Πᾶν ἁμάρτημα τὸ παρ' αὐτών πραχθὲν ἐν λόγῳ ἢ ἔργῳ ἢ διανοίᾳ, ὡς ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος Λαός, συγχώρησον;

Αν είναι δυνατόν; Να μην εννοεί η Κεραμέως ότι πρώτα, κύρια και πάνω απ’ όλα πρέπει οι επιστήμονες να ασχοληθούν με την πανδημία στην εκπαίδευση και τη λειτουργία των Σχολείων… Με τόση ψυχρότητα αναφέρεται σε ένα θέμα που αφορά σχεδόν το σύνολο του ελληνικού πληθυσμού… Είναι ασυγχώρητη.

Αναψυκτήριον ΠΕΣυΠ; Κάποτε ο λαός σύχναζε στα αναψυκτήρια προκειμένου να απολαύσει τους καλλιτέχνες αφού δεν είχε την οικονομική δύναμη για βραδινή έξοδο. Εκεί λοιπόν ανέβαιναν μεγάλοι και μικροί καλλιτέχνες έλεγαν ένα – δυό τραγούδια και έτσι έκαναν το χρέος τους προς τον λαουτζίκο. Ο ένας καλλιτέχνης διαδεχόταν τον άλλο χωρίς κάποιο πρόγραμμα και χωρίς ιδιαίτερη σπουδή και προετοιμασία. Ο λαός τότε συγχωρούσε και λάθη και παραλείψεις, αν τα καταλάβαινε… Κάπως έτσι μοιάζει το Περιφερειακό Συμβούλιο Πελοποννήσου…

Κολυμβήθρα Σιλωάμ; Κάπως έτσι αντιλαμβάνονται τις εκλογές οι πολιτικοί και οι αυτοδιοικητικοί. Από τη στιγμή που εκλέγεσαι συγχωρούνται όλα τα λάθη σου αρκεί να βγάλει η κάλπη τα’ όνομά σου. Γι αυτά τα λάθη, όσο μεγάλα και αν είναι, δεν λογοδοτείς, δεν απολογείσαι, δεν δίνεις καν εξηγήσεις και φυσικά δεν υπάρχει λόγος να ντρέπεσαι, να στριμώχνεσαι και πολύ περισσότερο να ζητάς συγνώμη. Έτσι μπορεί π.χ. ο Καμπόσος να στηρίζει τον Νίκα για Περιφέρειάρχη αλλά σήμερα που το έχει μετανιώσει, τις συνέπειες να πληρώνει ο λαός και όχι ο δήμαρχος. Μπορεί ο Βαλιώτης να έβγαλε Δήμαρχο τον Δούκα στη Σπάρτη και σήμερα να το έχει μετανιώσει αλλά τις συνέπειες του σφάλματός του θα υποστεί ο λαός και όχι ο πρώην δήμαρχος. Σε αυτή την κολυμβήθρα πολλοί ασυγχώρητοι μαζεύτηκαν…

Κράτος άκρατο; Δεν είναι τόσο δύσκολο ένας κρατικός μηχανισμός με τόσους δημόσιους λειτουργούς και τόσα μέσα στην υπηρεσία του να στηρίξει εκείνες τις ομάδες που δοκιμάζονται από την οικονομική και υγειονομική κρίση. Ο κόσμος των συναισθημάτων, αισθημάτων και βιωμάτων παιδιών, εφήβων και νέων στην Ελλάδα θυμίζει σκηνές από την κόλαση του Δάντη. Ποιος νοιάζεται, ποιος ανησυχεί και ακόμα χειρότερα ποιος προετοιμάστηκε για να ανασχέσει αυτή την «θανάσιμη» απειλή για την κοινωνία μας; Κανείς. Μα κανείς…

Κι όμως! Δεν υπάρχουν μόνον αυτοί που «πάγωσαν» από φόβο. Δεν υπάρχουν μόνο εκείνοι που βολεύτηκαν στην πανδημία. Δεν υπάρχουν μόνο αυτοί που προσαρμόστηκαν απόλυτα στο «δώσε μου σήμερα ζωή και ψωμί και για αύριο βλέπουμε». Δεν υπάρχουν μόνο οι παροξυσμοί για τη ζωή, την υγεία, την οικονομία. Υπάρχουν και αυτοί που καθημερινά δίνουν σκληρή μάχη για τη ζωή όπως αυτή θα έπρεπε να είναι. Δεν εννοούμε την πρώτη γραμμή άμυνας στην υγεία και την τάξη. Εννοούμε αυτούς που είναι επιλογή τους να μην ρίξουν την ασπίδα, αυτούς που ονειρεύονται τρυπώντας με τη θέλησή τους τα πυκνά μαύρα νέφη του κορονοϊού. Που δουλεύουν και δημιουργούν. Που νιώθουν και ελπίζουν. Που αντιστέκονται. Είναι αυτοί που αύριο μπορεί να μην ζουν γιατί εκτέθηκαν, αλλά θα έχουν αφήσει σπόρο γι αυτό που λέγεται ελεύθερος, δυνατός, μαχητής και ιδεολόγος πολίτης. Γιατί δεν υπάρχει πιο τραγικό, πιο αξιολύπητο και πιο επικίνδυνο από το να θωρείς σήμερα ιδέες, αρχές και αξίες, να έχουν γίνει ένα κουβάρι με μάσκες και υγρά μαντηλάκια στα σκουπίδια της κοινωνίας…