Ποιο είναι το ζητούμενο στη Σπάρτη; Να «ανοίξουν» οι δουλειές στην αγορά ώστε μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας να βρεθεί και πάλι με εισόδημα, μεγάλο μέρος του οποίου θα επενδυθεί και εδώ, στην τοπική αγορά.

Πως θα «ανοίξουν» οι δουλείες όταν αυτοί που πρέπει να επεξεργάζονται το σχέδιο, αυτοί που πρέπει να μελετούν τον τρόπο, αυτοί που θα έπρεπε να προσελκύουν πόρους, κρατούν «ανοικτές» μόνο τις πολιτικές βεντέτες ή προσαρμόζουν το κληρονομικό δίκαιο εν έτη 2022;

Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία ότι η περιοχή της Σπάρτης έχει αυτοφυή εσωστρέφεια και πατρογονική αναμέτρηση με τον γείτονα και όχι με τον κακό μας εαυτό ή με την πραγματική απειλή. Ίσως αυτή τη «πολυτέλεια» να την επιτρέπει η, μέχρι πρότινος αυτάρκεια αγαθών, η διαρκής ασφάλεια λόγω θέσεως αλλά και η τακτοποίηση πλήθους Λακώνων είτε στη διασπορά, όπου γης, είτε στο δημόσιο τομέα. Ξέρετε όταν διαχρονικά οι ταγοί της Λακωνίας σε «βολεύουν», εκεί ή έτσι που δεν σου αξίζει ή δεν σου ταιριάζει και όταν το δολλάριο απ΄ έξω σου δίνει λύσεις, στο τέλος αυτά έχουν επιδράσει στην ποιότητα της ζωής σου, των χαρακτήρων, της κοινωνίας σου.

Αποδεικνύεται όμως ότι τις μάχες για την ανάπτυξη, για την πρόοδο και σήμερα για την επιβίωση, τις κερδίζει το «πεζικό», δηλαδή αυτές οι τάξεις ανθρώπων που αποτελούν την ραχοκοκκαλιά της επιχειρηματικής κι επαγγελματικής αγοράς και στήνουν τη σημαία όρθια. Οι ορατοί άρα και στόχοι. Αυτοί εγκαταλείφθηκαν, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα. Όμως το αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις είναι το ίδιο.

Ο Σπαρτιάτης δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι ευτυχισμένος για απλούς και συγκεκριμένους λόγους. Πρωτίστως γιατί επιτρέπει να αναπτύσσεται το φαινόμενο της άνισης και αδυσώπητης κοινωνίας, όταν κατά τα λεγόμενα και τα συνυπολογιζόμενα, αρκετοί Σπαρτιάτες είναι πλούσιοι στις Τράπεζες αλλά περνούν την ζωή τους σε μια φτωχή, ξεχασμένη και μη αναπτυσσόμενη πόλη. Στέκει αυτό; Από την άλλη οι διαρκώς μοχθούντες και αγωνιζόμενοι πολίτες ακούνε για την ένδοξη πόλη που δεν μπορεί καν να τους θρέψει τα σεμνά όνειρά τους.

Δεν μένει χρόνος, δεν υπάρχει φαιά ουσία, ούτε διάθεση και τελικά καθόλου ικανότητα σε όσους κρατούν τα «κλειδιά» της πόλης, διαχρονικά, για να «ανοίξουν» δουλειές στην αγορά. Αντιθέτως, καταναλώνουν όλη τη δυναμική τους αλλά και την εξουσία, που ο Σπαρτιατικός λαός τους δίνει, σε ατέρμονές αναμετρήσεις, σε εμφύλιες διαμάχες, σε αιματηρές κόντρες και σε μοιραίες συγκρούσεις. Συχνά εκθέτουν την πόλη όχι μόνο στην αντίληψη της παγκόσμιας γνώμης αλλά και σε κινδύνους με άμεσες ή έμμεσες συνέπειες.

Δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε τις τεχνικές και τις μεθόδους που χρησιμοποιούν για να κρύβονται και να διαφεύγουν.

Άλλωστε αυτό που ενδιαφέρει - και δύσκολα μπορεί να ανασυρθεί από την αφάνεια και το σκοτάδι της υστέρησης - είναι η προκοπή των μικρών και μεσαίων πολιτών αυτής της πόλης και των χωριών της.

Αυτά που έχουν πετύχει δεκάδες πολιτικοί εκπρόσωποι της Σπαρτιατικής κοινωνίας τα τελευταία 50 χρόνια ισοδυναμούν με μία θητεία ενός επιτυχημένου ανδρός στην εξουσία. Διότι τα μέτρα, τα σταθμά, τα ποσά, το χρήμα, οι δυνάμεις, τα συναισθήματα, τα συνθήματα, τα δάκρυα, ο ιδρώτας, τα όνειρα, οι απώλειες, οι κατακτήσεις, τα χαμένα και τα κερδισμένα, κλείνουν ένα λογαριασμό σε βάρος του πολίτη. Το πολίτη που ανύποπτος αναθέτει τη σωτηρία και την προκοπή του στους εκλεγμένους… Και..; Τι έγινε 50 χρόνια;

Η αγορά της Σπάρτης αποτελείται από μικρούς και μεσαίους επαγγελματίες και επιχειρηματίες. Σπαρτιάτες που επέλεξαν, είτε εξ ανάγκης είτε από παράδοση είτε από την κλίση που είχαν, ένα επάγγελμα, ένα δρόμο.

Σε αυτούς τους ανθρώπους που αποτελούν την ραχοκοκκαλιά της τοπικής αγοράς τελικά αποδεικνύεται ότι ένας δήμαρχος, δικηγόρος, οικονομολόγος, αγρότης, αστυνομικός ή επαγγελματίας πολιτικός δεν μπορεί να δώσει τη διέξοδο. Πόσο μάλλον την προοπτική για μια ζωή ευτυχισμένη και δικαιωμένη. Εκ των καταστάσεων που βιώνουμε, μπορεί να καταλήξει οποιοσδήποτε σε αυτό το συμπέρασμα. Θα αναρωτηθεί κανείς: είναι θέμα επαγγέλματος η επιτυχία ενός δήμαρχου; Όχι απόλυτα. Αλλά η Σπάρτη τείνει να νομοθετήσει και σε αυτό γιατί επί χρόνια καταγράφει υστέρηση με συγκεκριμένα δεδομένα, αδικώντας ενδεχομένως προκομμένους των πιο πάνω κλάδων που όμως έχουν απολέσει το τεκμήριο της ικανότητας.

Κανένα βήμα προκοπής. Καμία προσπάθεια ανάπτυξης. Ζωή με το στανιό και μια αγορά τόσο πιεσμένη που να κοιτά τον ουρανό και τον καιρό και να προσεύχεται να μην πέσει η ελιά και να μην καεί το πορτοκάλι. Που, στη Σπάρτη! Σε μια από τις σημαντικότερες πόλεις της κλασσικής Αρχαιότητας. Στη Σπάρτη του Ταϋγέτου και του Ευρώτα. Στον Μυστρά της Παγκόσμιας ιστορίας. Στον τόπο όπου έχουν αναφορά σχεδόν όλοι οι λαοί της γης, οι σοφοί και οι καλλιτέχνες του κόσμου. Στην πρωτεύουσα ενός Νομού.

Σε αυτόν τον τόπο, λοιπόν, μετά από 50 χρόνια αποκατάστασης της δημοκρατίας, όπως μας είπαν, τα παιδιά του δεν μπορούν να βγάλουν μεροκάματο… Τι άλλο χρειάζεται να διαπιστώσουμε για να «ξυπνήσουμε»;

Κάποτε οι Σπαρτιάτες, εξαπατημένοι απόλυτα μετρούσαν την ανάπτυξη με τα πολυάριθμα καταστήματα Τραπεζών. Αργότερα με τα πολυποίκιλα προγράμματα της Ευρώπης. Σήμερα μετράνε την «άνθιση» των μεγάλων σούπερ μάρκετ που, αν μη τι άλλο, προσφέρουν θέσεις εργασίας… Αλίμονο μας!

