Διαβάζω με προσοχή την αποτίμηση του έργου των αιρετών, στην εποχή μας. Διακρίνω πότε την τάση καταγγελίας τους και πότε την προσπάθεια προστασίας τους.

Θεωρώ αυτονόητο και φυσικά δεδομένο κάθε πολίτης που κατέρχεται στις εκλογές και εν συνεχεία «ανέρχεται» στα αξιώματα να γνωρίζει τις ευθύνες που αναλαμβάνει. Δεν αποδίδονται μόνο τιμές κι εξουσίες στους αιρετούς. Υπάρχουν και αρμοδιότητες από τις οποίες απορρέουν ευθύνες. Πέρα από τις πολιτικές και κοινωνικές ευθύνες υπάρχουν και οι αστικές, οι πειθαρχικές, η έκπτωση, η αργία και η παύση, στην περίπτωση βέβαια που ένας αιρετός αποδειχθεί ότι αντί να ωφελεί και να υπηρετεί το κοινωνικό σύνολο το βλάπτει, είτε με πράξεις, είτε με παραλείψεις ακόμα και με αβλεψίες του.

Ο αιρετός στην αυτοδιοίκηση, τον πλησιέστερο βαθμό διοίκησης στον πολίτη (κάτι που πολλοί ξεχνούν), είναι υποχρεωμένος να εκπροσωπεί τους ψηφοφόρους του αλλά και το σύνολο της κοινωνίας όταν ειδικά εκλέγεται στην πλειοψηφία που αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση.

Αν οι δυνατότητες, τα προσόντα του, οι ικανότητες, τα χαρίσματα, η πείρα, η γνώση, η κλήση του είναι τέτοια που τον καθιστούν ασφαλή και δημιουργικό διαχειριστή της δημοτικής εξουσίας και περιουσίας, τότε ο Δήμαρχος, ο πρώτος πολίτης, δικαιούται / υποχρεούται να του αναθέσει θέση ευθύνης, συνεκτιμώντας και τον χαρακτήρα του. Αν στερείται αυτών των χαρακτηριστικών τότε ο Δήμαρχος, είτε αναλαμβάνει αυτός την ευθύνη για την θέση που του εμπιστεύεται, είτε πρέπει να αναζητήσει άλλες λύσεις. Όμως στη δεύτερη περίπτωση, ο δήμαρχος έχει μόνον την πολιτική ευθύνη της επιλογής. Τις κατά νόμο ευθύνες, και όχι μόνον, έχει ο ίδιος ο αιρετός, που βέβαια έχει και την υπογραφή και την εξουσία αποφάσεων και πράξεων.

Μια κοινωνία που λειτουργεί έντιμα, είναι ενεργή και νοιάζεται για την πρόοδο και την ανάπτυξη, είναι υποχρεωμένη, μέσα από θεσμούς, όργανα και διαδικασίες, να παρακολουθεί, να ελέγχει και να αποτιμά το έργο των αιρετών, όχι στη λήξη της θητείας τους (που προσεχώς θα είναι 5 χρόνια) αλλά τακτικά, ίσως και καθημερινά. Διότι πως θα αποδώσει τα δίκαια η κοινωνία στον αιρετό αν δεν έχει εικόνα και εκτίμηση του έργου του; Πότε θα αποδώσει τα δίκαια, πέντε χρόνια μετά την τέλεση του έργου; Και αν το έργο είναι καλό και επιτυχημένο δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, αν όμως το έργο είναι κακό και ζημιογόνο, και αν επιπλέον ο παραγωγός αυτού του έργου μετά την θητεία αποσυρθεί, τότε για ποια δικαιοσύνη, ποια ενεργή κοινωνία και ποιο κύτταρο δημοκρατίας μιλάμε;

Θεωρούμε όλοι ότι όποιος κατέρχεται στην Αυτοδιοίκηση έχει καλές προθέσεις και αγνό σκοπό. Ισως να είναι έτσι. Ωστόσο όποιος κατέρχεται αλλά και όποιος τελικά εκλέγεται είναι υποχρεωμένος, πάση θυσία, να μετατρέψει την πρόθεση του σε θέση και τη θέση σε έργο και αποτέλεσμα. Για το αν και πόσο επιτυχημένα το πράττει κρίνεται, από την πρώτη έως την τελευταία στιγμή.

Στην πολιτική, που έχει δυστυχώς μπολιάσει και την αυτοδιοίκηση με κάποια ελαττώματα της, υπάρχει η λεγομένη περίοδος χάριτος. Είναι το χρονικό διάστημα κατά το οποίο οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης και μοιραία και η κοινωνία, δεν κρίνουν, δεν αποτιμούν και δυστυχώς, διολισθαίνοντας, ξεχνούν και να ελέγξουν τους ασκούντες την εξουσία.

Σε μια ιδανική κατάσταση και κοινωνία θα μπορούσε να μην υπάρχει περίοδος χάριτος. Σε μια καλά οργανωμένη κοινωνία και πολιτική τάξη θα μπορούσε αυτή η περίοδος να αφορά την πραγματική προσαρμογή κάθε αρχής και ιδιαίτερα κάθε νεοφώτιστου. Σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη από το χρονικό διάστημα που χρειάστηκε ένας αιρετός και μια παράταξη για την προεκλογική του παρουσία. Δηλαδή στην καλύτερη περίπτωση 2 με 3 μήνες.

Σήμερα γινόμαστε μάρτυρες μιας ασύδοτης περιόδου χάριτος των αρχών που ενώ έχουν διανύσει περίπου δύο χρόνια, δεν λένε να αποδεχθούν την ευθύνη του ελέγχου. Μαθηματικά, λογικά αλλά και πολιτικά κάτι τέτοιο είναι ολέθριο σφάλμα ακόμα και αν διοικούν οι άριστοι των αρίστων. Αναλογιστείτε τι σημαίνει αν, παρ’ ελπίδα, διοικούν μέτριοι οι και κακοί…

Η κοινωνία όμως είναι παρούσα. Είναι εδώ, είτε μασκοφορεμένη, είτε όχι. Υποχρεούται να αναλάβει ρόλο και να κρούσει σφοδρά τον κώδωνα της αφύπνισης, που θα έλεγαν και οι παλαιότεροι…

Αντ’ αυτού όμως, παρακολουθούμε την ύπνωση της, την ακαμψία, τον στραβισμό και την συνενοχή της. Μια κοινωνία που σήμερα δεν θέλει - και αύριο δεν θα μπορεί - να ανακτήσει τον ρόλο της και να προασπίσει τα δικαιώματά της.

Αδιάβαστη, αδιάφορη, ασύνδετη, ασυντόνιστη, θα έχει την αξίωση, παραμονές εκλογών, να εκτεθούν οι καλύτεροι και οι νεότεροι, έναντι μιας κατάστασης για την οποία ευθύνεται και η ίδια. Η παρακμή δεν είναι μόνον νεκρικό αποτέλεσμα της παθητικότητας. Ενδέχεται να είναι και ενεργή παρέμβαση κακών, ανίκανων και «επαγγελματιών» του χώρου που ενδιαφέρονται για τη διατήρησή τους όποιο και αν είναι το κόστος για την κοινωνία. Όταν η κοινωνία αυτό το επιτρέπει, τότε είναι νομοτέλεια η παρακμή της και η υστέρησή της.

Ο όρος Κοινωνία εμπεριέχει την ολότητα της έκφρασης, την εμπειρία του ιστορικού και πραγματικού χρόνου, τη δημοκρατικότητα του συνόλου, την ευρύτητα της ποικιλίας, το σφρίγος της αναγέννησης και την ασφάλεια της ανωνυμίας. Βλέπετε εσείς, κάποια τέτοια κοινωνία, να ενεργεί σήμερα;

Η κοινωνία που άργησε να φορέσει την μάσκα covid γιατί διαφωνούσε συνειδητά, μέσα σε 3-4 ώρες την κατέβασε γιατί συνειδητά συμφώνησε… με αυτούς που διαφωνούσε…

Άρα, κάθε πολίτης πρέπει να αναμετρηθεί με τον εαυτό του, να δοκιμάσει τις δυνάμεις του, να ορίσει τα όρια και τα όραμά του, να βγει έξω με θάρρος γνώμης, να ενωθεί αλλά και να διαφωνήσει, να γίνει σύνολο, να ορίσει τους κανόνες και να καθορίσει το μέλλον του μέσα από δημοκρατία και αξιοκρατικά εκλεγμένους αιρετούς.

Οι αιρετοί από την άλλη, αναλογιζόμενοι τις ευθύνες τους, όπως περιγράφονται από πολιτικά, νομικά αλλά και κοινωνικά δοκίμια, αλλά και όπως διαγράφεται στην νεότερη ιστορία, θα πρέπει να τιμούν τον όρκο τους και με αυταπάρνηση να πασχίζουν για το καλύτερο. Όταν το επιτυγχάνουν πρέπει να συνεχίζουν με σεμνότητα, όταν αποτυγχάνουν πρέπει να προετοιμάζονται για αποχώρηση και για απολογισμό.

Για την ιστορία και τηλεγραφικά:

Αστική ευθύνη αιρετών

Η αστική ευθύνη έχει την έννοια της νομικής υποχρέωσης για αποκατάσταση (αποζημίωση) εκείνου που επλήγη από μία μη νόμιμη συμπεριφορά (πράξη, παράλειψη ή υλική ενέργεια) και εν προκειμένω του Δήμου, της Περιφέρειας, των ΝΠΔΔ και των ιδρυμάτων αυτών.

Πειθαρχική ευθύνη αιρετών

Οι πειθαρχικές ποινές που προβλέπονται στην παρ.1 του άρθρου 233 του Ν.3852/10 είναι αυτές της αργίας έως έξι μηνών και της έκπτωσης.

Αργία - Έκπτωση - Παύση

Στις διατάξεις των άρθρων 236 και 237 του Ν.3852/2010, όπως ισχύουν, προβλέπονται τα διοικητικά μέτρα της αυτοδίκαιης έκπτωσης, της αργίας και της παύσης, μέτρα που έχουν θεσπιστεί χάριν του δημοσίου συμφέροντος.

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις