Μια σταγόνα εμπιστοσύνης

Γράφει ο Λευτέρης Κουσούλης / tovima.gr

Από το πρώτο βήμα κάθε σχέσης, ένας σπόρος εμπιστοσύνης έχει ήδη πέσει στο έδαφός της. Ο χρόνος θα δείξει αν το έδαφος είναι πρόσφορο, αν ο σπόρος φυτρώσει, αν η σχέση αντέξει στην πρώτη δοκιμασία. Αν η εμπιστοσύνη που την καθιστά νοητή, έχει βάσεις και ανθεκτικότητα. Αν στον ατομικό μας βίο αυτό αποτελεί καθημερινή εμπειρία, στον πολιτικό βρίσκουμε άφθονα παραδείγματα επιβεβαίωσης.

Μετά το 1974, το λεγόμενο πολιτικό σύστημα πέτυχε έναν μεγάλο βαθμό αποδοχής, με μια συνακόλουθη εμπιστοσύνη να το συνοδεύει. Λειτούργησε η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία, το δημοκρατικό πλαίσιο ενδυναμώθηκε, οι άνθρωποι αισθάνθηκαν πολιτική ασφάλεια έναντι της εξουσίας, είτε πρόκειται για τα ατομικά δικαιώματα είτε πρόκειται για την αποδοχή μιας στοιχειώδους αξιοκρατίας στο πεδίο της επαγγελματικής κινητικότητας.

Ο χρόνος που πέρασε έφερε μαζί του τη φθορά της εμπιστοσύνης. Η άσκηση της εξουσίας αφήνει τραύματα στο κοινωνικό σώμα. Είναι εγγενής με την σύγκρουση η αμφισβήτηση της εμπιστοσύνης στις πολιτικές λειτουργίες. Η πρόβλεψη Υπηρεσιακής Κυβέρνησης για την διενέργεια αδιάβλητων εκλογών, από την παραίτηση της προηγουμένης Κυβέρνησης, ως και την διεξαγωγή τους, αποκρυσταλλώνει θεσμικά αυτή την βαθύτερη αμφισβήτηση της εμπιστοσύνης σε πρόσωπα και κανόνες.
Ωσάν ο νομοθέτης να αποδέχεται το ανέφικτο της συμμόρφωσης προς τις απαιτήσεις της δημοκρατικής στάσης.

Ακόμη και για το προσωρινό αυτό και πολιτικά ασήμαντο μεσοδιάστημα της Υπηρεσιακής, ως την εγκατάσταση της νέας Κυβέρνησης, οι ενστάσεις περισσεύουν και η αμφισβήτηση δυναμώνει. Ακόμη και για υπουργικούς ρόλους «συμπληρωματικούς». Πέρα από το ότι η πρόβλεψη για Υπηρεσιακή δεν αντέχει στην κριτική, η αμφισβήτησή της εγείρει το θεμελιώδες ζήτημα.

Εμπιστοσύνη. Αυτή η αμφισβήτηση, πέρα από ιστορικές καταβολές, έχει τις ρίζες της και στην προηγούμενη φάση της μεγάλης πολιτικής κρίσης. Μέσα στον παροξυσμό και την οξύτητα της σύγκρουσης, που αναπτύχθηκε στις γραμμές του πλαστού μετώπου «μνημόνιο – αντιμνημόνιο», πολλές από τις θεωρούμενες κατακτήσεις του πολιτικού μας συστήματος θρυμματίστηκαν.

Ο βίαιος λόγος, η επιθετικότητα, η διαίρεση του κοινωνικού σώματος, η καθολική κυριαρχία ήταν τα γνωρίσματα της περιόδου. Το τραύμα υπήρξε βαθύ. Και παραμένει. Αυτή η διαίρεση, ασθμαίνουσα πλέον αλλά υπαρκτή, έχει σήμερα πάρει άλλες εκφράσεις, ως επιμένουσα μάταιη αντι-Σύριζα στάση ή ως εξαντλημένη προσπάθεια αντιδεξιάς ρητορικής.

Όσο και αν οι συνθήκες αλλάζουν και νέες ορίζουν την εποχή, τα απομεινάρια αυτής που φεύγει δείχνουν μια αντοχή πριν από το οριστικό τέλος τους. Αυτή είναι η φύση των πολιτικών πραγμάτων στις ανώριμες δημοκρατικά κοινωνίες, που και για μια σταγόνα εμπιστοσύνης τους χρειάζεται μακρύς δρόμος.

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις