Ρηχός γνώστης της θεωρίας αλλά και της πραγματικότητας δείχνει να είναι η Κυβέρνηση που, αλίμονο, δεν μπορεί να σταθεί πραγματικά στο πλευρό των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας.

Οι δυνάμεις που θα ξανασηκώσουν την χώρα, τον λαό, την κοινωνία είναι η μικρομεσαία παραγωγική δύναμη των πολιτών της Ελλάδας. Ούτε οι τράπεζες, ούτε οι πολυεθνικές, ούτε τα ευρωπαϊκά «δάνεια» μπορούν να σώσουν την χώρα και το λαό της.

Η Κυβέρνηση, δεν αντιλαμβάνεται, δεν μπορεί να εντοπίσει και τελικά ίσως δεν ενδιαφέρεται να ξεχωρίσει εκείνες τις δυνάμεις, στην αγορά και στην κοινωνία, που δίνουν καθημερινά μάχη με τον συμβιβασμό, τον εφησυχασμό και την μετριότητα. Δεν μπορεί να παρακολουθήσει καν εκείνες τις δυνάμεις στην Ελλάδα που στέκονται όρθιες με τίμημα σκληρό και μεγάλο για να υπάρχει αγορά, να υπάρχει παραγωγή, να υπάρχει εργασία.

Απορώ τι απέδωσε ο αναστοχασμός για το 1821… στην Κυβέρνηση που τον πολυδιαφήμισε…

Έτσι, απ’ ότι φαίνεται, θα χειριστεί τα, μετά της πανδημίας, όπως και τα πριν. Δηλαδή θα θεωρήσει ότι η πανδημία ήταν μια περιπέτεια με αρχή και τέλος που η ίδια η Κυβέρνηση θα ορίσει, που δεν είχε συνέπειες ιστορικές σε ότι αφορά στη διάστασή τους, χρονική και ποσοτική… Δραματικές συνέπειες που επεκτείνονται πέραν των εβδομάδων και των μηνών που μια, αποστειρωμένη εξ αρχής, Κυβέρνηση, ξεφυλλίζει… στο διαχειριστικό ημερολόγιό της.

Ζήσαμε και ζούμε μια ασυγκράτητη καθημερινή και τελικά - όπως θα αποδειχθεί - βίαιη προσπάθεια να οδηγηθούμε όλοι σε αποδοχή νέων δεδομένων σε σχέση με την εργασία, το επιχειρείν, τη ζωή, το παρόν και το μέλλον μας, κάτω από την απειλή της δημόσιας υγείας.

Τι είναι άραγε δημόσια υγεία; Δεν αφορά τους πολίτες, όλους μαζί και τον κάθε έναν χωριστά;

Ο όρος δημόσια υγεία στον ορισμό του και μόνον αναφέρεται και στην ανάπτυξη κοινωνικού μηχανισμού που θα εξασφαλίζει σε κάθε άτομο ένα βιοτικό επίπεδο κατάλληλο για τη διατήρηση της υγείας του. Οι διαστάσεις της υγείας περιλαμβάνουν «μια κατάσταση πλήρους σωματικής, ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας και όχι απλώς η απουσία ασθένειας ή αναπηρίας», όπως ορίζεται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας.

Αν η Κυβέρνηση θεωρεί ότι, με τη διαχείριση της έκτακτης κατάστασης της πανδημίας στα Νοσοκομεία και τις ΜΕΘ, με το πρόγραμμα ενημέρωσης, πληροφόρησης αλλά και προπαγάνδας, με τη διαχείριση της εκστρατείας εμβολιασμού και με την τακτική εμφάνιση στελεχών της στο μιντιακό στερέωμα, έχει κάνει το χρέος της έναντι της κοινωνίας είναι γελασμένη. Αν επίσης θεωρεί ότι με επιδόματα που αναβάλουν τον «θάνατο» θα εγγυηθεί την ζωή είναι μάλλον ακατάλληλη.

