Η αμείλικτη πένα του Άρθουρ Μίλερ

ΚΟΣΜΟΣ. Ο Άρθουρ Μίλερ γεννήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 1915 στη Νέα Υόρκη, ανατολικά της 12ης Οδού. Η οικογένειά του είχε εβραϊκές ρίζες και μεγάλωσε με θρησκευτική ανατροφή. Ο πατέρας του, Ισιντόρ Μίλερ, μετανάστης από την Πολωνία, είχε αποκτήσει μεγάλη περιουσία από μια βιοτεχνία και κατάστημα γυναικείων ρούχων, ενώ η μητέρα του, Ογκούστα Μπάρνετ, ήταν Αμερικανίδα που είχε εργαστεί ως δασκάλα στο δημόσιο, ενώ ο πατέρας της είχε ρίζες από την ίδια πόλη της Πολωνίας απ' όπου κατάγονταν και οι Μίλερ.

Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας και δοκιμιογράφος και υπήρξε μια από τις μεγάλες φυσιογνωμίες του πνευματικού κόσμου των ΗΠΑ κατά τον 20ο αιώνα. Μεταξύ των έργων του είναι «Ήταν όλοι τους παιδιά μου» (1947) , «Ο θάνατος του Εμποράκου» (1949) , «Πάνω από τη Γέφυρα» (1955, αναθεωρήθηκε το 1956) . Έγραψε επίσης το σενάριο για την ταινία «Οι αταίριαστοι» - The Misfits (1961) , η οποία ήταν το κύκνειο άσμα για τον Κλαρκ Γκέιμπλ και την Μέριλιν Μονρόε που εκείνο τον καιρό ήταν η γυναίκα του.

Ο Μίλερ απασχολούσε συχνά την κοινή γνώμη, ιδιαίτερα κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1940, το 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ​​τιμήθηκε με το βραβείο Pulitzer, ενώ κατέθεσε ενώπιον της περιβόητης επιτροπής αντί αμερικανικών υποθέσεων. Έλαβε το Βραβείο «Πρίγκιπας των Αστούριας», το 2002 και το Βραβείο της Ιερουσαλήμ το 2003 .

Ο Μίλερ αρθρογραφούσε και στους New Υοrk Times, καταγγέλλοντας την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τη λογοκρισία και υπερασπιζόμενος τους διωκόμενους καλλιτέχνες. Έγραφε για τον πόλεμο στο Βιετνάμ και ισραηλοπαλαιστινιακή διαμάχη, και πιο πρόσφατα για τον πόλεμο στο Ιράκ.

Θεωρείται από τους σημαντικότερους αμερικανούς συγγραφείς της μεταπολεμικής γενιάς, μαζί με τον Τενεσί Γουίλιαμς. Ο Αρθουρ Μίλερ υπήρξε επιβλητική προσωπικότητα στον χώρο της τέχνης και της πολιτικής. Μέσα στα έργα του αποτύπωσε την Αμερική έτσι όπως την γνώρισε και τη βίωσε, ενώ το μοτίβο των σχέσεων, της οικογένειας και του θανάτου αποτελούσε μόνιμη αναφορά του.

Αλλά, όπως πολλοί διανοούμενοι, ο Αρθουρ Μίλερ δεν έδειξε πάντα σοφία όταν επρόκειτο για γυναίκες. Όταν το θεατρικό του έργο After the Fall (Μετά την πτώση) ανέβηκε στο Μπρόντγουεϊ το 1964, πολλοί θεατές το βρήκαν σοκαριστικό. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν πώς ένας θεατρικός συγγραφέας, γνωστός για την άκαμπτη συνείδησή του και για τις υψηλές αρχές που προέτασσε, μπόρεσε να περιγράψει με τόσο σκληρό τρόπο την πρώην σύζυγό του: την διασημότερη ξανθιά του Χόλιγουντ, την Μέριλιν Μονρόε.

Η Μέριλιν Μονρόε δεν ζούσε πια για να διαμαρτυρηθεί για την ηρωίδα Μάγκι, μια λαϊκή τραγουδίστρια, εθισμένη στα φάρμακα, η οποία τυραννούσε τον σύζυγό της με τρελές απαιτήσεις. Αυτό το πορτρέτο, που χωρίς αμφιβολία ήταν της Μέριλιν, δεν ήταν άξιο ενός Μίλερ, ενός ανθρώπου που εθεωρείτο μεγάλος δραματουργός αλλά και ηθικό υπόδειγμα, η ζωντανή εγγύηση ότι η αξιοπιστία δεν είχε εξαφανιστεί από την λογοτεχνική βιομηχανία.

Οι αρετές του Αρθουρ Μίλερ δεν ήταν μόνο λογοτεχνικές. Το 1956 είχε παρουσιαστεί μπροστά στην Επιτροπή του Μακάρθι και αρνήθηκε να δώσει ονόματα φιλο-κομμουνιστών, με κίνδυνο να φυλακιστεί: έτσι έγινε από τη μια μέρα στην άλλη ένας ήρωας της αμερικανικής αριστεράς.

Ωστόσο, 18 μήνες μετά την υπερβολική δόση βαρβιτουρικών που οδήγησε την Μέριλιν στον θάνατο, ανέβαζε ένα θεατρικό στο οποίο έδειχνε δημόσια τις πιο κρυφές αγωνίες της σταρ. Οι φαν της Μέριλιν επέμειναν στο γεγονός ότι είχε πραγματικά προσπαθήσει να γίνει καλή σύζυγος και ότι δεν ήταν το τέρας εγωισμού όπως την έδειχνε ο Μίλερ.

Πού είναι η ευαισθησία του, διερωτήθηκαν οι φίλοι του. Η τρυφερότητά του; Ο ιδεαλισμός του; η Μέριλιν, έλεγαν, θαύμαζε τον σύζυγό της, είχε στηριχθεί πάνω του για να αποκτήσει κάποια διανοητική ικανότητα και το κοινό τους λάτρευε. Όπως λάτρεψε αργότερα τους Κένεντι στον Λευκό Οίκο, πίστευε ότι αποτελούσαν ένα σχεδόν βασιλικό ζευγάρι.