ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ. Αυτό που είδαμε και ακούσαμε να συμβαίνει στο Περιφερειακό Συμβούλιο Πελοποννήσου δεν μας ξένισε και δεν μας αιφνιδίασε. Αν υπήρχε μια κωμικοτραγικότητα λόγω της τηλεμαχίας και των δύσμοιρων καμερών που δεν μπορούσαν να καλύψουν πρόσωπα και πράγματα αυτό δεν προσθέτει ούτε αφαιρεί κάτι από αυτή καθ’ αυτή την φυσιογνωμία του Περιφερειακού Συμβουλίου Πελοποννήσου. Αυτό το ήθος καλλιεργήθηκε, αυτό το ύφος υιοθετήθηκε, αυτό το πάθος εδραιώθηκε και αυτό το λάθος διαιωνίστηκε στη βουλή της Πελοποννήσου.

Πότε είναι από πάνω ο ένας, πότε ο άλλος, πότε κάποιοι παίζουν μποξ και οι από κάτω στοιχηματίζουν, πότε τα βρίσκουν οι μεν με τους δε για να πάνε πάρα πέρα.

Είναι βέβαια οδυνηρό για κάθε πολίτη να διαπιστώνει ποιους εξέλεξε να τον εκπροσωπήσουν. Ακόμα πιο οδυνηρό βέβαια να είσαι υποχρεωμένος να παρακολουθείς, μασέλες, πηγούνια, πλάτες και κενούς τοίχους στην προσπάθειά σου, ως πολίτης που θέλει να είναι ενημερωμένος, να παρακολουθήσεις το ΠεΣυΠ.

Η πολιτική οξύνοια χάθηκε. Η αυτοδιοικητική ειλικρίνεια εξαφανίσθηκε. Η περιφερειακή συνείδηση αναζητείται. Η μωραϊτικη ευθύτητα εξαϋλώθηκε. Η ευθύνη έναντι των πολιτών βιάστηκε και η προσωπική αξιοπρέπεια καταρρακώθηκε.

Δεν είναι λίγοι οι πολίτες που λένε ότι αν βρίσκονταν στη θέση των αιρετών του ΠεΣυΠ, μετά την τραγωδία που παρακολουθήσαμε, θα είχαν παραιτηθεί αμετάκλητα, αρνούμενοι να συμμετέχουν σε κάτι τόσο οπισθοδρομικό, καταστροφικό και προκλητικό. Γιατί απ΄όσους συμμετέχουν στο ΠεΣυΠ άλλος ευθύνεται απόλυτα, άλλος αρκετά και άλλος λίγο. Κανείς όμως δεν είναι άμοιριος ευθυνών...