Σε λίγο οι παλέτες με δεσμίδες ευρώ θα καταφθάσουν για την ανασύνταξη της χώρας. Τι έχει σημασία; Το ύψος των χρημάτων ή οι όροι κατανομής τους; Το πόσα ή το πού;

Και αν οι πόροι που υπήρχαν στα ταμεία δαπανήθηκαν για να διορθώσει η Πολιτεία το έλλειμμά της σε μηχανισμούς πρόληψης και θεραπείας, αν πόροι δαπανήθηκαν γιατί η, στρεβλά ανεπτυγμένη, αγορά κλονίστηκε μέσα στην έξαρση της πανδημίας, αυτό δεν σημαίνει ότι με την λήξη του συναγερμού λήγουν και τα προβλήματα. Όπως λένε οι απλοί άνθρωποι της αγοράς ένας χαμένος χρόνος χρειάζεται πέντε για να διορθωθεί και αν…

Ένας πόλεμος, είτε μπαρουτοπόλεμος, είτε digital, είτε μικροβιακός, είναι πόλεμος και αφήνει ανεξίτηλα σημάδια πρώτα απ’ όλα στις ψυχές, στο πνεύμα και μετά στην αγορά και στην κοινωνία.

Δεν θα σταθώ τώρα στο κατά πόσο η Κυβέρνηση στάθηκε δίκαιη και ακριβής ακόμα και σε αυτήν η πριμοδότηση ή επιδότηση της εργασίας, της αγοράς και της ζωής. Με απαρχαιωμένους μηχανισμούς και νεκρωμένους αισθητήρες δεν μπορεί να είναι μπροστά από τα γεγονότα. Πάντα θα ακολουθεί, θα προσπαθεί να μπαλώνει και αυτό θα κοστίζει πολύ περισσότερο...

Όπως φαίνεται, το τέλος Μαίου για την Κυβέρνηση σημαίνει επιστροφή στην κανονικότητα. Προφασίζεται ότι νοιάζεται για τους νέους ανθρώπους αλλά ποιούς; Το στρατό επιδοτούμενων και υποσιτιζόμενων νέων που αποδέχονται να ζήσουν με λίγα εύκολα και χωρίς ρίσκο, χωρίς προσπάθεια, χωρίς υπέρβαση. Όλοι αυτοί εννοούν μια στοιχειώδη και από χέρι χαμένη επιβίωση χωρίς προοπτική, χωρίς όραμα και χωρίς ελπίδα για καλλίτερες ημέρες. Αυτοί οι εργαζόμενοι δεν είναι σε θέση να στηρίξουν την προσπάθεια ανασύνταξης της παραγωγής και της αγοράς. Δεν είναι αυτοί που θα πάρουν στα χέρια το αύριο. Θα είναι αναλώσιμα πλαστικά γρανάζια ενώ θα έπρεπε να είναι συμπρωταγωνιστές της αλλαγής νοοτροπίας και πλεύσης.

Μια νέα Ελλάδα, περισσότερο ταξική, σκληρή, αδίστακτη και απάνθρωπη θα αναδυθεί μέσα από τις στάχτες της πανδημίας και με άλλοθι αυτήν η Εξουσία θα διαιωνίσει το άλογο, το άσχημο, το άδικό, το απρόσωπο, το απρόσιτο πρόσωπό της. Ταυτόχρονα οι «καταιγίδες επικοινωνίας» θα πείθουν όλο και περισσότερους - και μάλιστα νέους - ότι όλα βαίνουν καλώς ή «ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».

Όχι μην προτρέξει ο νους σας. Η λύση στα πιο πάνω δεν είναι ούτε η αντιπολίτευση, ούτε η ιδεολογική - δήθεν - αντιπαράθεση. Δεν είναι λύση τα στημένα πολιτικά παιχνίδια και τα στοιχήματα. Λύση είναι η παιδεία και η κοινωνική - όχι μόνον - μόρφωση και ωρίμανση των ανθρώπων. Η στάση του πολίτη στα μικρά και στα μεγάλα. Η αντίσταση στη φθηνή «τροφή» που του δίνουν. Η κατάσταση κατά την οποία συνειδητά θα εκκινεί από ένα αισιόδοξο όραμα, έτοιμος όμως να καταλήξει και σε οδυνηρή θυσία γι’ αυτά που πιστεύει, ονειρεύεται και οραματίζεται για την σύγχρονη πατρίδα και την αυριανή κοινωνία του.

Η Κυβέρνηση δυστυχώς ούτε να προλαμβάνει ξέρει, ούτε να αποθεραπεύει. Εκμεταλλεύεται και αυτή τον «ασθενή» λαό την ώρα της έξαρσης της νόσου και της αναμέτρησης του με τον θάνατο. Σε τέτοιο οριακό σημείο όταν φθάνει μόνον ένα πολίτης με στοχασμό και συνείδηση μπορεί να πράξει το δέον. Και η Κυβέρνηση, δυστυχώς, αυτό το γνωρίζει καλύτερα από τον πολίτη…