Με αφορμή την αρθρογραφία Μητροπολιτών αλλά και τις δημόσιες δηλώσεις τους στα ΜΜΕ, οφείλω, διαπιστώνοντας καθημερινά την ανθρώπινη αγωνία, τα αδιέξοδα λογικών ανθρώπων και τον κίνδυνο τεχνητού διχασμού της κοινωνίας, να καταθέσω απόψεις και προβληματισμό.

Κανείς δεν αμφιβάλει για την εξουσία και κανείς δεν αμφισβητεί την πρωτοκαθεδρία των Επισκόπων. Απλά, σε δύσκολους καιρούς, όταν δηλαδή η Ελληνική Κυβέρνηση με μαεστρία αφήνει σε Επισκόπους το έργο της πειθούς ώστε να εμβολιαστούν όλοι οι Ορθόδοξοι που εκκλησιάζονται, σε αυτούς τους καιρούς, φαίνεται και η αξία κάθε Μητροπολίτη αλλά και η «δουλειά» που έχει (ή δεν έχει) κάνει στο παρελθόν, ώστε το ποίμνιο να τον ακολουθεί πιστά, να συμπορεύεται ή να διαφωνεί χωρίς να χρειάζεται να απολογηθεί και να τιμωρηθεί γι΄αυτό.

Υπάρχουν πολλά και πολύ σοβαρότερα θέματα από την Πανδημία στα οποία έχουν συμφωνήσει Επίσκοποι και πιστοί.

Διχασμός σε μια κοινωνία επέρχεται όταν δύο μεγάλα μέρη, σχεδόν ισάριθμα ποσοτικά και ισοδύναμα αξιακά αντιπαρατίθενται. Αν οι αντιεμβολιαστές είναι ένα ισχνό ποσοστό του 10% και οι ανεμβολίαστοι άλλο ένα 10%, όπως λένε, για ποιόν διχασμό μιλούν Μητροπολίτες και νουθετούν επ’ αυτού; Ακόμα και αν όλο αυτό το 20% βρίσκεται μέσα στους Ιερούς Ναούς. Αν πάλι οι δύο πλευρές είναι ισότιμες, ισάξιες, γιατί τέτοια απαξίωση της μιας πλευράς; Στην κοινωνία υπάρχουν διαφορές και διακυμάνσεις πάντα και σε όλα. Στην ελληνική, η μόνη εξαίρεση είναι η Ορθόδοξη πίστη αφού πουθενά και σε τίποτα δεν συναντάς το ποσοστό του 90% και πλέον. Συνεπώς οι Επίσκοποι χρειάζεται να καταλάβουν ότι για πρώτη φορά βρίσκονται ενώπιος ενωπίω με μια πρωτόγνωρη στάση ζωής των Ορθόδοξων Ελλήνων. Είναι έτοιμοι να την διαχειριστούν; Είναι έτοιμοι να διακρίνουν ότι η ομολογία πίστεως δεν δηλώνεται μόνον με συγχρονισμένη γονυκλισία αλλά εκδηλώνεται με δυνατές ατομικές υπερβάσεις που δείχνουν «ακατανόητες»;

Όπως αποδεικνύεται στελέχη πρώτης γραμμής της Κυβερνητικής καμπάνιας για την πανδημία όπως ο κ. Βασιλακόπουλος όχι μόνον δεν έχουν συνέπεια αλλά είναι αιτία έντονου προβληματισμού των πολιτών για το τι τελικά συμβαίνει στους κύκλους όσων διαχειρίζονται την Πανδημία. Όταν όμως ακούμε Μητροπολίτη να αποκαλεί τον κ. Βασιλακόπουλο μύστη ανθρωπισμού που θα στεφθεί στην άλλη ζωή για την προσφορά του, τότε στο εξής, όταν ακούμε τους από άμβωνος λόγους, είμαστε αναγκασμένοι σε ακοή κριτική και απολύτως προσεκτική, αναλυτική και ερευνητική. Για τους δε λόγους Επισκόπων από τα τηλεοπτικά παράθυρα να τους συγκαταλέγουμε στο σωρό...

Υπάρχει κάποιος, που να έχει έστω και μικρή σχέση με την Ορθόδοξη πίστη κι Εκκλησία, που να μην γνωρίζει ότι πρώτιστο, ιερό, φωτισμένο και ευλογημένο καθήκον του πνευματικού είναι να φέρνει κοντά στην αλήθεια του Χριστού τους ανθρώπους που απομακρύνονται; Σήμερα, αλλά και χθες, οι Μητροπολίτες που τόσο συχνά εκφράζονται δημόσια – εκτός ιερών χώρων αλλά κι εντός – πόσα και ποιά έπραξαν έτσι ώστε να αποτελούν οι ίδιοι παράδειγμα, να ακτινοβολούν το μήνυμα, να αποτελούν έμπνευση και φάρο για εκείνους που πιστεύουν στο Χριστό αλλά δοκιμάζονται από ό,τι συνιστά σήμερα προεργασία, έργο και συνέπεια της (καλώς ή κακώς εννοούμενης) Παγκοσμιοποίησης; (Ευτυχώς υπάρχουν και οι Επίσκοποι που το έπραξαν). Δεν το επισημαίνω αυτό για να τους κρίνω αλλά ως θερμή παράκληση να το πράξουν, ή να το πράξουν ακόμα πιο θερμά.

Ακούμε συχνά Μητροπολίτες να θέτουν, τους διαφωνούντες με το άκριτο εμβολιασμό, προ των ευθυνών τους. Ούτε λίγο ούτε πολύ, με την επιρροή που ο λόγος τους ασκεί σε όσους θρησκεύουν και με συναίσθημα, τους θέτουν στην «πυρά» και τους καθιστούν υπεύθυνους για πλείστα επερχόμενα δεινά. Αναρωτιέμαι αυτός είναι ο ρόλος και η αποστολή του Επισκόπου;

Τι θα απαντήσει ένας Επίσκοπος σε έναν ανεμβολίαστο όταν θα του εξομολογηθεί ότι καθημερινά προσεύχεται κι εύχεται να βρει τη δύναμη να εμβολιαστεί; Τι θα του απαντήσει όταν ο πιστός του πει ότι δεν είναι ακόμα πνευματικά και ψυχικά έτοιμος για κάτι τέτοιο;

Οι Επίσκοποι είναι που, επίσης συχνά, αναφέρουν ρήσεις Αγίων Πατέρων και Αγίων Γερόντων που υποδεικνύουν ότι ο Επίσκοπος είναι αυτός στον οποίο πρέπει όλοι να προστρέχουν και να υπακούουν. Και ποιος μπορεί να διαφωνήσει ότι η Αγία Εκκλησία έχει τη δομή και την ιεραρχία με βάση το Δόγμα, την Αλήθεια, το Συναίσθημα αλλά και τη Λογική που πρέπει να διακρίνει κάθε οργανωμένη κοινότητα που διαπραγματεύεται καθημερινά τη σωτηρία της ψυχής; Προεξοφλούμε ότι αναγνωρίζουμε τη σημασία του έργου τους και την ιερότητα της αποστολής τους. Την ίδια στιγμή όμως ποιος μπορεί να διαφωνήσει για όσα επίσης έχουν πει Άγιοι και Γέροντες για την πρωταρχικότητα του ιερέα και απλού ποιμένα σε σχέση με τον Επίσκοπο και ποιος μπορεί να παραβλέψει ότι μια βασική ουσιώδης και αναντικατάσταση συνιστώσα της Εκκλησίας είναι ο άνθρωπος – πιστός, που έχει ελεύθερη βούληση, πηγαία πίστη και προσέρχεται αυθόρμητα αναζητώντας το φως και την αλήθεια του Χριστού;

