Ντίνα Μαγδαλιανίδη, επιζώσα Τεμπών: «Παίρνω φάρμακα για τους εφιάλτες, βλέπω ότι καίγομαι»

ΕΛΛΑΔΑ. Ήταν ένας χρόνος πριν, Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου, όπου μια σφοδρή σύγκρουση δυο αμαξοστοιχιών στα Τέμπη στοίχισε τη ζωή σε 57 ανθρώπους.

Συγγενείς και φίλοι των θυμάτων συγκλονίζουν με τις περιγραφές τους, δείχνοντας έτσι πως ο χρόνος σταμάτησε και για εκείνους στις 23:22 εκείνης της ημέρας που σημειώθηκε το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη.

Μιλώντας στο MEGA και στην Ανθή Βούλγαρη, η Ντίνα Μαγδαλιανίδη περιέγραψε τα όσα έζησε και σκέφτηκε τη στιγμή της φονικής σύγκρουσης. «Έγινε η σύγκρουση, σκίστηκε το φρύδι μου, αυτό θυμάμαι πρώτα και έσπασε το πόδι μου. Η μία πλευρά του ποδιού μου ήρθε πάνω. Οι γύρω μου είχαν πέσει πάνω μου» είπε αρχικά η νεαρή κοπέλα, η οποία περιέγραψε το μετατραυματικό σοκ που βιώνει έναν χρόνο μετά.

Ντίνα Μαγδαλιανίδη για Τέμπη: «Έλεγα πως πρέπει να βγω αν και είχα διαλυθεί»

Στη συνέχεια, ανέφερε: «Το τρένο είχε αρχίσει να εκτροχιάζεται και να πέφτουν πράγματα πάνω μου. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν έγινε το ατύχημα είναι πώς θα αντιδράσει η μαμά μου σε αυτό, πώς θα ζήσουν με αυτό η αδερφή μου η γιαγιά μου. Με τρόμαξε και είπα «δεν πρέπει να πεθάνω». Εκεί βαράνε κόκκινο τα ένστικτα επιβίωσης. Κάποια στιγμή δεν πονούσα, είχα μουδιάσει και έλεγα πως πρέπει να βγω αν και είχα διαλυθεί, το σώμα μου είχε διαλυθεί.

Είναι τα ένστικτα πιστεύω, δεν είναι ότι κάποιος είναι καλύτερος από τον άλλο. Σε κάποιους από εμάς δόθηκε η ευκαιρία να είμαστε σε καλύτερη κατάσταση ή να μην καούμε από χημικά εγκαύματα ή να σκοτωθούμε ακαριαία όπως τα παιδιά στο πρώτο βαγόνι» συνέχισε προσθέτοντας ότι «αυτό που σκέφτηκα ήταν «την ευκαιρία αυτή Ντίνα δεν πρέπει να τη χάσεις, πρέπει να ζήσεις».

«Σερνόμουν μέχρι που βρήκα ένα φως»

Συνεχίζοντας την αφήγησή της για τις πρώτες στιγμές μετά τη σύγκρουση των τρένων η κοπέλα είπε ότι «σερνόμουν με την πίσω πλευρά και βρήκα μία χαραμάδα βγήκα και έπεσα πάνω στις ραγές με το σχεδόν κομμένο πόδι μου.

Έτσι όπως έπεσα αυτό είχε ως αποτέλεσμα να σπάσουν πολλά σημεία του σώματός μου χειρότερα, είχα κάταγμα στον αυχένα. Σερνόμουν μέχρι που βρήκα ένα φως και ήταν εκεί που είχε ξεκινήσει η φωτιά στο ρέμα».

«Παίρνω φάρμακα για τους εφιάλτες, βλέπω ότι καίγομαι»

«Βγαίνω πάρα πολύ σπάνια. Νιώθω φόβο να είμαι κοντά σε κόσμο, νιώθω φόβο και όταν είμαι στο αμάξι., Μου έρχονται συθνέχεια στιγμές, δεν κοιμάμαι. Παίρνω φάρμακο για τον ύπνο, αλλά και για τους εφιάλτες που ακόμα υπάρχουν. Βλέπω συνέχεια κάποια πρόσωπα που είχα δει λίγο πριν το ατύχημα, γύρω μου σώματα. Βλέπω και την πτώση μου από το τρένο» ανέφερε χαρακτηριστικά.

«Μου έχει μείνει ακόμα η πτώση και ότι καίγομαι. Βλέπω όνειρα που δεν έχει αίσιο τέλος η κατάστασή μου. Και μέχρι να ορθοποδήσω θέλω ακόμα έναν χρόνο. Με στενοχωρεί να παλεύω να περπατήσω και θα μου πείτε μπροστά σε άλλα άτομα που είδα να χάνονται, αυτό δεν είναι τίποτα! Αλλά είναι πολύ δύσκολο και να το βιώνεις όλο αυτό. Πολλές φορές έλεγα ότι είναι πολύ σκληρό να ζω και να πληγώνω τους ανθρώπους που με βλέπουν. Σκεφτόμουν, όμως, ότι υπάρχουν χειρότερα πράγματα εκεί έξω. Δεν μου δίνει κουράγιο, αλλά λέω "Ντίνα σώθηκες, έχεις κάποιες ελπίδες στη ζωή τους. Οι ελπίδες άλλων πέθαναν εκείνη την ημέρα"» συμπλήρωσε.

Η επιβατική αμαξοστοιχία Intercity 62 (IC62), εκτελούσε το βραδινό δρομολόγιο Αθήνα – Θεσσαλονίκη, γεμάτη με επιβάτες, η πλειονότητα των οποίων ήταν νεαροί φοιτητές που επέστρεφαν στις σχολές τους μετά το αποκριάτικο τριήμερο. Το τρένο ξεκίνησε από τον Σταθμό Λαρίσης λίγα λεπτά μετά τις 19:22 που ήταν η προγραμματισμένη ώρα αναχώρησης. Στον σταθμό Παλαιοφάρσαλο, λίγο πριν τη Λάρισα, ακόμα μια καθυστέρηση, μετέθεσε για ακόμα πιο αργά την άφιξη στη Θεσσαλονίκη, που ήταν και ο τελικός προορισμός σχεδόν για όλους, πια, τους επιβάτες. Στις 23:22, τα δύο τρένα συγκρούστηκαν μετωπικά και ο χρόνος στα Τέμπη, σταμάτησε.

Το δυστύχημα συνέβη κοντά στον οικισμό Ευαγγελισμός Λάρισας, ενώ το Intercity, με περίπου 350 επιβαίνοντες είχε ήδη διανύσει 18 χλμ στη λάθος γραμμή και είχε αναπτύξει την προβλεπόμενη ταχύτητα, που εκτιμάται στα 166 χιλιόμετρα.