Κι ενώ η Μονεμβάσια, η Ελαφόνησος, η Μάνη έχουν ήδη καταστεί προορισμοί χειμώνα- καλοκαίρι, η Σπάρτη δεν έχει, πλέον τη δύναμη, να ρουφήξει ένα μικρό μέρος από αυτά τα κύματα εσωτερικού κι εξωτερικού συναλλάγματος αλλά και κοσμοπολιτισμού. Παραμένει το 2022 απομονωμένη και αποστεωμένη, ανήμπορη να ορθώσει το δικό της ανάστημα. Ποιος την τσάκισε άραγε έτσι;

Βλέπει τους εκλεγμένους άρχοντές της να είναι σε μια μόνιμη διαμάχη για τις θέσεις και για τις πολιτικές τους. Πολύς ντόρος, μεγάλος τσακωμός και στο τέλος ο «λογαριασμός» πάει στον πολίτη. Και αν ανήκει στη κατηγορία των μισθωτών από τον δημόσιο ή ευρύτερο δημόσιο τομέα λίγα θα καταλάβει – κυρίως όταν θα αναζητά κάποια διέξοδο στη καθημερινή ζωή του ή για τα παιδιά του και δεν θα βρίσκει – Όταν όμως ανήκει στην κατηγορία των αγωνιζόμενων επαγγελματιών και επιχειρηματιών τότε αυτός ο λογαριασμός είναι άδικος, ξένος και συχνά μοιραίος.

Αν στη Σπάρτη δεν «κλείσουν» οι πολιτικές βεντέτες, δουλειές δεν πρόκειται να «ανοίξουν». Όποιος δεν μπορεί να συνδέσει την αιτία με το αποτέλεσμα είναι καταδικασμένος.

Δεν υπάρχει πλέον η έννοια του οραματιστή, η φροντίδα του νοικοκύρη, η δύναμη του μαχητή για να δοθούν μάχες και να έρθουν νίκες για τον Σπαρτιάτη. Η ιστορία διδάσκει πως όταν σε αυτόν τον τόπο η παρακμή και η εσωστρέφεια τον «έπνιγε», είτε μια εξέγερση είτε μια τεράστια απειλή τον αφύπνιζε.

Σήμερα, που οι ζωές και οι σκέψεις όλο και περισσότερων ανθρώπων εγκλωβίζονται σε συστήματα, σε κανάλια και σε αδιέξοδα, είναι δύσκολο να εξεγερθεί το πνεύμα, να σηκωθεί το σώμα, να υψωθεί το χέρι και να καθαρίσει η ματιά… Ωστόσο η απειλή είναι ήδη εδώ.

Είναι ώρες τέτοιες που λείπει ο ηγέτης. Λείπει ο άνθρωπος εκείνος που θα αφιερωθεί με ψυχή, πνεύμα και σώμα στον τόπο και στον άνθρωπό του. Και η δύναμη του ενός, όταν είναι αυθεντική, μπορεί να γυρίσει τις σελίδες και να γράψει ιστορία. Δίκαιη, έξυπνη, αληθινή.

Αν στην αγορά της Σπάρτης δεν «ανοίξουν» δουλειές, ο τόπος είναι χαμένος. Αν ο επιχειρηματίας, ο επαγγελματίες και κοντά σε αυτόν ο εργάτης, ο υπάλληλος, δεν νιώσουν ότι έχει νόημα ο αγώνας και ότι υπάρχει ελπίδα για καλύτερη ζωή και προκοπή, ο τόπος τούτος είναι «τελειωμένος». Θα υπάρχει στον χάρτη αλλά όχι στις καρδιές.

Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει όσοι χειρίζονται τους διακόπτες της Σπάρτης να «ξυπνήσουν» ή να αποχωρήσουν για να έρθουν οι επόμενοι. Άλλωστε τους δόθηκε η ευκαιρία για πολλές δεκαετίες και δεν τα κατάφεραν.

Δεν κατάφεραν όχι μόνον να δημιουργήσουν ντόπια ανάπτυξη και πρόοδο αλλά ούτε να αξιοποιήσουν τις ευκαιρίες που προέκυψαν. Ευκαιρίες που προέκυψαν είτε γιατί η Σπάρτη ακόμα ελκύει κάποιους είτε γιατί πάντα υπάρχουν αυτοί που επιστρέφουν για να δικαιωθούν στον τόπο που τους «έδιωξε».

Χαμένες ευκαιρίες που, αν βάλεις τίτλους, συμπληρώνεις έναν κατάλογο εκτελεστικού αποσπάσματος, όμοιο με αυτόν των 100 ή 118 που εκτελέστηκαν στο Μονοδέντρι, γιατί και τότε υπήρχε εχθρός εντός κι εκτός των τειχών, όπως και σήμερα.

Η Σπάρτη είναι μια πρωτεύουσα χωρίς, Αρχαιολογικό Μουσείο, Αεροδρόμιο, Τρένο, Βιοτεχνική Περιοχή, Μέγαρο Μουσικής, Ρυμοτομικό, Φυσικό αέριο, και τόσα άλλα. Είναι πόλη χωρίς τις εισόδους που της αναλογούν - όχι πληθυσμιακά αλλά ιστορικά. Χωρίς δίκτυα ενέργειας αλλά και πληροφορίας, με ανάπτυξη κάθετη και γκρίζα και όχι οριζόντια και πράσινη, με επισκέψιμους χώρους οριακά ανεκτούς, με ασθενικές αναπλάσεις, με ένα κέντρο ακόμα άσχημο. Σε αυτή την πόλη λοιπόν ο επαγγελματικός προσανατολισμός είναι εξ ορισμού διχαστικός. Ο «θάνατός» σου η «ζωή» μου. Στην πόλη δεν υπάρχουν εξειδικευμένοι εργαζόμενοι και σύγχρονοι διπλωματούχοι. Δεν υπάρχουν νέες δουλειές. Η αγορά στενάζει. Έχει νέους ανθρώπους, ακόμα, αλλά δεν υπάρχουν τα μέσα και τα κίνητρα για φυγή προς τα εμπρός. Φεύγουν έτσι ακόμα πολλοί από τη Σπάρτη ενώ δεν επιστρέφουν οι προηγούμενοι.

Γιατί δεν φροντίσαμε. Δεν προνοήσαμε. Δεν νοιαστήκαμε. Τώρα ξεμείναμε ακόμα και από ανειδίκευτους εργάτες γης.

Κάποτε, οι πολιτικοί, έκαναν συμβόλαια με το λαό. Αργότερα μνημόνια. Σήμερα εξαντλήθηκαν τα τρικ αυτά και μας οδηγούν στη ζωή με επίδομα. Μόνη ελπίδα είναι να διοχετευτεί η δύναμη των νέων της Σπάρτης και των έμπειρων μεσήλικων στη δημιουργία, στην αγορά, στην υπέρβαση και στην πρόοδο.

Αλλά θέλει αρετή και τόλμη για να διεκδικήσεις χωρίς να υποταχθείς και να αποκτήσεις χωρίς να ντρέπεσαι.

Όταν λοιπόν ανήκεις στη μειοψηφία που κλείνει τον δρόμο της προόδου έχεις τις εξής επιλογές:

‘Η επιταχύνεις το βήμα σου και συντονίζεσαι…

‘Η παραμερίζεις για να περάσουν αυτοί που έρχονται…

Ή συνθλίβεσαι κάτω από την δύναμη που περνά…

Ή φράζεις τον δρόμο με μεγαλύτερη δύναμη απ’ αυτήν που έχει η πρόοδος…

Ας αναλογιστεί ο καθένας από εμάς που βρίσκεται, ποιο ρόλο έχει και από πού αντλεί, τελικά, την δύναμη που έχει… Ή από που πρέπει να αντλήσει τη δύναμη που χρειάζεται για να προχωρήσει!

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις