Σε λίγες ημέρες θα βρισκόμαστε ημερολογιακά και καιρικά στην περίοδο των πυρκαγιών. Γιατί, δυστυχώς, στην Ελλάδα, ούτε αυτό δεν μπορέσαμε να οργανώσουμε και να επιλύσουμε.

Στη χώρα που στηρίζει την ύπαρξή της στα δένδρα της ελιάς και στους τουρίστες του καλοκαιριού, τα δένδρα καίγονται κάθε χρόνο και οι τουρίστες απειλούνται.

Πότε τα μελτέμια, πότε οι κατάσκοποι, πότε η ξηρασία και πότε οι πυρομανείς, ανάβουν το στουπί της καταστροφής… Ακολουθεί ένα θλιβερό κράτος που είτε δεν μπορεί, είτε δεν ξέρει (αλίμονο να πούμε ότι δεν θέλει) να σωθεί.

Κυβερνήσεις που αγόρασαν εκατοντάδες πολεμικά αεροσκάφη δεν προέβλεψαν για πυροσβεστικά. Κράτος που εκπαίδευσε πιλότους δεν «έβγαλε» πυροσβέστες. Χώρα που γέμισε τα βουνά της με πυλώνες ρεύματος, ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά και δεν τόλμησε να έχει δασικούς, αγροτικούς και πυροσβεστικούς δρόμους και οχυρά.

Πόλεμος είναι αυτό που δέχεται η Ελλάδα κάθε καλοκαίρι. Γιατί ένας πόλεμος σε απειλεί, καταστρέφει το βιός σου, σε ξεσπιτώνει, σε σκοτώνει…

Σε αυτόν τον πόλεμο δεν έχουμε συμμάχους, δεν έχουμε βοήθεια, δεν έχουμε εναλλακτική. Η βοήθεια που κάποτε καταφθάνει είναι ανθρωπιστική, κατά ή μετά τον πόλεμο.

Ο σύμμαχος πρέπει να είναι δίπλα σου όταν κάνεις τον σχεδιασμό. Όταν υψώνεις αντιπυρικό τείχος. Όταν πρέπει να προβλέψεις και να προετοιμαστείς. Όταν σε στηρίζει να μπορείς να λάβεις τα σωστά μέτρα. Γιατί αν θέλεις ειρήνη πρέπει να προετοιμάζεσαι για πόλεμο… Έτσι δεν έλεγαν κάποιοι;

Όταν η Ελλάδα αντί για πυροσβεστικά αγοράζει πολεμικά αεροσκάφη, για ποια συμμαχία της Ευρώπης και της Τουρκίας πάνω από τις φλόγες μιλάμε;

Όταν η Ελλάδα αντί να χρηματοδοτεί το Πυροσβεστικό Σώμα και τις Δασικές Υπηρεσίες, αιμορραγεί για να φυλάξει σύνορα και να διαχειριστεί κύματα προσφύγων, για ποια διεθνή κοινότητα μιλάμε;

Όταν η Ελλάδα αντί να κατευθύνει την κοινωνία στη φύση και στην εναλλακτική ζωή, την οδηγεί στον συμβιβασμό του επιδοτούμενου και στην αδιέξοδη εσωστρέφεια, τότε για ποια συνείδηση μιλάμε;

Όταν η εκπαίδευση των Ελλήνων και η αγωγή δεν συμπεριλαμβάνουν την προστασία του περιβάλλοντος τότε για ποια πρόληψη και συμμετοχή του πολίτη μιλάμε;

Όταν μένουν άγνωστοι, ατιμώρητοι ακαταδίωκτοι όσοι επιχειρούν και συχνά πετυχαίνουν τον εμπρησμό της Ελλάδας τότε για ποιο κράτος μιλάμε;

Όταν οι Νόμοι, οι Διατάξεις και οι Κανονισμοί του Κράτους αφήνουν τα περιθώρια για προσβολή, για εκμετάλλευση, για εξαγορά των δασικών εκτάσεων, καμένων και άκαυτων, τότε για ποιο κράτος δικαίου μιλάμε;

Κάθε Κυβέρνηση έχει στην πλάτη της μια πύρινη συμφορά με νεκρούς ανθρώπους και φύση. Ηλεία, Μάτι. Εύβοια… Κάθε Κυβέρνηση ακολουθεί τα γεγονότα αφήνοντας στα τηλεοπτικά κανάλια το έργο της εμπέδωσης ότι αυτή η συμφορά είναι αναπόφευκτη, είναι μοίρα.

Ισως, αν τα βουνά και τα δάση μας γέμιζαν ανεμογεννήτριες, χασισόδενδρα και 5άστερα, να σταματούσαν με μιας οι φωτιές. Μήπως να το δούμε; Κάτι τέτοιο μας υπαγορεύουν…

Γιατί όσο τα βουνά μας είναι «απάτητα», έχουν μόνον ελάτια και μοναστήρια, μελίσσια και μονοπάτια, καίγονται, αποτεφρώνονται, εξαϋλώνονται και σβήνουν από τον χάρτη.

Ως ιδιοκτήτες, κάτοικοι και κληρονόμοι αυτής της γης πρέπει, με κάθε θυσία, να την διασώσουμε γιατί τελικά ίσως να είναι το μόνο που θα μας έχει απομείνει για να «καταφύγουμε»…

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις