Άκουσα ότι συσκέπτονται στον δήμο Σπάρτης για να βραβεύσουν τον καλύτερο μαθητή Ρομά. Έξοχα… Ένας δήμος που φαίνεται να έχει λύσει όλα τα προβλήματα κι ένας τόπος που ήδη έχει αποδώσει στους ρομά «γη και ύδωρ» είναι έτοιμος να κάνει ένα ακόμα βήμα… προόδου και ανωτερότητας...

Πόσο ανάγλυφη είναι πλέον η απουσία, η απόσταση, η αποχή του δήμου από τους πολίτες και τα προβλήματά τους. Τόσο που σχεδόν κάθε κίνηση της δημοτικής αρχής να καταλήγει «άκυρη» όπως λέει και η νεολαία της πόλης. Γιατί η νεολαία είναι αυτή που δεν ξεγελιέται και δεν παρασύρεται από επικοινωνιακά τρικ ή από κάλπικες ευκαιρίες…

Ειδικά η νεολαία της Σπάρτης έχει βιώσει το αδιέξοδο και το αδιάφορο και καθημερινά νιώθει την έλλειψη προτάσεων, ευκαιριών και προοπτικής. Η Σπάρτη παραμένει η πόλη που ο νέος μετρά τις μέρες για να φύγει αποφοιτώντας…

Η Δημοτική Αρχή, μέσα στην ασφάλεια που (νομίζει ότι) της παρέχουν οι μισθοί, οι παροιμιώδης υπομονή των πολιτών και η εσωστρέφειά της, συζητά, συνεχώς συζητά και συσκέπτεται. Ανταλλάσει απόψεις και ιδέες, ούτε καν στο χαρτί, αλλά στο διαδίκτυο και τελικά «κρατά φανάρι» στην μετριότητα και στη στασιμότητα…

Έχοντας τον πήχη πολύ χαμηλά και αγνοώντας τις πραγματικές ανάγκες και κυρίως τις πραγματικές δυνατότητες των δημοτών της υπολογίζει:

Την αύξηση στο νερό να την εξισορροπεί με αδειασμένους τους κάδους.

Την παλαίωση των υποδομών σε πόλεις και χωριά θα την κρύβει με μπουκέτα από μαργαρίτες.

Την ανάγκη για έργο θα την διασκεδάζει με τα έργα προηγούμενων δημάρχων και περιφερειακών.

Την δίψα της νεολαίας για καλύτερες ημέρες θα την σβήνει με προφάσεις και υποσχέσεις συμμετοχής των νέων στα κοινά.

Την ανάγκη της οικογένειας στη Σπάρτη για κάτι πιο ανθρώπινο και αποτελεσματικό θα την θαμπώνει με λαμπιόνια και προβολής στο δημαρχείο.

Τη σημασία για πραγματική δημοκρατία στον δήμο και το συμβούλιο θα την αναθέτει σε μισθοφόρους «σωτήρες - φωστήρες»…

Τελικά, την όλη κατάσταση, που ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο δραματική και τυχάρπαστη, θα την δικαιολογεί και θα την αποδίδει στην πανδημία…

Έρχεται λοιπόν η μέρα που μια οικογένεια Ρομά, που δεν πληρώνει νερό, δεν πληρώνει ρεύμα, δεν πληρώνει τέλη, δεν υπακούει σε νόμους και σε κανόνες, δεν συνυπάρχει, δεν συντονίζεται, δεν παραλείπει να εισπράττει πάσης φύσεως επιδόματα, δεν χάνει συσσίτια και δέματα με βοήθεια, δεν έχει τι να κάνει τα tablet στη σειρά, θα λάβει από τον Δήμο Σπάρτης και βραβείο για τις επιδόσεις του καλύτερου μαθητή της φυλής στο σχολείο, όταν βέβαια φοιτά. Θα ήθελα επ’ αυτού την γνώμη του «Λακεδαιμόνιου…»

Την ίδια ώρα, σε πόλη και χωριά της Σπάρτης , γονείς και παιδιά υποφέρουν για τα στοιχειώδη, πολύτεκνες και τρίτεκνες οικογένειες μόνες σε έναν άνισο αγώνα, δημότες που δεν έχουν τίποτα να δουν και να απολαύσουν στον τόπο που ζουν αλλά και σε τίποτα να ωφεληθούν, να υποστηριχθούν, να επιδοτηθούν.

Ενώ σε γειτονικούς δήμους μειώνονται τέλη και πάγια στον Δήμο Σπάρτης αυξάνονται. Ενώ άλλες πόλεις εν μέσω πανδημίας αναπτύσσονται η Σπάρτη μαραζώνει. Χωριά στην Πελοπόννησο έγιναν προορισμοί ενώ τα χωριά της Σπάρτης «σβήνουν» από τον χάρτη.

Προφανώς ήρθε η ώρα που ο δήμαρχος πρέπει επιτέλους να «ντυθεί» και να ασχοληθεί με την ανασύνταξη των δυνάμεών του δήμου, να περιορίσει τον «ιδεολογικό» οργασμό, να διορθώσει προσωπικά σφάλματα του, να καθορίσει ρεαλιστικούς στόχους που να αφορούν στον πολίτη και να δράσει, όχι σαν «επισκέπτης» που βλέπει την επιφάνεια αλλά σαν ο πρώτος πολίτης που θα έπρεπε να γνωρίζει το μεδούλι του προβλήματος και τον πόθο των συνδημοτών του.

Δεν είναι ούτε η ώρα, ούτε ο τόπος για να μάθουμε τους Σπαρτιάτες να κατασκηνώνουν σε τσαντίρι για να νιώθουν «σπαρτιάτες» και τους ρομά να χορταίνουν με παντεσπάνι… επειδή βαρέθηκαν το ψωμί…