ΜΑΝΗ. Η Χριστίνα είναι στη δύση της ζωής της. Ζει σε μια μανιάτικη γειτονιά, που σε 10 λεπτά της ώρας από ένα μυρωδάτο αγριολούλουδο έγινε πικρό, στυφό κάρβουνο. Δεν ήθελα να ανοίξω την κάμερα γιατί αυτό που έβλεπα και άκουγα ήταν τόσο προσωπικό και τόσο τραγικό που θα ήταν ανόητο…

«Έψαχνα να βρω το παιδί μου που έσβηνε, εθελοντής, και η καρδιά μου έσπαζε…» λέει με οργή και πόνο μαζί η μανιάτισσα μητέρα. «Τους είπα αν πάθει κάτι το παιδί θα βρεθούν στα χέρια μου…»…

Έχουν περάσει 36 ώρες αλλά νιώθει την φωτιά σαν να περνά εκείνη τη στιγμή. Τα μάτια της λαμπυρίζουν ενώ όλα γύρω είναι μαύρα… Μιλά δυνατά και κοιτά συνεχώς προς τα ‘κει από όπου περίμεναν την βοήθεια και δεν ερχόταν…

Πιάνει με νέυρο πότε τα αχτένιστα μαλλιά της, πότε το στέρνο της. Τρίβει το μέτωπό της, ανοιγοκλείνει γρήγορα τα μάτια... Είναι φανερό ότι έχει υποστεί σοκ αλλά ποιός θα ασχοληθεί…

Θυμάται για μια στιγμή εκείνους στους οποίους έχει αναθέσει την ασφάλεια, την ευτυχία, την προκοπή του χωριού και του σογιού της κι εξοργίζεται. Με το μικρό όνομα τον βρίζει και με το μεγάλο του τον αναθεματίζει… «Μας άφησαν να καούμε… Μας έσωσαν οι εθελοντές, μας έκλεισαν μέσα σε πέτρινο σπίτι λίγο πριν σαρώσει η φωτιά το χωριό μας…»

Αναρωτιέται τι θα απογίνουν τώρα γέροι και νέοι… «Παντού καμένα…» μου λέει, «όπου και να πιάσω μαυρίζω, πεθαίνω…»

Κραυγή βγάζει η Χριστίνα προς την Εξουσία και έναν ψίθυρο προς την Παναγιά…

Της υποσχέθηκε ότι τον Σεπτέμβριο θα είμαι πάλι εκεί!

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις