Μια κυβέρνηση, μόνη

Γράφει ο Λευτέρης Κουσούλης* / tovima.gr

Μία απολύτως πρωτόγνωρη πολιτική συνθήκη έχει εγκατασταθεί στη χώρα. Μετά τις εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου και την ανεμπόδιστη νίκη της Νέας Δημοκρατίας, μία ανισορροπία σε βαθμό πολιτικής παθολογίας κέρδισε το λεγόμενο πολιτικό μέτωπο, στην γραμμή από τα δεξιά ως τα αριστερά, με έναν μόνο συντελεστή της σύγκρουσης να εξέρχεται αλώβητος και ενισχυμένος, τόσο, που μοναχικός στέκει πλέον στο υψηλό βάθρο της επικράτησης, σε όλο το εύρος του πολιτικού θεάτρου της αντιπαράθεσης.

Στους πέντε μήνες που πέρασαν από τότε, η συνθήκη αυτή επιβεβαιώνεται καθημερινά από τα πράγματα και οι πολιτικές δυνάμεις της Αντιπολίτευσης είναι σχεδόν οι αυτόβουλοι εγγυητές της σταθερότητας και της διάρκειας αυτής της συνθήκης. Η αλλοιωτική θέσεων και προσώπων αποσάθρωση του ΣΥΡΙΖΑ έχει τις τελευταίες ημέρες σκορπίσει κάθε αμφιβολία, ως προς την πιθανότητα σύντομα αυτό να ανατραπεί.

Με αυτή τη συνθήκη και τους περιοριστικούς πολιτικά καταναγκασμούς της θα πάμε προς τις ευρωεκλογές. Η Κυβέρνηση βρίσκεται έτσι σε ιδανικές συνθήκες διακυβέρνησης. Δεν έχει συμβεί ξανά. Σχεδόν της δόθηκε σαν δώρο, σαν ευκαιρία για την ίδια και τη χώρα. Αποκλειστικά τελικά για τη χώρα, αφού όλες οι Κυβερνήσεις στην Δημοκρατία υπάρχουν για τη χώρα και όχι για τον εαυτό τους. Δεν βρισκόμαστε σε αυτή την περίπτωση.

Η Κυβέρνηση προτάσσει τον εαυτό της, είναι η ίδια και το πολιτικό της συμφέρον το κριτήριο των πραγμάτων. Η πολιτική της ασφάλεια, αποφεύγοντας κάθε πολιτικό κίνδυνο, έγινε το μέτρο. Μέσα σε αυτή την ιδανική συνθήκη θα περίμενε κανείς να επιχειρηθεί μια μεταρρυθμιστική επίθεση, να πνεύσει ένας μεταρρυθμιστικός άνεμος συστηματικών αλλαγών, ξεκινώντας από τον πυρήνα του κράτους, που παραμένει πάντα, ως πλέγμα απαγορεύσεων, το κύριο και άτεγκτο εμπόδιο στην έμφυτη κίνηση κάθε κοινωνίας, από την ατομική αυτοπραγμάτωση ως την οικονομία, τις επενδύσεις και την παραγωγή νέων πόρων.

Σε κάθε μεταρρύθμιση η κεντρική εξουσία χάνει ένα ελάχιστο κομμάτι επιρροής και ελέγχου. Θα ανέμενε κανείς μια Κυβέρνηση που ανεμίζει από το υψηλό βάθρο της την δεδομένη κυριαρχίας της να επιχειρήσει ιστορικού τύπου μεταβολές, ένα σύστημα δίκαιης και αυστηρής αξιολόγησης των δασκάλων και καθηγητών, για παράδειγμα. Η κυριαρχία είναι το κλειδί της κατανόησης αυτού του κυβερνητικού σχήματος. Η συχνή επίκληση αυτής της αντιδημοκρατικής έννοιας από κορυφαία στελέχη της είναι η γραμμή των πολιτικών της ορίων.

Επιτυχημένο διαχειριστικό σχήμα η Κυβέρνηση, με την επαναλαμβανόμενη υπεροπτικά επίκληση της κυριαρχίας επιχειρεί να καλύψει το πολιτικό της κενό, την αδυναμία της να ενεργήσει στρατηγικά ως πολιτικό σχήμα και όχι ως μόνο διαχειριστικού τύπου διοικητική διακυβέρνηση.

Ίσως πάλι η Κυβέρνηση να έχει συνείδηση ότι η κυριαρχία της είναι μόνο αριθμητική, να συναισθάνεται την πολιτική της αδυναμία και ανάλογα, αν και μόνη, πράττει, γιατί δεν μπορεί τα δύσκολα και αναγκαία.

(*)Ο κ. Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας.