ΜΑΝΗ. Μπορεί η εικόνα της Λακωνικής (Μέσα) Μάνης να έχει πάρει μορφή πανύψηλων πέτρινων πύργων και ξερής γης, όμως το άλλο της πρόσωπο (Σκουτάρι, Βαθύ, Καμάρες) έχει βλάστηση, χρώματα και αμμουδερές παραλίες.

Πριν προχωρήσουμε στα ενδότερα της Μάνης στα νότια της Πελοποννήσου, αφήνουμε πίσω μας ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο. Μια περιοχή που αν και υπάγεται στα όρια της Μάνης, δεν έχει καμία σχέση με τα όσα έχουμε συνηθίσει να αντικρίζουμε σε αυτή.

Εδώ το τοπίο είναι πιο μαλακό, πιο φιλικό, πιο ήμερο. Απαλλαγμένο από την αγριάδα της πέτρας που την καίει ο ήλιος, μακριά από πύργους φρούρια και απότομες ακρογιαλιές.

Το ιστορικό Σκουτάρι έχει να καμαρώνει για τις υπέροχες παραλίες του και τα ταβερνάκια πάνω στη θάλασσα. Οι Καμάρες είναι θαρρείς περικυκλωμένες από φύλακες με τη μορφή φραγκοσυκιών και καλαμιών. Το απέραντο Βαθύ έχει έναν όλο δικό του χαρακτήρα με και τεράστια παραλία που καλύπτει όλες τις ανάγκες και όλα τα γούστα.

Σκουτάρι: Το χωριό που ίδρυσαν Έλληνες πρόσφυγες από την Κωνσταντινούπολη

Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, πηγές αναφέρουν πως αυτό το πανέμορφο παραθαλάσσιο χωριό ιδρύθηκε από τους διωγμένους Έλληνες μετά την Άλωση Πόλης το 1453. Ερχόμενοι στα νότια της Ελλάδας για εγκατάσταση σε έναν νέο τόπο, οι πρόσφυγες θέλησαν να κρατήσουν την ονομασία της περιοχής που άφησαν πίσω στη μακρινή πόλη τους. Μέχρι σήμερα στην Κωνσταντινούπολη υπάρχει η ομώνυμη συνοικία, Σκουτάρι.

Στο σήμερα, ο επισκέπτης έχει να επιλέξει ανάμεσα σε τρεις παραλίες για τις βουτιές του ανάμεσα σε οργανωμένα αλλά και ελεύθερα σημεία. Το πιο γραφικό κομμάτι αυτής της πινέζας του χάρτη βρίσκεται στην Αγία Βαρβάρα όπου το ομώνυμο ξωκλήσι είναι χτισμένο πάνω στην ακρογιαλιά.

Ο καμβάς εδώ θυμίζει κυκλαδίτικο νησί με το λευκό και τα γαλάζιο χρώμα να κυριαρχούν στην αρχιτεκτονική του μικρού οικισμού.

Καμάρες: Ο οικισμός που φυλακίστηκε από φραγκόσυκα και καλαμιώνες

Ακολουθώντας μια πανέμορφη πορεία ανάμεσα σε ελαιώνες και άλλα χωράφια, πέφτουμε στον φωλιασμένο όρμο που βρίσκονται οι Καμάρες. Η παραλία μετράει 1,5 χιλιόμετρο μήκος και θα βρεις πολλά σημεία με φυσική σκιά από τα δέντρα ή τα καλάμια.

Αν κοιτάξεις γύρω σου και ψηλότερα στο δρόμο, θα δεις πως το μέρος μοιάζει να προστατεύεται από πελώριες φραγκοσυκιές. Όταν ωριμάσουν τα φρούτα, είμαστε ελεύθεροι να κόψουμε και να φάμε. Αρκεί να ξέρουμε τον τρόπο που θα τα καθαρίσουμε γιατί διαφορετικά, η όποια απόλαυση από τη ζουμερή σάρκα του καρπού θα μετατραπεί σε έναν μικρό «εφιάλτη» από μικροσκοπικά αγκάθια στο δέρμα μας.

Στην άκρη της ακτής λειτουργεί ένα beach bar καθώς επίσης και μερικές μικρές ταβέρνες.

Βαθύ: Η απέραντη αμμουδερή παραλία και το ποτάμι

Συνεχίζοντας λίγο βορειότερα και σε μόλις 3 χιλιόμετρα απόσταση, ακολουθώντας μια διαδρομή δίπλα στη θάλασσα, συναντάμε το Βαθύ. Ένα μέρος που παρά τις αλλαγές που υπέστη στα χρόνια που πέρασαν, κατάφερε να κρατήσει φανατικούς θαυμαστές που το επισκέπτονται σταθερά κάθε καλοκαίρι εδώ και δεκαετίες.

Η 2,5 χιλιομέτρων παραλία του, διαθέτει αρκετά καφέ πάνω στην αμμουδιά, ταβέρνες, ξενοδοχεία, θαλάσσια σπορ καθώς επίσης και τρία κάμπινγκ. Στη μέση περίπου της ακτής, χύνεται στη θάλασσα και το ποτάμι όπου μπορείς να βουτήξεις στα παγωμένα νερά του.

Προσοχή μόνο στις φωλιές που φτιάχνουν οι θαλάσσιες χελώνες Caretta Caretta και γενούν τα αυγά τους. Αρχικά, δεν τις πειράζουμε ποτέ, για κανένα λόγο. Ύστερα έχουμε κατά νου πως πολλές φορές η φασαρία και τα φώτα αποπροσανατολίζουν τα νεογνά με αποτέλεσμα να χάνουν το δρόμο τους και αντί για το νερό να προχωράνε αντίθετα, προς τη στεριά.

Σε τέτοια περίπτωση, παίρνουμε στα χέρια μας τα χελωνάκια, τα ακουμπάμε στην παραλία και τους ανοίγουμε ένα αυλάκι στην άμμο. Με ένα φακό τους δείχνουμε το δρόμο προς τη θάλασσα και τα αφήνουμε να κολυμπήσουν μόνα τους.

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις