Ο ορίζοντας δεν είναι μπλε, είναι μαύρος…

Χθες ήταν ο Αντώνης Καρυώτης. Προχθές οι νεκροί στις φωτιές. Αντιπροχθές οι νεκροί στα Τέμπη. Πιο πίσω πνιγμένοι στη θάλασσα, καμένοι στο Μάτι, παγωμένοι στο κρύο… Και πάει λέγοντας…

Η Ελλάδα βουλιάζει και μαζί της και ο Αντώνης…

Η Ελλάδα φλέγεται και μαζί της και ο Χρήστος…

Η Ελλάδας συνθλίβεται και μαζί της η Αναστασία…

Πόσο κοστίζει στην Ελλάδα η ανθρώπινη ζωή; Πόσο;

Ζούμε σε ένα κόσμο, που εμείς φτιάξαμε. Κόσμο, ατομισμού, συμφέροντος και απόλυτης βαρβαρότητας. Μόνον οι βάρβαροι θα ξεπερνούσαν τόσο εύκολα τον θάνατο των 57 ανθρώπων στα Τέμπη. Και θα επιβράβευαν τους θεματοφύλακες της χώρας. Καταλαβαίνω ότι ο ανθρωπάκος στην απόγνωσή που ίσως βίωσε με την τραγωδία να ήθελε να αναθέσει σε μια Κυβέρνηση το μέλλον του και το μέλλον της χώρας. Ο ανθρωπάκος βιώνει απόγνωση. Ο άνθρωπος νιώθει την ευθύνη.

Και από τότε; Η Ελλάδα φλέγεται από την μία άκρη στην άλλη, η Ελλάδα πνίγεται από τη μία άκρη στην άλλη. Όμως η βαρβαρότητα δεν βρίσκεται στη Φύση και στο Κλίμα. Βλέπεις ο ανθρωπάκος δεν στερείτε μόνον κρίσης αλλά και μνήμης. Μόλις που φθινοπώριασε και ξέχασε τον Χρήστο και τον Περικλή, τους νέους πιλότους που «έπεσαν» στο καθήκον. Γιατί άραγε έπεσαν και γιατί άραγε τους ξέχασε; Ξέχασε τον Μιχάλη της ΑΕΚ…

Η βαρβαρότητα βρίσκεται στον άνθρωπο. Στο Σύστημα. Η βαρβαρότητα θέλει λίγα δευτερόλεπτά για να εκδηλωθεί. Μια μαχαιρία στην αρτηρία του Μιχάλη… Αρκεί να σπρώξεις, ως εύσωμος μπράβος, τον Αντώνη κάτω από τον καταπέλτη του πλοίου, μέσα στις προπέλες και στα μαύρα νερά, να τινάξεις τις παλάμες σου αφού τέλειωσες τη «δουλειά» σου και να γυρίσεις την πλάτη στην τραγωδία που μόλις γέννησες.

Ατιμωρησία. Αναλγησία. Αφωνία. Απραξία. Η Ελλάδα χάνει ότι πολυτιμότερο είχε. Την αξία της ανθρώπινης ζωής… Ένα σύμπλεγμα υπευθύνων και ανεύθυνων, ενόχων, ύποπτων και αθώων, βαρβάρων και υποτελών. Η βαρβαρότητα δεν φύεται ως αγριόχορτο. Καλλιεργείται και ευδοκιμεί πλέον εκεί που την «παίρνει»…

Δεν ξέρω πόσο ήσυχος κοιμάται στην Ελλάδα, ένας πρωθυπουργός, ένας υπουργός, ένας βουλευτής, ένας περιφερειάρχης, ένας δήμαρχος, ένας πρόεδρος, ένας σύμβουλος, ένας πολίτης, όταν στο σπίτι του, στον τόπο του, στην χώρα τους δεν υπάρχει ασφάλεια, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, δεν υπάρχει αλτρουισμός, δεν υπάρχει κατανόηση, δεν υπάρχει ενσυναίσθηση, δεν υπάρχει ανθρωπισμός. Πόσο ήσυχος κοιμάται ένας δημοσιογράφος..;

Γιατί αν στην Ελλάδα βασίλευε ο ανθρωπισμός και όχι η βαρβαρότητα κανένας τραμπούκος, κανένας μπράβος και κανένας μισθοφόρος, δεν θα θυσίαζε μια ζωή για ένα εισιτήριο στον μπλε ορίζοντα…

Κανένα ΜΜΕ δεν θα εξαφάνιζε την είδηση. Κανένας πολίτης δεν θα προσευχόταν γιατί αυτός σώθηκε…

Ο ορίζοντας (και) στην Ελλάδα είναι μαύρος, χειμώνα - καλοκαίρι… Αυτό δεν αφορά τους μετεωρολόγους και τους πολιτικούς. Αφορά τον άνθρωπο…

Γιατί εναποθέτουμε στις κάμερες τη σωτηρία μας αφού ο κόσμος της πολιτικής, των γραμμάτων και του πνεύματος, της δημοσιογραφίας έχει, στην καλύτερη περίπτωση, φιμωθεί… ή αναλόγως τραφεί.

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις