Πριν από δύο περίπου χρόνια, στο άκουσμα ότι ένας ιός εξαπλώνεται σε όλο τον πλανήτη και είναι θανατηφόρος, αρκεστήκαμε στην οχύρωσή μας μέσα στην ασφάλεια των σπιτιών, των θεσμών και των πρωτοκόλλων. Στην Ελλάδα, όπως κάνουμε στις περιπτώσεις των πυρκαγιών, που αναθέτουμε το έργο στους πυροσβέστες και παρακολουθούμε από την τηλεόραση τις εξελίξεις, το ίδιο πράξαμε και με τον κορονοϊό. Αναθέσαμε στο υγειονομικό προσωπικό, γιατρούς, νοσηλευτές, διοικητικό και βοηθητικό, να αναχαιτίσουν την πανδημία. Και όπως πάντα κάνουμε, ως μεγαλόψυχοι και δίκαιοι πολίτες, βγήκαμε στα μπαλκόνια να τους χειροκροτήσουμε, όταν καταλάβαμε ότι, ενώ δεν είχαν τις προϋποθέσεις ενός οργανωμένου και προετοιμασμένου Συστήματος, τελικά και πάλευαν και άντεχαν και νικούσαν, σχεδόν σε κάθε μάχη που έδιναν.

Πέρασαν οι μήνες και εξοικειωθήκαμε με το «κακό». Πιστέψαμε ότι είναι μοιραίο και έτσι ήρθε η ώρα του εμβολιασμού. Εν μέσω αμφιβολιών, επιρροών και διαγγελμάτων, τελικά 7 στους 10 πολίτες της Ελλάδας επέλεξαν τον εμβολιασμό ενώ 3 στους 10 όχι. Και στις δύο περιπτώσεις συγκαταλέγονται άνθρωποι της κοινωνίας, της διπλανής πόρτας, της πρώτης γραμμής, της επιστήμης αλλά και του μόχθου. Υπάρχουν έτσι, αστυνομικοί, εκπαιδευτικοί, πυροσβέστες και υγειονομικοί αλλά και ακαδημαϊκοί λειτουργοί της Υγείας που εμβολιάστηκαν αλλά και 3 στους 10 που δεν εμπιστεύονται τα εμβόλια ή που για λόγους υγείας αδυνατούν να κάνουν.

Την ώρα της μάχης οι υγειονομικοί που δεν εμβολιάστηκαν απομακρύνονται από την εργασία τους, χωρίς αποδοχές. Άνθρωποι που είναι απολύτως απαραίτητοι δεν προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, οδηγούνται στο περιθώριο και δίνουν μια ακόμα μάχη να διατηρηθούν στη «ζωή» χωρίς εργασία, μισθό και σαφή προοπτική.

Η Πολιτεία, εκτιμώντας ότι αποτελούν κίνδυνο για τη δημόσια υγεία αλλά και εκλαμβάνοντας την άρνησή τους στο εμβόλιο όχι ως ατομικό δικαίωμα αλλά ως αντίρρηση, ανταρσία και μετωπική διαφωνία, τους οδηγεί έξω από τα Νοσοκομεία και τις Δομές Υγείας.

Οι εμβολιασμένοι - είτε συνειδητά είτε με εξαναγκασμό - υγειονομικοί, αναλαμβάνουν να καλύψουν όχι μόνον τις θέσεις τους αλλά και τα κενά των συναδέλφων τους. Το έργο τους δεν είναι εύκολο, πόσο μάλλον όταν αποδεικνύεται ότι ο εμβολιασμός τους όχι μόνον δεν τους απαλλάσσει από τη νόσο αλλά τους υποχρεώνει σε συνεχείς επαναλήψεις των οποίων ούκ έσται τέλος... Και πάλι όμως παραμένουν εκτεθειμένοι αν και φέρουν πλήθος αντισωμάτων…

Έρχονται οι μέρες που η μετάλλαξη του κορονοϊού «τρυπώνει» ακόμα και στα πιο αποστειρωμένα ιατρεία, εγκαθίσταται στους θαλάμους ασθενών, ειρωνεύεται από τις αίθουσες αναμονής και επισκέπτεται χειρουργεία και εντατικές. Οι εμβολιασμένοι υγειονομικοί νοσούν και μεταδίδουν, δέχονται αλλεπάλληλα κτυπήματα από τη νόσο ενώ καλούνται να αντιμετωπίσουν ένα τσουνάμι ασθενών στην κοινωνία. Το ΕΣΥ λυγίζει. Ο ιός το διατρυπά και το διαπερνά. Στην ουσία «πέφτει» ως οχυρό της χώρας έναντι της πανδημίας.

Ακόμα και αν αγνοήσει κανείς τα όσα λέγονται και γράφονται για σφάλματα και παραλείψεις, για ανακολουθίες και αστοχίες, δεν μπορεί παρά να παραδεχθεί ότι αυτή τη στιγμή ο πόλεμος έχει κορυφωθεί και οι εμβολιασμένοι ή νοσήσαντες υγειονομικοί είναι αυτοί που καλούνται να σταθούν όρθιοι, με πολλαπλά διλλήματα. Κοιτούν τις πόρτες μήπως κι έρθει βοήθεια. Όπως ο πυροσβέστης περιμένει το νερό και ο αστυνομικός την ενίσχυση…

Ένα σώμα Υγειονομικών που δεν έχει εμβολιαστεί, βρίσκεται έξω, εξαντλημένο μεν οικονομικά αλλά αγέρωχο ηθικά, ακόμα... Μην ξεχνάμε ότι γιατροί και νοσηλευτές πριν περάσουν το κατώφλι κάποιου Νοσοκομείου έχουν ήδη αφιερώσει την ζωή τους στην αποστολή που επέλεξαν να υπηρετήσουν. Ένα σώμα Υγειονομικών που, έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, μπορεί και πρέπει να ενισχύσει τις δυνάμεις που καταρρέουν και να σηκώσει ένα τείχος απέναντι στην υπερμετάδοση και στην πλημμυρίδα ασθενών στα Νοσοκομεία.

Αρκεί ένα νεύμα του Πρωθυπουργού για να αναλάβουν και πάλι μάσκες και γάντια οι υγειονομικοί που είναι έξω, να «βάλουν πλάτη», να ξεκουράσουν τους συναδέλφους τους που ενώ νοσούν την Δευτέρα είναι υποχρεωμένοι το Σάββατο να επιστρέψουν στην εργασία τους... Να ένα δίλλημα.

Με την επάνοδό των ανεμβολίαστων υγειονομικών στα Νοσοκομεία μόνον οι ίδιοι κινδυνεύουν…

Με την πρόωρη επάνοδο των νοσούντων εμβολιασμένων κινδυνεύουν όλοι γύρω τους…

Ένα νεύμα και οι υγειονομικοί που βρίσκονται έξω από το ΕΣΥ, που γνωρίζουν καλά τις δυνατότητες αλλά και τις αδυναμίες του Συστήματος, θα δώσουν λύσεις. Με ηθικό ακμαίο, καθημερινό έλεγχο - ακόμα και από την τσέπη τους - μέτρα προστασίας και αίσθηση καθήκοντος, ένα είναι σίγουρο: Δεν πρόκειται να επιβαρύνουν περισσότερο, δεν υπάρχει περίπτωση να διασπείρουν περισσότερο, δεν γίνεται να περιπλέξουν χειρότερα τα πράγματα. Αντιθέτως, πρακτικά και ηθικά θα σώσουν νέα πνοή στο Σύστημα τους δύσκολους μήνες που θα ακολουθήσουν.

Τελικά, το θέμα είναι μάλλον πολιτικό. Ένα νεύμα αρκεί από τον Πρωθυπουργό για να αναλάβει κάθε ένας - και πρώτος ο ίδιος - τις πολυπλόκαμες ευθύνες έναντι της κοινωνίας. Ο ίδιος ο ιός έδειξε ότι μέτρα και αντιλήψεις που αντιτάχθηκαν για να τον αναχαιτίσουν δεν απέδωσαν στο βαθμό που να θεωρούνται επιτυχημένα. Ο ιός απέδειξε ότι στερεότυπες εκτιμήσεις και κάθετες αποφάσεις οδηγούν σε μοιραίους κοινωνικούς αυτοματισμούς χωρίς να λύνουν το πρόβλημα.

Σήμερα το ΕΣΥ, η κοινωνία, η χώρα δεν έχει ανάγκη από την θεωρία του managment αλλά από αποφασιστικούς στρατηγούς πρώτης γραμμής.

Ένα νεύμα αρκεί…

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις