Μια πανδημία καταλύτης όχι μόνο της βιολογικής υγείας αλλά και της συναισθηματικής εντιμότητας μας. Η λογική και κοντά της η μνήμη παραμερίζουν όταν έχουν να κάνουν με το ένστικτο της επιβίωσης και με το συναισθηματικό μας κόσμο που καλείται να δώσει τη μάχη με τη νέα κατάσταση των πραγμάτων. Πραγμάτων που εγγυώνται, υπαγορεύουν ή απαγορεύουν τις αισθήσεις.

Η ζωή μας όλη, γενιές και γενιές, κοινωνίες κάθε γλώσσας, οικογένειες, προσωπικότητες και ταπεινότητες του ανθρώπινου είδους, επί αιώνες πορευόμαστε με δεδομένα, αρχές και αξίες, που είτε μας έφεραν στο χείλος της καταστροφής είτε μας οδήγησαν ως αποικιοκράτες στον Άρη.

Πολλά δαμάσαμε, ακόμα περισσότερα εμπνεύσαμε, πάμπολλα κατακτήσαμε και κάποια δεν νικήσαμε ποτέ. Σπάνια χάσαμε την αφετηρία μας ενώ πολύ συχνά αλλάζαμε προορισμό.

Πολλά από τα λάθη και τα παθήματά μας τα αποδώσαμε σε κακές προσωπικότητες του είδους μας. Μεγάλες δυστυχίες και καταστροφές δεν διστάσαμε να τις αποδώσουμε σε θεϊκή πρόθεση, διάθεση ή και εκδίκηση, όταν ο θεός είχε τα ελαττώματα μας.

Άλλα πάλι τα πιστώσαμε στις λεγόμενες επαναστάσεις που είχαν πάντα εξεγερμένους και μονάρχες, καλούς και κακούς, θύματα και θύτες, νικητές και ηττημένους, πρωτοπόρους και αντιδραστικούς.

Επαναστάσεις που, κάπου στο βάθος τους, στήριζαν την ανατροπή ή την προκοπή τους, στην επιστήμη, στη τεχνολογία, ενίοτε και στην τέχνη. Επαναστάτες με παντιέρες, με χάρτες, με όπλα και σταυρούς, με γροθιές υψωμένες αλλά και με αδερφικό αίμα να τις ποτίζει. Επαναστάτες με θυμό ή δίχως αυτόν.

Και νάμαστε σήμερα όλοι μια οικογένεια κάτω από μια απειλή. Ένας πλανήτης αντιμέτωπος με ένα ιό. Ένα είδος, το λογικότερο, το ανθρώπινο, υποχρεωμένο να αλλάξει, να απαρνηθεί και να αποκοπεί βίαια από το μάννα της γης, από το νάμα της παράδοσής του, από το θάμα της πίστης του.

Νάμαστε λοιπόν, ένα είδος προς επιστημονική ανάλυση σε βάθος και προς μελέτη υπαρξιακής φύσεως και μετεμψυχωτικής αναζητήσεως.

Ζούμε μια ακόμα επανάσταση; Μήπως αυτό συμβαίνει αλλά όπως πάντα περιμένουμε να μας το πει η ιστορία μετά από 50 χρόνια; Μήπως έχουμε να κάνουμε με μια ακόμα βίαιη μετάβαση από αυτά που ξέραμε σε αυτά που πρέπει;

Και ποιος ορίζει το πρέπει; Ποιος καθορίζει το πώς και το πότε; Ποιος κυβερνά αυτόν τον πλανήτη; Χρειάζεται άραγε να το ξέρουμε; Και πότε το ήξεραν οι πρόγονοι και πατέρες μας; Εκ των υστέρων το μάθαιναν.

Γνωρίζουμε πολλοί, ότι υπάρχουν ονόματα, οικογένειες και εταιρείες, που δεν γεμίζουν καλά – καλά ένα διαστημικό λεωφορείο, και είναι αυτοί που έχουν τα κλειδιά - ή καλύτερα τα κουμπιά - αυτού του κόσμου. Ονόματα που αν τα αναφέρω σε τούτες τις αράδες πλάϊ στα χούγια τους, ίσως το κείμενο μου να μην φθάσει ποτέ σε σας…

Νάμαστε λοιπόν σε μια επανάσταση, βίαιη και αυτή τη φορά, για την μετάβασή μας στη νέα εποχή. Στην εποχή που η νοημοσύνη μας θα πρέπει να συναγωνιστεί την τεχνητή, σε μια εποχή που η συναισθηματική λογική πρέπει να υποκλιθεί στην αδυσώπητη δύναμη των αλγόριθμων. Μια εποχή όπου ο άνθρωπος γίνεται αναλώσιμος χάριν την τεχνολογίας. Η τεχνολογία μοιάζει με κισσό που έχει τυλίξει το οικοδόμημα… Ο άνθρωπος θα δείχνει παράταιρος και ίσως φέρεται ως ανίατος ασθενής...

Ποιοί άραγε να είναι οι πόθοι του ανθρώπου το 2030; Θα υπάρχει ευτυχία ή μόνον επιτυχία; Θα υπάρχει προκοπή ή μόνον εξέλιξη; Θα υπάρχει συναίσθημα ή μόνον αίσθημα. Ψυχή βρε αδερφέ μου θα υπάρχει σε τούτο το είδος; Πίστη, αγάπη, ανάγκη, σφάλμα, συγχώρεση, αλήθεια, μουσική, δάκρυ, δημιουργία… Θα υπάρχουν; Χρόνος να προσπαθήσω θα υπάρχει; Θα φαντάζομαι τι; Θα ονειρεύομαι γιατί; Παρέα θα υπάρχει; Οικογένεια; Φίλος; Θα σκιρτά η καρδιά ή θα αρκεί ένας sms για να ερωτευθεί πλέον η λογική;

Ισως αν εκλείψουν, ακούσια ή εκκούσια οι φορείς του παλαιού ανθρώπου, η «ζωή» να είναι πιο εύκολη και τα ερωτήματα ακόμα ευκολότερα. Ισως αν θαφτούν και οι τελευταίοι να ανοίξει ο υπέργειος δρόμος της ανάπτυξης και τα τεχνητά κανάλια της κοινωνίας.

Αποχαιρετάμε λοιπόν τον άνθρωπο και υποδεχόμαστε ποιόν… που θα έλεγε και η γνωστή τηλεπαρουσιάστρια;

Μακάρι να ανήκω σ’ εκείνους που πάντα, στην ιστορία, δεν αντιλαμβάνονταν το καλό που φέρνει μια «επανάσταση» και ήταν δύσπιστοι στη δύναμη προσαρμογής του ανθρώπινου είδους. Όμως η σχέση του χρόνου είναι άλλη, απόσταση δεν υπάρχει, η μέρα έγινε νύκτα και η νύκτα μέρα. Όλοι, λένε, έχουν πρόσβαση στην πληροφορία και όχι οι λίγοι. Δεκτά όλα αυτά…

Απλά ανησυχώ, γιατί τότε τις επαναστάσεις τις έκαναν οι νέοι και όχι οι κυβερνήτες, βρε αδερφέ…