, ούτε φυσικά ενήργησα αισχροκερδώς αφού στην ουσία τους εκμίσθωσα μία πλήρως λειτουργική ισόγεια κατοικία εις την οποία διέμεναν οι γονείς μου και μετά τον θάνατό τους τα μέλη της οικογενείας μου ευκαιριακά, γνωρίζοντας ότι εργάζονται και έχουν την οικονομική δυνατότητα μέσω του ατζέντη τους να καταβάλουν αυτό το χαμηλότατο ποσό μηνιαίου μισθώματος διάγοντας για το δίμηνο της εργασίας του στην Σκάλα αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης αντί να κοιμούνται στα χωράφια ή στο δρόμο. Συνεπώς δεν υπήρχε εκ μέρους μου ΔΟΛΟΣ διευκόλυνσης παράνομης διαμονής αλλοδαπών, αφού κατά τον χρόνο τέλεσης της πράξεως που μου αποδίδεται – η οποία ως πράξη ελέγχεται ούτως ή άλλως ως προς την συνταγματικότητα της κατά τα ανωτέρω προλεγόμενα – εγώ αγνοούσα τα πραγματικά περιστατικά που την συνιστούν και συγκεκριμένα αγνοούσα ότι τελώ το συγκεκριμένο ποινικό αδίκημα και μάλιστα εκ κερδοσκοπίας.

Σημειώνω ότι στην πόλη της Σκάλας και ευρύτερα στον Δήμο Ευρώτα, εργάζονται, συναλλάσσονται καθημερινά και γενικά ζουν χιλιάδες αλλοδαποί υπήκοοι τρίτων χωρών σε πληθυσμό που ίσως ξεπερνά τον γηγενή η πλειοψηφία των οποίων στερούνται νομιμοποιητικών εγγράφων ενώ τις διαπραγματεύσεις για την εργασία τους και το μέρος της κατοικίας τους τις κάνουν συγκεκριμένοι ομοεθνείς τους (Ομαδάρχες, ατζέντηδες) οι οποίοι ελέγχουν τα όποια έγγραφά τους και βάσει αυτών τους συστήνουν σε ανθρώπους της περιοχής, εργοδότες ή ιδιοκτήτες οικιών. Είναι η πρώτη φορά που αποφάσισα να εκμισθώσω για λίγους μόνο μήνες την ισόγειο κατοικία μου και δεν γνώριζα τις διαδικασίες που έπρεπε να ακολουθήσω. Πίστευα ότι είχα δικαίωμα να προβώ στην πράξη για την οποία κατηγορούμαι από την στιγμή που δεν είχα καμία ένδειξη ότι οι συγκεκριμένοι δύο αλλοδαποί ήταν παράνομα στην Σκάλα. Αντιθέτως θεωρούσα ότι ήταν μέρος του συνόλου των χιλιάδων αλλοδαπών που κυκλοφορούν και συναλλάσσονται καθημερινά στα καταστήματα και με ανθρώπους της πόλης χωρίς ποτέ να έχει δημιουργηθεί θέμα.

ΙΙΙ/ Άλλως και εις την αδόκητο δι’ εμέ περίπτωση που με κρίνετε ένοχο δέον όπως αναγνωρίσετε εις εμέ το ελαφρυντικό του άρθρου 84 2 α ΠΚ καθώς και του 84 2 β ΑΚ και ειδικώτερον: Ζητώ το ελαφρυντικό του άρθρου 84 2 α ΠΚ διότι έχω λευκό ποινικό μητρώο και καθ΄ όλα σύννομο πρότερο βίο. Έχω διάγει επί 56 έως σήμερα έτη έντιμη, ατομική, οικογενειακή, επαγγελματική και γενικά κοινωνική ζωή, επιδεικνύοντας ανεξαρτήτως του λευκού ποινικού μου μητρώου μίαν θετική συμπεριφορά, ως αγρότης και έμπορος και έναν σύννομο χαρακτήρα, η σε βάρος μου δε κατηγορία αποτελεί την μοναδική παραφωνία τον έως τον Απρίλιο 2020 σύννομο βίο μου. Είμαι σύζυγος και πατέρας τριών τέκνων που έχουν πτυχία πανεπιστημίου.

Σπάρτη 25 - 11 – 2021

Ο πληρεξούσιος Δικηγόρος

Χρήστος Α. Πλειώτας»

9/ Σημειώνω διότι δεν πρέπει να αδικώ κανέναν πως ο πρώτος που υποστήριξε πλήρως αιτιολογημένα, τον ανωτέρω αυτοτελή ισχυρισμό ήταν ο έγκριτος Αντεισαγγελέας Εφετών Ναυπλίου Δημήτριος Σταύρου ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου Ναυπλίου την δικάσιμο της 29 – 09 – 2020 κατά την κατ’ έφεση εκδίκαση αντίστοιχης ποινικής υποθέσεως που είχε επιφέρει πρωτοδίκως αυστηρότατη καταδίκη από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Σπάρτης κατά του εκεί κατηγορουμένου. Την πρόταση του εν λόγω Αντεισαγγελέως Εφετών υιοθέτησε ομόφωνα η σύνθεση του Τριμελούς Εφετείου Πλημμελημάτων Ναυπλίου (Πρόεδρος Νικηφόρος Πρίντζης, Εφέτης, Μέλη Κωνσταντίνος Αδαμόπουλος, Αρχοντία Λάμπου, Εφέτες).

10/ Σημειώνω επίσης ότι παρά το γεγονός ότι είχε γίνει κατ’ επανάληψη χρήση της ανωτέρω αποφάσεως του Τριμελούς Εφετείου Πλημμελημάτων Ναυπλίου από τον υπογράφοντα σε πρωτοβάθμια ποινικά δικαστήρια, εν τούτοις ΔΕΝ υιοθετείτο ο ανωτέρω αυτοτελής ισχυρισμός, με την επισημείωση των Πρωτοδικών, ότι σεβόμεθα μεν την κρίση του ποινικού Εφετείου, πλην όμως δεν μας δεσμεύει η απόφασή του…

11/ Κλείνω το παρόν με δύο εκμυστηρεύσεις τις οποίες εις την αγόρευσή μου τόνισα ενώπιον του «θαρραλέου» και έγκριτου Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Σπάρτης που με την ανωτέρω απόφασή του ορθοτόμησε, ανοίγοντας δρόμο και διαμορφώνοντας νομολογία πρώτο αυτό επί ενός πλημμελήματος που δεν θα έπρεπε καν – κατά την ταπεινή μου γνώμη – να συνεχίσει να υφίσταται στο ποινικό μας οπλοστάσιο. Διότι δεν είναι συνταγματικά ανεκτό κατ’ εμέ να διώκεται ο Έλλην υπήκοος που διευκολύνει την παράνομη διαμονή αλλοδαπού υπηκόου τρίτης χώρας στην Ελλάδα, απ’ την στιγμή που δεν διώκεται ποινικά, αυτή καθ’ εαυτή η κύρια πράξη της παράνομης διαμονής του ιδίου του αλλοδαπού υπηκόου.

12/ Εκμυστήρευση πρώτη: Είναι γοητευτικό, ανεξίτηλο και διαχρονικό να βλέπεις Δικαστές να τολμούν να εφαρμόζουν τον νόμο στις αληθείς του διαστάσεις, εντός της υπαρκτής κάθε φορά κοινωνικής πραγματικότητας. Γι’ αυτό αξίζει έπαινος στους Δικαστικούς λειτουργούς του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Σπάρτης για το θάρρος, την νομική τους εμβρίθεια και την ευθυκρισία τους. Με τέτοιους δικαστές δεν χάνει ποτέ έδαφος η ποινική δικαιοσύνη.

13/ Εκμυστήρευση δεύτερη: Δεν θα μπορούσα να μην εκθειάσω και μία άλλη απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Πλημ/κων Ναυπλίου επί της ιδίας κατηγορίας (παράβαση άρθρου 87 παρ. 6 εδ. β΄ Ν 3386/2005) που κρίθηκε σε δεύτερο βαθμό με αθωωτική απόφαση υπέρ του εκεί κατηγορουμένου την 23 – 02 – 2021. (Πρόεδρος Νικηφόρος Πρίντζης Εφέτης, Μέλη Γεωργία Γκίκα, Κωνσταντίνος Αδαμαντόπουλος Εφέτες, Αντεισαγγελεύς Εφετών Αιμιλία Χριστογιαννοπούλου). Ο εκεί κατηγορούμενος είχε καταδικαστεί πρωτοδίκως για παράβαση άρθρου 87 παρ. 6 εδ. β΄ Ν 3386/05 σε βαρύτατη ποινή επειδή από τις απολογίες των αλλοδαπών υπηκόων προέκυπτε ότι διευκόλυνε την παράνομη διαμονή τους στην χώρα, παρέχοντάς τους κατάλυμά του προς διαμονή τους. Ο ίδιος ηρνείτο. Το Τριμελές Εφετείο Ναυπλίου τον απάλλαξε υιοθετώντας ως αιτιολογία της αθωωτικής του κρίσης ότι «μόνη η μαρτυρική κατάθεση ή η παροχή εξηγήσεων ή η απολογία προσώπου συγκατηγορουμένου για την ιδία πράξη, δεν μπορεί να ληφθεί υπόψη για την καταδίκη του κατηγορουμένου». Με άλλα λόγια έθεσε θέμα ευθείας εφαρμογής του άρθρου 211 ΚποινΔ ως ίσχυε τότε υπό το πρίσμα του Ν 4620/2019 καταλήγοντας ορθότατα ότι δεν μπορεί να καταδικάζεται ένας άνθρωπος που κατηγορείται ότι διευκόλυνε την παράνομη διαμονή αλλοδαπών, αποκλειστικά και μόνο με βάση τις απολογίες ή τις καταθέσεις των ιδίων των αλλοδαπών, οι οποίοι φυσικά και είναι συγκατηγορούμενοί του, αφού ευρισκόμενοι παράνομα στην χώρα μας, έχοντα τελέσει το ποινικό αδίκημα του άρθρου 83 Ν 3386/05 (παράνομη είσοδος στην Ελλάδα) έγκλημα στιγμιαίο, ανεξαρτήτως του διαρκούς αποτελέσματός του.

14/ Έως την 23 – 02 – 2021 που εξεδόθη η ανωτέρω απόφαση απ’ το Τριμελές Εφετείο Πλημμελημάτων Ναυπλίου, εξ’ όσων δύναμαι να γνωρίζω, κανένα άλλο δικαστήριο της Περιφέρειας του Εφετείου Ναυπλίου δεν είχε προβεί σε αθώωση κατηγορουμένου για το ανωτέρω πλημμέλημα με τέτοια αιτιολογία. Αντιθέτως τα Δικαστήρια κατά κόρον ελάμβαναν τις απολογίες των αλλοδαπών ως ακλόνητο αποδεικτικό στοιχείο ενοχής του Έλληνος υπηκόου που κατηγορείτο για διευκόλυνση της παράνομης διαμονής τους στην χώρα. Μεγάλος ο έπαινος και για τους Εισαγγελικούς και Δικαστικούς λειτουργούς που άνοιξαν δρόμο με τις ανωτέρω αποφάσεις τους, οι οποίοι φυσικά δεν ανέμεναν από εμένα να επαινέσω την αξιοσύνη τους.

15/ Εύχομαι και ελπίζω να αρχίσουν Δικαστήρια της ουσίας να υιοθετούν το σκεπτικό της υπ’ αρ. 511/25 – 11 – 2021 απόφασης του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Σπάρτης επί ομοίων υποθέσεων διότι αυτό είναι ισχυρό δείγμα ορθής και υγιούς απονομής δικαιοσύνης.

16/ Υ.Γ. Ήδη το άρθρο 211 του ΚποινΔ ως διεμορφώθη με τον Ν 4620/2019 τέθηκε σε περαιτέρω επεξεργασία και θεσμοθετήθηκε σε πληρέστερη ακόμα μορφή από τον νομοθέτη του Ν 4855/2021 και έχει από την 12 – 11 – 2021 ως εξής: «Η μαρτυρική κατάθεση ή η παροχή εξηγήσεων ή η απολογία προσώπου συγκατηγορουμένου για την ιδία πράξη δεν μπορεί να ληφθεί υπόψη για την καταδίκη του κατηγορούμενου, αν δεν υπάρχει και άλλο ρητά καταλογιζόμενο στην απόφαση αποδεικτικό μέσο».

Διερωτώμαι: Γιατί για να φθάσουμε έως εδώ να χρειασθεί να καταδικασθούν τόσοι αθώοι υπό την παράβλεψη, άλλως την στρεβλή εφαρμογή του 211 Α του παλιού ΠΚ;

(*) Δικηγόρος

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr