Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν,

θανάτῳ θάνατον πατήσας

καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι

ζωὴν χαρισάμενος

Σε ποιον άλλον τόπο θα μπορούσε να ψαλεί τόσο θριαμβικά και να αστραποβολήσει το νόημα του τροπαρίου της Ανάστασης, πάρεξ σε ένα Κοιμητήρι, όπως αυτό του Αϊ-Γιώργη της Σπάρτης.

Έψαλλαν έξω από τον ναΐσκο οι ιερείς και οι ψάλτες, έψαλλαν και οι πιστοί, έψαλλε κι η Πλάση μαζί τους κι όλοι είχανε τα μάτια δακρυσμένα και τα λόγια τους τρέμανε κι ένας λυγμός στεκότανε στο λαιμό τους, αφού για πρώτη φορά νιώθανε ως τα τρίσβαθα της ψυχής τους το νόημα του Λόγου του Αναστάσιμου Τροπαρίου.

Να ψάλλουν οι ζωντανοί και να ’ναι εδώ το Κοιμητήρι «μεστόν οστέων ανθρωπίνων» κι ολόγυρα οι Τάφοι, με τ’ αναμμένα καντηλάκια να τρεμοπαίζουν τις φλογίτσες τους στο απόβραδο και πιο κει , αγκαλιά με το ναό, τα Οστά των Κεκοιμημένων, και ν’ ακούνε (για πρώτη φορά εκεί στη μαύρη μοναξιά χρόνων και χρόνων) πως ο Θάνατος νικήθηκε, πως η Ανάσταση καρτερά να ανατείλει όπως ο Ήλιος της αυγούλας πίσω απ’ το βουνό, πως αυτή η χαρά της Ανάστασης είναι καταδική τους.

Και ήταν σαν βγήκε σε μιαν άκρη εκεί ο προφήτης Ιεζεκιήλ για ν’ ακούσει τον λόγο του Κυρίου:

«Ιδού εγώ φέρω εις υμάς πνεύμα ζωής , και δώσω εις υμάς νεύρα και ανάξω υμάς σάρκας, και εκτενώ εις υμάς δέρμα, και δώσω πνεύμα μου εις υμάς και ζήσεσθε καὶ γνώσεσθε ὅτι ἐγώ εἰμι Κύριος.…»

Και «ακούσαμε» οι παριστάμενοι τα οστά να τρίζουν και να ανασαλεύουν στους Τάφους και στα Κουτιά και να ετοιμάζουν το συνταίριασμά τους για την Ανάσταση και η καμπάνα του Αϊ-Γιώργη λάλησε την πιο καλή φωνή της για να στείλει παντού το χαρμόσυνο μήνυμα, και τα πουλάκια βγήκαν κι αυτά στα κλαδιά που είχανε ταιριασμένες τις φωλιές τους και κρατάγανε το ίσο στους ψαλτάδες και στους ιερείς και τα αιωνόβια κυπαρίσσια πήρανε τ’ αψήλου και φτάσανε στα σύννεφα κι είχανε τις ρίζες τους στη γη πλάι στους πεθαμένους και τις κορφές τους στους Ουρανούς, και πλήθος ψυχές ανεβοκατέβαιναν με σκάλα τα κλαδιά τους κι όλοι εμείς οι ζωντανοί κοιτάξαμε ξαφνισμένοι στο πλάι μας να δούμε ποιος ήτανε εκείνος που στάθηκε κοντά μας και μας έπιασε τρυφερά το χέρι.

Τὴν ἀνάστασίν σου, Χριστὲ Σωτήρ,

Ἄγγελοι ὑμνοῦσιν ἐν οὐρανοῖς,

καὶ ἡμᾶς τοὺς ἐπὶ γῆς καταξίωσον

ἐν καθαρᾷ καρδίᾳ σὲ δοξάζειν

Ναι συμβαίνουν θαύματα κάθε στιγμή, αρκεί να ’χουμε τα μάτια της ψυχής μας ακοίμητα για να τα δούμε και την καρδιά μας μαλακή σαν το μελισσοκέρι για να τα νιώσει.

«Όλα όσα γίνουνται στον κόσμο, γίνουνται και ξαναγίνουνται πολλές φορές τα ίδια· μονάχα ένα πράγμα έγινε μόνο μια φορά και δεν θα ξαναγίνει πια, η Ανάσταση του Χριστού.

Αυτό είναι το μοναδικό θαύμα των θαυμάτων, το “ἄφραστον θαῦμα”, που αναποδογύρισε τον κόσμο, κ’ έδωσε ελπίδα στο απελπισμένο γένος των ανθρώπων».

Φώτης Κόντογλου: Η ελληνική ορθόδοξη Ανάσταση

Υ.Γ.: Ευχαριστούμε, για μια ακόμα φορά, τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ.κ. ΕΥΣΤΑΘΙΟ για την πνευματική Του Πρόνοια, τους πανάξιους ιερείς π. Αθανάσιο Σπηλιώτη και π. Κων/νο Σκάλτσα που τέλεσαν τις Ακολουθίες της Μ. Εβδομάδας και της Αναστάσεως, μη φειδόμενοι κόπου και μόχθου, και τους Αφούς Αθ. Σπηλιώτη, τον Θοδωρή, τον Χρήστο και τον Ευστάθιο, που έψαλαν υποδειγματικά και με την ψυχή τους και ήταν πρόθυμοι και πανταχού παρόντες σε ό,τι χρειάστηκε και εκτός αναλογίου.

Και του χρόνου!