Δυό χέρια πασχίζουν να αγγίξουν το ένα το άλλο…
Όμως ερχόταν, λέει, κοκκινόμαυρος, κατά πάνω μου, ποιός άλλος..;
Πίσω από τον «Κορονοϊό» άλλος ένας, ένα αγριεμένο κακομούτσουνο ον που το φώναζε «Κράχ»
Πιο δίπλα σιγοψιθύριζαν δυο κορακίσιοι με ψηλά καπέλα ότι «μετά την καταστροφή της Υγείας ακολουθεί η καταστροφή της Οικονομίας…» Ψιθύριζαν αλλά ακούγοντας δυνατά (!)
Δεν έδειχναν όμως στεναχωρημένοι. Αντιθέτως…
Ο ένας έτριβε τα χέρια του και υπολόγιζε ότι ένα χρέος που είχε, γύρω στα 32 τρις δολλάρια, θα σβηστεί σε 60 μέρες.
Ο άλλος μέτραγε νεκρούς και κόμπαζε ότι θα είναι λιγότεροι από ένα Παγκόσμιο πόλεμο…
Κάπου εδώ, κοιμώμενος, άρχισα να ιδρώνω…
Τα χέρια ανέγκιχτα…
Κι εκεί που νόμιζα ότι ο εφιάλτης τελειώνει - γιατί άστραψε στο βάθος ένα φως - είδα να γράφει μες το φώς 3 γράμματα «ΝΤΠ». Από κάτω του εκατοντάδες κυβερνήσεις σαν ζιζάνια…
Εμφανίζεται λοιπόν μέσα από το κρύο αυτό φώς ένας γίγας man, Goldman, και αρχίζει να δείχνει σε ένα χάρτη από ανθρώπινο δέρμα πότε την Κίνα, πότε τη Ρωσία, πότε τις ΗΠΑ…
Κατέληξε να χαμογελά κοιτάζοντας τον Κορονοιό που «έπαιζε» εν τω μεταξύ ψυχές… μπροστά στα μάτια του Κράχ.
Του έπαιζαν, μάλιστα, μια φριχτή μουσική, χιλιάδες ραδιόφωνα και τηλεοράσεις του κόσμου …
Ιδρώνω κι άλλο…
Πίσω, μια μεγάλη έκρηξη σηκώνει ένα πελώριο μανιτάρι…
Θέε μου… Αναδεύομαι στον ύπνο. Πυρηνικός πόλεμος…
Κι όμως δεν ήταν. Ήταν, λέει, η έκρηξη μιας τεράστιας τσιχλόφουσκας που σήκωσε τόση σκόνη όσοι είχε όλη η γη…
Τά χω χαμένα…
Προσπαθώ να ενώσω τα δύο χέρια αλλά μάταια.
Ψάχνω να βρω άνθρωπο να μιλήσω, να φωνάξω… Τίποτα.
Όλοι μέσα από πατζούρια και κουρτίνες… Μαύρες σκιές πειθαρχημένες. Ούτε φωνή, ούτε ακρόαση. Ούτε χρώμα ούτε άρωμα…
Κιχ δεν ακούγεται. Φύλλο δεν κουνιέται.
Μα ούτε λιβάνι δεν ανέβαινε στον ουρανό… Μόνο σκόνη…

Τρόμος. Φόβος.
Στρατός. Αστυνομία. Σύρματα. Μαύρα πουλιά.
Καθημερινά διαγγέλματα. Κλάματα και αναθέματα. Μάσκες. Δάκρυα.
Φέρετρα. Μαύρες μπούρκες. Άσπρες στολές.
Όλα εικόνες που περνούν μπροστά μου…
Τα χέρια δεν έχουν ενωθεί…

Νιώθω να έχω σφίξει το μαξιλάρι όσο δεν πάει άλλο…
Μούσκεμα στον ιδρώτα ξυπνώ…
Κοιτάζω γύρω μου, ξημέρωμα.
Παίρνω βαθιά ανάσα και προσπαθώ να διαχωρίσω τον εφιάλτη από την πραγματικότητα…
Γέρνω κατάκοπος στο πλευρό μου…
Δακρύζω.
Αγγίζω το δάκρυ μου. Είναι αληθινό.
Αλίμονο…