Για δείτε πόσο μεγάλο είναι το δίλημμα στον στοχασμό κάθε έντιμου ανθρώπου σήμερα: Κατά τεκμήριο, κατά τα φαινόμενα, κατά τα συμβαίνοντα, αυτός που δεν εμβολιάζεται κι εκκλησιάζεται προτάσσει τη θερμή πίστη του στον Χριστό, προσεύχεται υπέρ υγείας αυτού και όλων, ελπίζει και αγωνίζεται καθημερινά για να είναι άξιος ακόμα κι ενός θαύματος. Πόσο λιγότερο πιστός λοιπόν είναι αυτός από τον συνάνθρωπό του που πιστεύει εξίσου αλλά αναγνωρίζει στην επιστήμη τον ρόλο της υγείας και της σωτηρίας; Σε αυτό θα πρέπει να απαντήσουν οι Επίσκοποι που διακρίνουν προκλητικά, ραπίζουν απάνθρωπα και τελικά διαχωρίζουν το εκκλησίασμα στους μεν και τους δε. Διαφωνεί κανείς ότι εντός του Ιερού Ναού και κατά την τέλεση των Μυστηρίων αν υπάρχει μια διαβάθμιση του εκκλησιάσματος έχει να κάνει με τον βαθμό της αληθινής πίστεως αλλά και με την ανάγκη στήριξής του καθενός που έχει υποστεί λανθασμένες επιρροές; Η διαβάθμιση ασφαλώς και δεν μπορεί να γίνεται με βάση τις επιστημονικές, πολιτικές, κοσμικές και κοινωνικές αντιλήψεις εφαρμοζόμενες στον βίο του. Τελικά μήπως αυτοί που έχουν ανάγκη πατρικής νουθεσίας εντός των εκκλησιών ή και μέσω ΜΜΕ δεν είναι μόνο οι λεγόμενοι αντιεμβολιαστές αλλά κυρίως οι εμβολιασμένοι;

Πέριξ της Ιερουσαλήμ, ακούμε και βλέπουμε επισκόπους να φιλοξενούνται στα πρόθυμα σήμερα ΜΜΕ και να λένε την κοσμική πλέον άποψή τους για τα γεγονότα. Με μεγαλύτερη άνεση εκφράζονται ως φορείς πεφωτισμένης εξουσίας και δεν διστάζουν να περιγράψουν όσους έχουν ενδοιασμούς για το εμβόλιο, ως ψεκασμένους, επικίνδυνα αντιδραστικούς, σαν αυτούς που κάποτε κάποιοι έκαιγαν στη φωτιά της τιμωρίας.

Αν τελικά αυτά πιστεύουν τι έχουν κάνει ή τι πρόκειται να κάνουν με τους ιερείς και αρχιερείς που δεν έχουν εμβολιαστεί;

Δεν είναι μακριά ο καιρός που το επί γης πλήρωμα θα έρθει για όλους. Δεν είναι μακριά η εποχή που η δοκιμασία για όσους φέρουν ιερή εξουσία επί των ανθρώπων θα είναι τόσο μεγάλη και βασανιστική που θα μοιάζει με κτυπήματα από σιδερένια ράβδο στα γυμνά πλευρά.

Δεν είναι μακριά οι μέρες που οι Επίσκοποι θα χρειαστούν και πάλι σύσσωμο το εκκλησίασμα, ενωμένο και συμπαγές για να αντιμετωπίζουν προκλήσεις και απειλές στα θεμέλια της Εκκλησίας.

Δεν είναι επίσης μακριά ο καιρός που η αλλοίωση που έχει επιφέρει η Πανδημία στην κοινωνία θα δείξει ποιος είναι τελικά ο λυτρωμένος και ποιος όχι. Γιατί ανέκαθεν σε αυτή τη χώρα η λύτρωση ήταν ο σκοπός μας.

Ας ευχηθούμε να μην έρθει ποτέ η μέρα που το σφιχταγκάλιασμα των εξουσιών θα μας αποδίδει αναμάρτητους πολιτικούς και αμαρτωλούς επισκόπους.

Όταν ένα παιδί του Κόσμου νοσεί βαριά θα ακούσει στο προσκεφάλι του για να παρηγορηθεί τρείς φωνές: Πρώτα του γιατρού, μετά των πνευματικών του και τελικά των γονιών του.

Όταν ένα Ελληνόπουλο Ορθόδοξο νοσεί βαριά θα ακούσει τις φωνές, πρώτα του γιατρού, μετά των γονιών του και τελικά των πνευματικών του.

Τόσο μεγάλη είναι ευθύνη όσων διαχειρίζονται την Πίστη των Ελλήνων. Παρασάγγας μεγαλύτερη αυτή η ευθύνη από εκείνη όσων διαχειρίζονται την Πανδημία.

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις