Γράφει ο Λευτέρης Κουσούλης* / tovima.gr

Η πολιτική είναι μια υπόθεση της ζωής. Κατ’ εξοχήν. Ως υπόθεση της ζωής θα διασταυρωθεί στη διαδρομή με τον θάνατο. Η οδύνη του θα καλέσει σε περισυλλογή, δραματικά θα απαιτήσει αυτοστοχασμό και περίσκεψη, που τόσο εύκολα χάνεται και το ένα και το άλλο, μέσα στην ένταση της πολιτικής σύγκρουσης.

Εξαίφνης, το πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, θυμίζει το τραγικό που συνοδεύει τα ανθρώπινα και την αξία της συλλογικής περισυλλογής, σε κάθε στιγμή που απροσδόκητα το τραγικό τη θυμίζει. Η χώρα σε τριήμερο πένθος, με απόφαση του Πρωθυπουργού. Αναστολή, αυτονόητα, των πολιτικών εκδηλώσεων. Υποχώρηση και διαγραφή της σχετικής επικαιρότητας, που, τόσο καταλυτικά, το δευτερεύον επίκαιρο, αυτός ο καταπατητής των σημαντικών, διεκδικεί τον τελευταίο λόγο.Το θέμα θα ήταν ο κ. Πολάκης. Το «πνεύμα Πολάκη», ένας ωραίος τίτλος για μια ανάλυση επί μεγαλεπήβολων σχεδιασμών.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, αρνητικά στο επίκεντρο, με τους φίλους του να ανησυχούν και τους αντιπάλους να χαίρονται. Για την πολιτική φύση ενός κόμματος που ο έλεγχος της εξουσίας στην καθολική εκδοχή της αποτέλεσε ενδιαφέρουσα φαντασία, με τον κ. Πολάκη να παροξύνει δια του λόγου του και της στάσης του αυτή τη φαντασία.Και έρχεται μια τραγωδία να θυμίσει την αόρατη «τάξη» των πραγμάτων. Το αμετροεπές ασήμαντο χάνει αυτόματα την προσοχή, περνάει στο περιθώριο, βρίσκει στο τίποτα τη θέση που του ανήκει. θόρυβος που χάνεται στο κενό.

Τώρα πια ακόμη και η κατασκευασμένη επιστροφή του θα έχει άλλο χαρακτήρα. Από το ύψος της φαντασίας θα συντριβεί στο γήινο της πραγματικής ζωής. Όλα όμως. Ακόμη και μετά την λήθη, που θα ακολουθήσει το επίσημο πένθος, πλην του απαράγραπτου πόνου των συγγενών των τραγικών θυμάτων, όλα θα είναι διαφορετικά. Μετά την επιστροφή των επισήμων από τη Λάρισα, τον τόπο της τραγωδίας, στην Αθήνα, στον τόπο της εξουσίας, όλα θα είναι διαφορετικά.

Δεν χάνεται μόνο μέσα στο τραγικό η ασήμαντη «υπόθεση Πολάκη», χάνεται και μια εικόνα για τη χώρα, μια φαντασία για τον εαυτό της, μια σχέση των ανθρώπων μαζί της. Αυτό που μηχανικά ξεδιπλώνεται δίπλα μας, με αυταρέσκεια συχνά και πολιτική κομπορρημοσύνη, ως δήθεν κρατική επάρκεια, τοποθετείται στις πραγματικές διατάσεις. Συγκλονιστικά.

Με την ριζωμένη κρατική αδιαφορία να βγαίνει στο φως, την εγγενή διαχρονική αδυναμία της κρατικής οντότητας να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της ζωής, πέρα από παραστάσεις ισχύος και εκδηλώσεις κυριαρχίας. Οφείλουμε οι ζωντανοί να μην ξεχνάμε τους νεκρούς.

Δεν αρκεί το επίσημο πένθος. Δεν αρκεί ποτέ το πένθος. Μια εορτή της συνείδησης χρειάζεται.

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr