Το λάθος έγινε. Η ηγετική ομάδα του δήμου Σπάρτης, καταβεβλημένη από τον φόβο της άγνοιας και το βάσανο της κόπωσης θεώρησε ότι κατέχει και την τέχνη της επικοινωνίας.

Έτσι, προκειμένου να δείξει ένα νέο πρόσωπο, ενόψει και της νέας περιόδου που ξεκινά για την κοινωνία, ανέθεσε, σε «εξωτερικό» συντάκτη, την καταγραφή και προβολή δεδομένων, κρίσεων και απόψεων για τα δημοτικά πράγματα.

Με μια, ομολογουμένως, ελαφρότητα - στην καλύτερη περίπτωση - υιοθέτησε το πρώτο κείμενο αυτής της συνεργασίας, ένα κείμενο με ψευδώνυμο, και όχι μόνον απέστειλε αυτό από το γραφείο τύπου του Δήμου στα ΜΜΕ, για ευρύτατη προβολή του, αλλά το προέβαλε επι μέρες και στην ιστοσελίδα του Δήμου.

Όλα όσα είπαν οι δημοτικοί σύμβουλοι στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Σπάρτης για τη συγκεκριμένη υπόθεση δεν είναι αρκετά για να περιγράψουν το μέγεθος του προβλήματος. Πρόβλημα βεβαίως δεν είναι μόνον η ουσία, αυτού καθεαυτού του πρώτου άρθρου αυτής της «συνεργασίας», αλλά είναι η προχειρότητα, η άγνοια, η ελαφρότητα και τελικά η θρασύτητα με την οποία οι άνθρωποι της Δημοτικής Αρχής αποδεικνύεται ότι διαχειρίζονται τα κοινά.

Σίγουρα κανείς λογικός δεν θα ήθελε μια τέτοια αστοχία. Κανείς καλοπροαίρετος δεν θα επεδίωκε τέτοια απρέπεια. Κανείς έντιμος δεν θα μεθόδευε τέτοια προσβολή. Κανείς έξυπνος δεν θα επέτρεπε τέτοια ανοησία. Μεγάλοι άνθρωποι είναι όλοι οι εμπλεκόμενοι στον Δήμο και γράμματα γνωρίζουν… Ωστόσο το κακό έγινε!

Μια κοινωνία, η Σπαρτιατική, υπέστη την τοξική ειρωνεία του άρθρου, οι δήμαρχοι των τελευταίων 50 χρόνων μηδενίστηκαν με μιας και μόνον ένας έλαμψε δια της αναλήψεώς του, αναμάρτητος, απαστράπτων και θαυματουργός, ο Πέτρος Δούκας, παράκλητος, μοναδική φυσιογνωμία παγκοσμίου διαμετρήματος, όνομα εφάμιλλο της Σπάρτης, που θα πρέπει να είναι δήμαρχος για αρκετές ακόμα τετραετίες στον Δήμο Σπάρτης… σύμφωνα με όσους χειροκρότησαν, ανέδειξαν και προώθησαν αυτό το άρθρο.

Η υποβολή της παραίτησης του Θέμη Πατσιλίβα, αρμόδιου αντιδημάρχου επικοινωνίας, θα ήταν ένα παυσίπονο στον πόνο που προκάλεσε στη Σπάρτη η συγκεκριμένη ανοησία. Δεν είναι όμως η θεραπεία. Γιατί το πρόβλημα στον Δήμο Σπάρτης δεν είναι το λάθος της δημοσίευσης αλλά το πάθος της μεθόδευσης της. Κι εδώ συμβάλουν αρκετοί, όχι μόνον ένας αποδιοπομπαίος τράγος.

Οι αιρετοί της αντιπολίτευσης στο Δημοτικό Συμβούλιο καλά τα είπαν και ίσως με συγκρατημένο τον λόγο τους, συνειδητοποιώντας πόσο εκτεθειμένοι είναι ήδη όλοι τους στους πολίτες αυτής της πόλης και των χωριών. Ο Δήμος Σπάρτης, δυστυχώς, έχει εκτεθεί σύσσωμος…

Από την άλλη πλευρά, στελέχη της Δημοτικής Αρχής, Πατσιλίβας, Ζαχαράκη, Καπονικολός, μέσα σε ένα λήθαργο που πλέον είναι το χαρακτηριστικό άλλοθι της ηγετικής ομάδας του Πέτρου Δούκα, συνέχισαν - χωρίς βέβαια να το αντιλαμβάνονται και αυτό είναι ένα άλλο πρόβλημα - να προσβάλουν τους πολίτες του δήμου Σπάρτης με τη στάση τους…

«Εξυπνότερος» όλων και ποιώντας βέβαια την ανάγκη φιλοτιμία, ο δήμαρχος Πέτρος Δούκας, πήρε πάνω του, το σφάλμα, την ανοησία, τη βλακεία, την απρέπεια, την προσβολή, την θρασύτητα, την ανικανότητα, και τόσα άλλα που αναδείχθηκαν με μιας, για να «σώσει εαυτούς και αλλήλους και πάσα την δημοτική αρχή ημών».

Φυσικά ούτε ο κ. Δούκας έχει - ακόμα και τούτη την ώρα - αντιληφθεί ότι το «κύρος», το «όνομα» και η «φυσιογνωμία» του δεν είναι αρκετά, ή καλύτερα είναι ελάχιστα, για να σηκώσουν το βάρος της υπόθεσης και να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις αλλά και τις συνέπειες. Τόλμησε ο ανώνυμος συντάκτης να γράψει στην ιστοσελίδα του Δήμου ότι Σπάρτη και Δούκας έχουν το ίδιο ύψος, το ίδιο βάθος, το ίδιο φώς, το ίδιο βάρος. Αλίμονο!

Ένα απλό ερώτημα έρχεται να καταλύσει κάθε, αντίσταση, ελιγμό, οχύρωση της αμυνόμενης σήμερα δημοτικής αρχής: «Έτσι διαχειρίζεστε όλες τις υποθέσεις που αφορούν το παρόν και το μέλλον του δήμου και της κοινωνίας;»

Η πόλη της Σπάρτης διανθίζεται από νεραντζιές που σε λίγο θα ανθίσουν και θα μοσχοβολήσει ο τόπος. Δένδρα με φυσική αλλά και συμβολική σημασία. Ανθεκτικά στο κλίμα, μυροφόρα, καρποφόρα. Καθόλου απαιτητικά, παραπλανητικά για όσους αγνοούν τη διαφορά τους από την πορτοκαλιά.

Η πόλη θα μπορούσε από τα άνθη τους και μόνον να παράγει εκχύλισμα. Από τους καρπούς τους και μόνο να παράγει γλύκισμα. Μελίσσια ζουν στα άνθη τους και σπουργίτια ευτυχούν στις φυλλωσιές τους. Το ίσκιο τους αναζητά ο ηλιοκαμένος το καλοκαίρι και μένουν εκεί καταπράσινες στη βαρυχειμωνιά…

Κι όμως σήμερα, από μια λάθος εκτίμηση, ανικανότητα ή αδιαφορία αυτό που «απολαμβάνει» η πόλη είναι μόνο πεσμένα, πατημένα νεράντζια, που πάνω τους γλιστρούν και πέφτουν γέροι και παιδιά, λιωμένοι καρποί στην αδηφάγο κακοστρωμένη άσφαλτο, σωροί μιας άκαρπης «αγάπης» για την πόλη στα κράσπεδα.

Αυτό είναι σήμερα ο δήμος Σπάρτης. Ένα πατημένο νεράντζι, τόσο άχρηστο, τόσο αδιάφορο και επικίνδυνο συνάμα. Τόσο κρίμα…