Ο δήμαρχος θα ήθελε πολύ να «μπει το νερό στ’ αυλάκι» αλλά δεν είναι διατεθειμένος «να βάλει λίγο νερό στο κρασί του». Έτσι λοιπόν, μονίμως «έξω από τα νερά του» θα μας κάνει «να πούμε το νερό νεράκι». Προσπάθησε «να φέρει με τα νερά του» την αντιπολίτευση, αρχικά «έταξε γη και ύδωρ» αλλά τελικά «έκανε μια τρύπα στο νερό». Σήμερα «πνίγεται σε μια κουταλιά νερό» και βάζει τον πρόεδρο της ΔΕΥΑΣ κάθε τόσο «να θολώνει τα νερά». Οι εργαζόμενοι στην επιχείρηση «ήπιαν το αμίλητο νερό» ενώ οι σύμβουλοι της πλειοψηφίας «λένε το μάθημα νεράκι» για την καταρρέουσα ΔΕΥΑΣ. Όποιοι «κάνουν νερά» καταλαβαίνουν σύντομα το λάθος τους και τότε αρχίζουν «συζητήσεις περί ανέμων και υδάτων»… Το δόγμα είναι ένα: «ίσα βάρκα – ίσα νερά» στη ΔΕΥΑΣ για να μην χρεοκοπήσει. Βέβαια ο δήμαρχος καθ΄ ότι μαχητής και κολυμβητής «του γλυκού νερού» δεν μπορεί να ξεχάσει τον καπιταλισμό μέσα από τον οποίο αναδύθηκε. «Πίνει νερό στ’ όνομά του» αφού «το αίμα νερό δεν γίνεται». Δήμαρχος και Πρόεδρος τελικά «μοιάζουν σαν δυό σταγόνες νερό» και εφαρμόζουν μια στρατηγική που αντί διαμορφώσουν μια επιχείρηση «σαν τα κρύα τα νερά» θα πνιγούν στην αυθεντία τους και τελικά «θα πάνε στη βρύση και νερό δεν θα πιούν». Γιατί αυτό τελικά παθαίνει όποιος «δεν δίνει του αγγέλου του νερό» και φυσικά ούτε του λαού.

Όλα αυτά δεν τα λέω εγώ. Ο θυμόσοφος λαός με τις παροιμίες του τα θυμίζει πάντα… και βγαίνει αληθινός.