ΚΟΡΙΝΘΙΑ. Έφυγε από την ζωή σε ηλικία 79 ετών ο παγκοσμίου φήμης αρχαιολόγος και φιλέλληνας Στέφανος Μίλλερ που έφερε στο φώς την Αρχαία Νεμέα , το αρχαίο στάδιο, τον αναστηλωμένο Ναό του Διός, τα κατάλοιπα της βυζαντινής περιόδου, το αρχαιολογικό μουσείο, σε ένα σπάνιο στη χώρα μας αρχαιολογικό πάρκο έκτασης περίπου 180 στρεμμάτων.

Ο φιλέλληνας αρχαιολόγος που αφιέρωσε τη ζωή του στη Νεμέα άφησε την τελευταία του πνοή στις 11 Αυγούστου τα ξημερώματα σύμφωνα με ανακοίνωση του διοικητή του Νοσοκομείου Κορίνθου.

O Stephen G. Miller γεννήθηκε στην Ιντιάνα των ΗΠΑ το 1942. Ολοκλήρωσε το πρώτο του πτυχίο στα Αρχαία Ελληνικά στο Wabash College και το Διδακτορικό του στην Κλασσική Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον.

Μετά από ανασκαφές σε διάφορες τοποθεσίες του Αρχαίου Ελληνικού κόσμου, συμπεριλαμβανομένης της Ολυμπίας και, για τέσσερα χρόνια, της Αρχαίας Αγοράς των Αθηνών, ξεκίνησε τις δικές του ανασκαφές στη Νεμέα το 1973.

Για περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες (38 χρόνια) , στη Νεμέα, όχι μόνο διενήργησε ανασκαφές που έφεραν στο φως σημαντικά ευρήματα όπως το στάδιο όπου διεξάγονταν τα Νέμεα, αλλά δημιούργησε και αρχαιολογικό πάρκο, κατασκεύασε αρχαιολογικό μουσείο και οργάνωσε την έκθεση του, ενώ ξεκίνησε και την αναστήλωση του αρχαίου Ναού του Δία.

Ταυτόχρονα, υπηρετούσε ως Καθηγητής Κλασσικής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Berkeley, με εξαίρεση τα έτη 1982-1987, όταν διετέλεσε Διευθυντής της Αμερικανικής Σχολής Κλασσικών Σπουδών στην Αθήνα. Έχει δημοσιεύσει πολλά βιβλία, κάποια μάλιστα σχετικά με τις ανακαλύψεις του στη Νεμέα, όπως π.χ. το Nemea II: The Early Hellenistic Stadium (University of California Press, 2001)

Έχει ανακηρυχθεί επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών, εχει τιμηθεί ως Ταξιάρχης του Τάγματος της Τιμής από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, έχει αναγνωριστεί ως «Πρόσωπο της Εβδομάδας» από το Αμερικανικό τηλεοπτικό κανάλι ABC το 2004 κ. ο. κ. Το 2005 με προεδρικό διάταγμα ο Στέφανος Μίλλερ πολιτογραφήθηκε Έλληνας υπήκοος.

O Πέτρος Τατούλης έγραψε για τον Μίλερ

«Η ανακοίνωση της απώλειας του Στέφανου Μίλλερ του επικεφαλής της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα, συγκινεί όλους τους Έλληνες, όλους τους Πελοποννήσιους και τους απανταχού της γης φίλους και θαυμαστές της Νεμέας.

Ο Στέφανος Μίλλερ υπήρξε σπουδαίος φιλέλληνας και επιστήμονας παγκόσμιας εμβέλειας, θαυμαστής του Ελληνικού Πολιτισμού και της Ελλάδας. Είχε ταυτιστεί με το κάλος της Νεμέας, την αναστύλωση του ναού του Δία και την αναβίωση των Νέμεων Αγώνων.

Είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί του και κατά τη θητεία μου στο Υπουργείο Πολιτισμού αλλά και ως Περιφερειάρχης Πελοποννήσου και να έχω πάντοτε στη μνήμη μου αυτόν τον σπουδαίο άνθρωπο, του οποίου το αποτύπωμα θα μείνει ανεξίτηλο.

Εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένεια του και στους συνεργάτες του».

LIFO:«Είναι εξαιρετικά ειρωνικό ότι η Αρχαία Ελλάδα εμπνέει περισσότερο τους μη Έλληνες απ' ό,τι τους Έλληνες!»

«Στη Νεμέα άρχισα να εργάζομαι το 1973» έχει πει στο LIFO.gr., στον Άρη Δημοκίδη. «Όταν έφθασα εκεί, μόνο τρεις στύλοι του Ναού του Διός και το μικρό σκέπαστρο του 1924 του αρχαίου Λουτρού ήταν ορατά ανάμεσα στα βάτα, τα χόρτα και τα χαμόκλαδα. Ο χώρος εκείνα τα χρόνια ήταν απόλυτα εκτεθειμένος και ο δρόμος βόρεια προς Κορινθιακό και Βραχάτι περνούσε ακριβώς πίσω απ' τον ναό και δυτικά απ’ το ποταμάκι που έρρεε δίπλα στο στέγαστρο, ορίζοντας την τότε δυτική πλευρά του χώρου.»

«Η Νεμέα οφείλει το όνομά της στο ρήμα «νέμω». Πρόκειται για ένα μικρό λεκανοπέδιο το οποίο πλημμύριζε συχνά και από το οποίο, σύμφωνα με παλαιότερες λιθογραφίες, ξεπρόβαλαν οι τρεις κίονες του Ναού του Δία. Τα σπίτια ήταν ελάχιστα και οι κάτοικοι ήταν κυρίως τσοπάνηδες, εξού και το «νέμω», δηλαδή «βόσκω». Ήταν βοσκότοπος. Η γη δεν ήταν καλλιεργήσιμη. Στην αρχαιότητα το λεκανοπέδιο στέγνωνε κατά τους καλοκαιρινούς μήνες κι έτσι γίνονταν οι αγώνες. Όπως φαίνεται από κάποιες λιθογραφίες, σε αυτή την κατάσταση παρέμεινε ο τόπος μέχρι το 1884, όταν έγιναν εργασίες για να διοχετευτούν τα νερά, και με αυτό τον τρόπο έγινε το χωριό. Το χωριό είναι δηλαδή πρόσφατο, μόλις 130 χρόνων. Οι τρεις κίονες στέκονταν πάντοτε όρθιοι από τότε που χτίστηκε ο ναός, το 330 π.Χ. Ένα από τα κιονόκρανα, όμως, ήταν σχεδόν ελεύθερο και υπήρχε ο κίνδυνος, όταν φυσούσε ο άνεμος, να πέσει. Η θέση του ήταν επικίνδυνη όχι μόνο για το ίδιο το κιονόκρανο αλλά και για ολόκληρο τον κίονα. Σε μία από τις πρώτες φωτογραφίες του ναού που υπάρχουν έχουμε ακριβώς την ίδια εικόνα για το κιονόκρανο αυτό: επικίνδυνο, ετοιμόρροπο. Το 1858 έγινε ένας σεισμός 7 Ρίχτερ κι ένα χωριό της περιοχής καταστράφηκε ολοσχερώς. Μετά από 3 χρόνια, το 1861, έγινε δεύτερος σεισμός, 7,3 Ρίχτερ. Το καινούργιο χωριό καταστράφηκε και πάλι. Το κιονόκρανο τίποτα. Έμεινε στη θέση του. Σας το λέω αυτό για να καταλάβετε ότι, όταν πρόσφατα κάναμε την αναστήλωση, είπαμε ότι κάτι ήξεραν οι αρχαίοι και ότι έπρεπε να τους αντιγράψουμε όσο μπορούσαμε» έλεγε εξιστορώντας την ιστορία του τόπου στη LIFO και την Αγιάτη Μπενάρδου.

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις