Όσο πιο υγρά είναι τα μάτια τόσο πιο καθαρά θωρούν…

Παρακολουθώντας κάποιος τη δημόσια ζωή, όχι τη ζωή των δημοσίων προσώπων αλλά τη ζωή των απλών ανθρώπων στο δημόσιο πεδίο, θα διακρίνει φάσεις και αντιφάσεις, συνθήκες και ανατροπές, κανόνες και εξαιρέσεις…

Θα διαπιστώσει ότι τελικά ο άνθρωπος παραμένει μια αμοιβάδα που καλείται να επιβιώσει σε έναν όλεθρο για τον οποίο έχει ευθύνη όχι ολική αλλά σημαντική.

Θα δει μεγάλη μερίδα νέων να χρησιμοποιούν 100 λέξεις όλες και όλες για να επικοινωνούν αλλά θα δει και εκείνους τους νέους που είναι η εγγύηση ότι η γλώσσα, ο νους και η ψυχή είναι ακόμα τα προτερήματα του ανθρώπου.

Θα δει ότι άνθρωποι που είχαν ή έχουν εντολή να προασπίσουν τα συμφέροντα των πολιτών αν δεν είναι επίορκοι είναι τουλάχιστον ένοχοι για αμέλεια και απρέπεια έναντι του κοινού συμφέροντος. Θα δει όμως και αυτούς που ελπίζουν, επιθυμούν και ονειρεύονται.

Θα δεις δημόσια να αποκαλύπτεται ότι ο Τύπος όχι μόνον δεν έχει όρια και κανόνες αλλά ούτε καν νομιμότητα στη λειτουργία του ενώ καλείται να διαδραματίσει τον ιερό ρόλο της ενημέρωσης. Θα δεις όμως ακόμα εκείνους που υπογράφουν τον λόγο τους.

Θα δεις πως από το τραπέζι της εξουσίας πέφτουν λίγα ψίχουλα για την λεγόμενη μικρομεσαία τάξη από τα οποία δεν προλαβαίνει παρά έναν κόκκο ο δυσκίνητος πλέον συνταξιούχος. Θα νιώσεις όμως ότι οι δρόμοι πάντα θα έχουν τη δική τους ιστορία.

Θα δεις τους έχοντες την ράβδο της πολιτικής εξουσίας να διακρίνουν τους νεοέλληνες σε ικανούς που έφυγαν στο εξωτερικό για καλύτερη ζωή και πρέπει να επιστρέψουν και προφανώς σε ανίκανους που έμειναν και στήριξαν με την ανάσα τους και τους φόρους τους την ταλαίπωρη ψωροκώσταινα.

Θα δεις (να σου λένε) ότι όλα πλέον στη χώρα γίνονται ψηφιακά, ηλεκτρονικά τεχνητά … αλλά οι ουρές, το γρηγορόσημο, το ρουσφετάκι παραμένουν όχι γιατί ο πολίτης το επιδιώκει αλλά επειδή το σύστημα το επιβάλει.

Θα δεις τον μεσαίο αγρότη παραγωγό να παράγει «χρυσό» και να εισπράττει «κάρβουνο». Να αντιμετωπίζει τη φύση και να μην μπορεί να αγγίξει το ράφι. Να βιώνει το αδιέξοδο σε δουλειά και ζωή και να «εισπράττει» υποσχέσεις και επαίνους. Αλλά θα τον δεις να αγωνίζεται για μια απλή κι έντιμη ζωή.

Πως είναι δυνατόν σε μια χώρα οι πραγματικά υπερήφανοι, έντιμοι, εργατικοί και έξυπνοι άνθρωποι να υποφέρουν;

Πολλά θα δεις, ανάλογα και το κατά πόσο τα μάτια της ψυχής, της λογικής και της κεφαλής είναι ανοικτά. Ένα είναι σίγουρο. Όσο πιο υγρά είναι τα μάτια τόσο πιο καθαρά θωρούν…