Όταν οι πολιτικοί μιλούν για ανεξάρτητη Αυτοδιοίκηση πρέπει να ρίχνουν μια ματιά στην Περιφέρεια Πελοποννήσου. Εδώ όπου σήμερα, καθώς γράφουν τα ΜΜΕ του κέντρου, Μητσοτάκης και Σαμαράς τα βρήκαν, λέει, στο πρόσωπο ενός νεοδημοκράτη που πρέπει να γίνει, σώνει και ντε, Περιφερειάρχης Πελοποννήσου. Ο Κώστας Βλάσσης, πρόσωπο που σήμερα είναι υποψήφιος βουλευτής Αρκαδίας της ΝΔ, αλλά θα κληθεί αμέσως μετά να κομματικοποιήσει την Περιφέρεια Πελοποννήσου.

Δεν είναι μόνο ο κομματισμός…

Ωστόσο Μητσοτάκης και Σαμαράς δεν μένουν μόνο στο κομματικό καπέλωμα της Αυτοδιοίκησης. Προχωρούν πολλά βήματα ακόμα μετατρέποντας σε φέουδο την Περιφέρεια, αφού καθώς γράφουν τα περιφερειακά τώρα ΜΜΕ, ο Σαμαράς, λέει, θέλει να έχει τον έλεγχο του Μοριά. Λίγο τον ενοχλεί που δεν τον γνωρίζουν καν σε Ηλεία και Αχαΐα, γιατί αυτό άλλωστε προέκυψε σε άλλη, ακατανόητη, μοιρασιά…

Αυτό που θέλει είναι το φέουδο που λέγεται Περιφέρεια Πελοποννήσου (Κορινθία, Αργολίδα, Μεσσηνία, Αρκαδία, Λακωνία) να πορεύεται υπό τον πλήρη έλεγχό του. Βλέπετε υπάρχει ένα ΣΔΙΤ κι ένα Costa Navarino που, δυστυχώς, καθορίζουν τα πάντα στον Μοριά, σήμερα.

Με έδρα λοιπόν στη Μεσσηνία, ο Αντώνης Σαμαράς, παρακάμπτει τους πάντες, θέτει την Μεσσηνία, ως κονάκι του, στο κέντρο των οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων και υπαγορεύει αυτές. Σε ένα ντόμινο που σε ανατριχιάζει, αν καλοσκεφθείς πόσο ανάξιο, άδικο και ύποπτο είναι, ρυθμίζει, ο Αντώνης Σαμαράς, ακόμα και την εκλογή του προέδρου τοπικής κοινότητας στη Μαγούλα Σπάρτης…

Δεν είναι στημένος εχθρός της Πατρίδας ο Σαμαράς. Πορεύεται έτσι γιατί είναι πεπεισμένος ότι κάνει το καλό για τον τόπο. Στοιχίζονται λοιπόν πίσω του, στελέχη και στελεχάκια του κόμματος και εκτελούν (τυφλά) εντολές έτσι ώστε όποιος αντιστέκεται να τσακίζεται και να εξαφανίζεται. Πάνω απ’ όλα η κεντρική ιδέα…

Αυτό το σύστημα διασφαλίζει, μοιραία και όχι τυχαία, τα συμφέροντα των μεγάλων εταιρειών που κάνουν νόμιμες μεν αλλά και χρυσές δουλειές στην Πελοπόννησο. Ποιος θα γίνει διοικητής σε ένα Νοσοκομείο, αυτό το σύστημα θα το αποφασίσει. Αν θα εκλεγεί ένας δήμαρχος, είναι απόφαση του συστήματος. Ποιος θα εκπροσωπεί τους ανθρώπους της οικονομίας, της αγοράς, της επιστήμης, στα Επιμελητήρια, αυτό το σύστημα το υπαγορεύει. Ποιος θα έχει τα «προσόντα» να κάνει δουλειές, του συστήματος απόφαση είναι. Μάλιστα στο απόγειο της παντοκρατορίας του θα ήθελε να ορίσει τον εκλεγμένο… κατά τα άλλα Περιφερειάρχη Πελοποννήσου αφού προηγουμένως έχει τακτοποιήσει και το εθνικό ψηφοδέλτιο στον Μοριά. Τόση Δημοκρατία που χρειάζεται Ιδρυμα για να στεγάσεις τη σοφία του συστήματος που την υπηρετεί.

Υπάρχουν όμως κάποια προβλήματα για το σύστημα. Σχετίζονται με την ιστορική πλέον παράδοση του Μοριά να έχει καπετανάτα και κονάκια. Έτσι λοιπόν, ο Σαμαράς, μπορεί να έπεισε τον Μητσοτάκη ότι στον Μοριά δεν υπάρχουν Καραμανλικοί - και αν υπήρξαν ποτέ έχουν υποταχθεί - αλλά ο «Νέστωρ» της μοραϊτικης πολιτικής δεν έχει πείσει για την πρωτοκαθεδρία του, κρίσιμα πρόσωπα.

Ο Παναγιώτης Νίκας είναι ένα εξ αυτών που αν κι έχει ισχύ, γνώση και εμπειρία δεν κατόρθωσε εγκαίρως να ξεφύγει από την κρυπτεία του συστήματος. Παρέμεινε εντός πεδίου μάχης με ακάλυπτη πλάτη και τώρα βρίσκεται μπροστά σε αδιέξοδο. Μεσσήνιος ων ο Παναγιώτης Νίκας υπέστη τέτοια μεθόδευση από Μεσσήνιο.

Ο αρκάς όμως, Πέτρος Τατούλης, με αριστερίζουσα οξύνοια, κεντρώα αναγωρισιμότητα και δεξιά περπατησιά όχι μόνον δεν υπέστη πολιτικό ευνουχισμό, αλλά κατορθώνει, ως φρυκτωρία, έχοντας να αντιμετωπίσει τρία επίπεδα πολεμικής, σε εθνικό, περιφερειακό και τοπικό επίπεδο, να προχωρά όρθιος και μοναδικός και φαίνεται να δικαιώνεται στις επιλογές του και να προελαύνει, εκλογικά, στον Μοριά.

Είτε οι εθνικές εκλογές αναδείξουν αυτοδυναμία στη ΝΔ είτε τη βάλουν σε περιπέτειες, στην Περιφέρεια Πελοποννήσου υπάρχει ένα κρίσιμο μέγεθος πολιτών που από τη μια αναζητούν την έξοδο από τον στυγνό κομματισμό και από την άλλη δίνουν μεγάλη σημασία στην γνωριμία με τον άνδρα. Όποιος λοιπόν έχει γνωρίσει τους άνδρες στην πολιτική του Μοριά έχει καταλάβει ότι υπάρχει τουλάχιστον μια βασική διαφορά ανάμεσα σε Σαμαρά και Τατούλη.

Ο Σαμαράς θέλει την πολιτική ως την τέχνη για να διαμορφώνει ένα σύστημα ελέγχου της φεουδαρχίας του με πρόσχημα τη στήριξη του κόμματος (αλλά όχι τη διεύρυνση της βάσης του). Ο Τατούλης θέλει την πολιτική ως την τέχνη να γίνει εφικτό ένα «κράτος» του Μοριά που θα επαναφέρει τον πολίτη στα πράγματα. Βασική η διαφορά, που έχει ρίζες σε κύριες θεωρίες περί δημοκρατικής αντίληψης και ρόλου εξουσιών, περί πολιτικού στοχασμού και εκτελεστικής πρακτικής αλλά κυρίως έχει μια και βασική συνέπεια; Στην επικράτηση Σαμαρά ένα αποτυχημένο μοντέλο κρατισμού διαμορφώνει μια Περιφέρεια άβουλη, δουλική και φερέφωνο ενώ στην επικράτηση Τατούλη μια αντίληψη και τάση για αυτοδιάθεση, αυτονομία και αυτάρκεια συμβάλει στην αναβίωση και αναδιάταξή του Μοριά, όχι μόνον αναπτυξιακά και οικονομικά αλλά και πολιτικά.

Αν ο Σαμαράς εγγυάται στο κόμμα της ΝΔ διατήρηση δύναμης κι έλεγχο της ακροδεξιάς, ο Τατούλης εγγυάται στην Πελοπόννησο αυθεντική εκπροσώπηση της λαϊκής βάσης και της δυναμικής κοινωνίας.

Όλα τα πάρα πάνω μένει να αποδειχθούν και στην πράξη τους επόμενους μήνες…

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις