ΛΑΚΩΝΙΑ. Σπέρμα διχασμού θα μπορούσε να θεωρήσει κάποιος την απόφαση της Νέας Δημοκρατίας να «κατεβάσει» στην Περιφέρεια Πελοποννήσου υποψήφιό της τον Παναγιώτη Νίκα την στιγμή που εκλεγμένος Περιφερειάρχης με την στήριξη και της Νέας Δημοκρατίας είναι σήμερα ο Πέτρος Τατούλης.
Κακή εκτίμηση; Κακιά ώρα;
Όπως και νάχει μέχρι στιγμής η εγκράτεια του Τατούλη και η αυθεντικότητα των απλών Νεοδημοκρατών δεν έχουν αφήσει περιθώρια για διχασμό.
Θα μπορούσε όμως, με τέτοια σφάλματα, ο Μοριάς να καταστεί το Βατερλό της Ν.Δ. σε κάθε εκλογική μελλοντική αναμέτρηση.

Η αλήθεια είναι ότι ο Τατούλης δεν χρειάστηκε να καταβάλει προσπάθεια για να πείσει τους νεοδημοκράτες ότι μπορεί και τώρα να είναι η επιλογή τους και μάλιστα χωρίς ενοχές.
Δεν κουράστηκε διόλου να επικοινωνήσει ότι, αν και η ΝΔ κάνει λάθη που δεν αρμόζουν σε ένα κόμμα εξουσίας, ωστόσο δεν είναι διατεθειμένος να οδηγήσει τον κόσμο της Παράταξης σε διχασμό. Ισως η αθρόα συμμετοχή νεοδημοκρατών σε εκδηλώσεις και ελεύσεις του Πέτρου Τατούλη σε αρκετές περιοχές, όπως η Λακωνία, να του δίνει τη σιγουριά ότι τελικά η Πελοποννήσιοι έχουν το δικό τους κριτήριο, έτσι ώστε να παραμένουν συνεπείς σε αρχές και δεσμεύσεις ακόμα και όταν εμφανίζονται οι «σειρήνες» του διχασμού με το προσωπείο της ενότητας.
Είναι τραγικό συνάμα και συναρπαστικό: οι φωνές για ενότητα από την Ν.Δ. πριν ακόμα βγουν από τα στόματα έχουν μετατραπεί σε κραυγές διχασμού, εξ αντικειμένου…
«Το αίμα νερό δεν γίνεται, και αν γενεί δεν πίνεται…» λένε οι Λάκωνες στο καφενείο του χωριού όταν τους ρωτάς τι θα ψηφίσουν. Προσθέτουν δε το εξής που έρχεται να δείξει την άδολη διάθεσή τους: «Καλός και ο Νίκας, δεν λέμε, αλλά να τους πείτε ότι ο δικός μας άνθρωπος είναι ο Πέτρος!».
Τι καλύτερο θα μπορούσε να ακούσει ο Πέτρος Τατούλης στα κεφαλοχώρια της Λακωνίας;
Είναι τα έργα που έχουν διαμορφώσει αυτή την έκφραση; Μάλλον όχι!
Είναι οι δείκτες ανάπτυξης; Μάλλον όχι!
Το ένστικτο του ανθρώπου της πελοποννησιακής περιφέρειας και η συνεχής απλή και αυθεντική παρουσία του Πέτρου Τατούλη σε αυτήν.
Λίγοι πολιτικοί ακούνε το μικρό τους όνομα απ’ άκρη σ’ άκρη της Πελοποννήσου.
Ήταν αυτονόητο να καταγράφεται αυτή η σχέση εμπιστοσύνης γιατί υπάρχει όσμωση, συνύπαρξη, συγκατοίκηση, συνεννόηση.
Ο Πέτρος Τατούλης, ακόμα και αν κάποιος τον αποκόψει από τον βαρύ τίτλο του εκλεγμένου Περιφερειάρχη, ακόμα και αν τον μεταθέσει από το κλασικό γραφείο της Τρίπολης, ακόμα και αν τον απομονώσει από τις εκατοντάδες ανθρώπους - συνεργάτες που συνωστίζονται γύρω του, μπορεί να σταθεί σε μια ισότιμη σχέση με τον πολίτη.

Κατοικεί μόνιμα στο Καστρί Κυνουρίας, στο πατρικό του σπίτι.
Πίνει τον καφέ του στο καφενείο του χωριού.
Απολαμβάνει το κρασί από το μισόκιλο της παρέας.
Σε γνωρίζει με το μικρό σου όνομα.
Νιώθει αυτό σε φοβίζει.
Καταλαβαίνει τον πόθο σου.

Και την ίδια στιγμή, αν χρειαστεί, μπορεί να αναμετρηθεί με το σύνολο του πολιτικού προσωπικού της χώρας, μπορεί να αντισταθεί σε συστήματα εξουσίας αλλά ταυτόχρονα μπορεί να συνεγείρει πλήθος, να αφοπλίσει δυνάμεις και να «κερδίσει» ιστορικές συμφωνίες.

Η Ν.Δ. ήθελε να θέσει απέναντί του, σε μια ανεξήγητη αναμέτρηση, τον Παναγιώτη Νίκα. Δήμαρχο μιας πόλης με θετικές και αρνητικές στιγμές κι επιδόσεις. Μοιραία ο Παναγιώτης Νίκας πρέπει να βρει τη δύναμη να συγκριθεί με τον Πέτρο Τατούλη που περιγράψαμε πιο πάνω.

Δεν είναι κακό να υπηρετείς τις επιδιώξεις του κόμματός σου όταν όμως αυτές αποσκοπούν στη διεύρυνση της βάσης, στην αύξηση της δύναμης και στην διείσδυση στην κοινωνία. Όταν όμως κομματικές επιλογές γίνονται υπό το πρίσμα μιας αυτοκρατορικής λογικής, που αποδεικνύεται ότι δεν εκφράζει ούτε καν τους κομματάρχες της Πελοποννήσου, τότε ενδέχεται να οδηγηθείς σε πολιτικό θάνατο χωρίς να έχεις προσδώσει στο κόμμα που ισχυρίζεσαι ότι υπηρετείς ούτε ένα ίχνος ικμάδας και οφέλους.

Ο μεσόκοπος άνδρας λοιπόν στον λιτό καφενέ της κεντρικής Λακωνίας έλεγε με λαϊκή σοφία: «Θέλει πολύ να καταλάβουν οι από πάνω ότι στην καρδιά μας δεν χωρούν πολλοί και στην κάλπη δεν μας περισσεύει κανείς…»