Ήταν λέει μια εποχή που ο Κόσμος κόμπαζε για την διαμαντόπετρα στο στέμμα του… Περηφανευόταν για τη Σπάρτη του!

Μια Σπάρτη, πόλη της ιστορίας αλλά και της προκοπής.

Πόλη που νοιαζόταν, τα δένδρα και τους καλεσμένους της, την παραγωγή και τον τουρισμό της. Απ’ εδώ, η απηγμένη Ευρώπη και τα ορθόδοξα Βαλκάνια να γεύονται τον άριστο καρπό των Εσπερίδων και εδώ να σταλάζει το ευλογημένο ελαιόλαδο του κόσμου. Εδώ να καταφθάνουν επισκέπτες απ’ όλη τη γη για να δουν, να θαυμάσουν, να μελετήσουν, να ονειρευτούν, να προσκυνήσουν. Καλεσμένοι από πάντα και εις το διηνεκές… Να ψηλαφίσουν θέλουν το χνάρι του Λεωνίδα, να βρουν την αύρα του Κωνσταντίνου, να νιώσουν του Χρήστου την αποκοτιά και του Παναγιώτη τη λεβεντιά. Ελένη και Γοργώ. Παλαιολογίνα και Τζιβανοπουλίνα σε ένα κάδρο. Αρχόντισσα και Αγρότισσα κάτω από τον ίδιο ζυγό της Ιστορίας.

Ήταν λέει μια πόλη πεντακάθαρη, δροσερή, φιλική και διαθέσιμη σε όλους. Πόλη με δύο Μουσεία, ένα σύγχρονο τολμηρό κι ένα παλαιό θεμελιακό αλλά και δέκα ακόμα ιδιαίτερα. Πόλη με τέσσερες πύλες - εισόδους από βορρά, ανατολή, νότο και δύση. Πόλη με πεζόδρομους και πεζοδρόμια πλουμισμένα με τριανταφυλλιές, νερατζούλες φουντωμένες και φοινικόδενδρα. Πόλη με αγάλματα, προτομές και μνημεία όσα πουθενά αλλού. Πόλη με μικρά καφέ, ευρύχωρα μεζεδοπωλεία, μικρομεσαία εμπορικά, 5άστερα resort - spa αλλά και ιστορικά ξενοδοχεία. Πόλη με αρχεία και συλλογές. Με αρχές και συλλογισμούς. Πόλη που την τυλίγει ο Ευρώτας και την στεφανώνει ο Ταϋγετος. Με δρόμους, ποδηλατόδρομους, περιπάτους, αναρριχήσεις και περιηγήσεις.

Μια πόλη που ήρθε από την αρχαιότητα, έπιασε αγκαζέ τον Βυζαντινό Μυστρά και στάθηκε για λίγο στην εποχή μας να δει ποιοί είμαστε. Και θα συνεχίσει…

Πόλη που τον χειμώνα σε δέχεται με μια γαστρονομία που θα απελευθερώσει κάποτε τα αρώματά της. Άνοιξη σε περιμένει με ένα μπουκέτο ανθολούλουδα και πασχαλιές. Τα καλοκαίρια νοιάζεται να σε δροσίσει με ένα βουνίσιο αεράκι κι ένα ποτήρι από το φυσικό νέκταρ της. Το Φθινόπωρο σε καλεί μαζί της σε ελαιώνες, μπαξέδες και κήπους.

Σπάρτη μια πόλη με αστέρια- χωριά στα μαλλιά της, σιγοτραγουδά το σούρουπο Περιγιάλη, Ξαρχάκο, Βρεττάκο, Ρίτσο. Θυμάται τον Μαχαίρα και τον Παναγιωτόπουλο. Διαβάζει Θεοδωρακόπουλο και στοχάζεται με τον Λιαντίνη. Εύχεται τον Ευστάθιο και ευγνωμονεί τον Σαϊνόπουλο.

Σπάρτη, πανηγύρι και μνημόσυνο μαζί τον Νοέμβριο. Πρόζα, τραγούδι και χορός τον Αύγουστο.

Κοιτάς τον Πάρνωνα που σέβεται κάθε πρωί τον ήλιο και χαμηλώνει και αγναντεύεις τον Ταϋγετο που σαν καθρέφτης της αιωνιότητας τον ανακλά στον κάμπο του…

Σπάρτη, διαμαντόπετρα…. Ήσυχη και σοφή όσο λίγες. Καρτερική αλλά και γενναία όσο ελάχιστες. Δεν βιάζεται. Πάει προς την ανάπτυξη από τις σκάλες… Μικρή μα τόσο μεγάλη. Μεγάλη μα τόσο σιωπηλή.

Μια Σπάρτη μάνα που πότε την βυζαίνουν Ολυμπιονίκες και πότε Αντιστασιακοί. Θρέφει στρατηγούς αλλά και ποιητές. Νοικοκυρά που το πρωί αερίζει με τις Εσπερίδες και το βράδυ νανουρίζει με τον Απόλλωνα. Υπομονετική όσο και η Οσία της στην Καστροπολιτεία της. Μια Παναγιά της Ελλάδας η Σπάρτη με εκφάνσεις Χρυσαφιές, Παλαιές, Καταφυγιώτισσες και Ζερμπίτσες. Πόρτες λύτρωσης της ψυχής της. Ανάργυρα Μοναστήρια για Σαράντα Παλληκάρια.

Κοπέλα η Σπάρτη που όταν συναντά τη βία της ιστορίας της απαντά στη γλώσσα της. Γιαγιά που διηγείται και κλαίει μεγαλειώδης.

Η αντίθεση εδώ ηρεμεί…

Πλήθων και Anser; «Νεκρός» Μυστράς και Bαμβακού Revival; Λιτή και πλούσια; Τόσο δα και Παγκόσμια;

Όπου σταθείς, όπου διαβείς, όπου κοιτάς, όπου μιλάς, μια Σπάρτη θα βρεις. Αφανής και Δοξασμένη.

Σπάρτη, ακίνητη αιώνες. Ανίκητη αιώνες. Με τείχη που ξένοι έφτιαξαν γιατί τίποτα δεν ήξεραν. Πόλη ανοικτή, εξηγημένη και παρεξηγημένη. Ξεχασμένη και διχασμένη αλλά αληθινή και ψευτισμένη. Πόλη σύμβολο, κιβωτός και δεδομένη. Χαραγμένη βαθιά και ίσια αλλά και απέραντη. Πότε γροθιά σφιχτή και πότε πνεύμα Μετάνοιας…

Πασχίζει, ξεπηδά, δοκιμάζει, ξενιτεύεται, γυρνά, κτίζει, φυτεύει, προκαλεί, αντέχει, κατέχει, σιωπά, περιμένει… Ονειρεύεται και την ονειρεύονται.

Ήταν λέει…

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις