Γράφει ο Γιάννης Μητράκος

Για την προσωπικότητα, το πολιτικό έργο και την αγωνιστική προσφορά του Μανώλη Γλέζου στο λαϊκό κίνημα ουδείς ψόγος. Όσον αφορά, όμως, τις κατά καιρούς ενέργειες και παρεμβάσεις του στον κομματικό χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, όπου έχει ενταχθεί, ας επιτραπεί να διατηρήσουμε κάποιες επιφυλάξεις για τους σκοπούς, τις επιδιώξεις και προπάντων για το χρόνο που επελέγη για να εκδηλωθούν. Τελευταία, βεβαίως, η γνωστή άποψή του ότι το πρόγραμμα του κόμματός του δεν πείθει, γιατί δεν εξηγεί επαρκώς «πού θα βρεθούν τα λεφτά» για την υλοποίησή του.

Φαινομενικά, ο αξιοσέβαστος Μανώλης Γλέζος, σε οικονομική βάση, έχει δίκιο, αλλά επί της πολιτικής ουσίας μάλλον αδικεί το χώρο του και τις προσπάθειες που κάνει για να διαμορφώσει και να διατυπώσει μια εναλλακτική κυβερνητική πρόταση, που θα μας βγάλει από το αδιέξοδο τέλμα, στο οποίο μας έχουν ρίξει η εφαρμοζόμενες μνημονιακές πολιτικές σκληρής μονόπλευρης λιτότητας. Γι’ αυτό και οι εξωνημένοι κεκράκτες του μνημονιακού μπλοκ έσπευσαν να πανηγυρίσουν λέγοντας: «Να, κι αυτοί τα ίδια θα κάνουν, αν έλθουν στην εξουσία»!

Μιλώντας ως απλός ενεργός πολίτης που αγωνίστηκε από τη μεταπολίτευση ως σήμερα για ν’ αλλάξει η πατρίδα μας πορεία , ως οικογενειάρχης που ξόδεψε χιλιάδες ευρώ για να σπουδάσουν τα παιδιά του και σήμερα τα βλέπει να ζουν μέσα στο φάσμα της ανεργίας και της οικονομικής δυσπραγίας όπως οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι στον τόπο μας και ως διδάσκαλος που έμεινε μέσα στην τάξη και ανέπνευσε κιμωλία για τριάντα τρία συναπτά έτη, επιθυμώ να εκφράσω τις επόμενες σκέψεις, καλώντας τον αναγνώστη να τις διαβάσει καλοπροαίρετα και να προβληματιστεί, αποφεύγοντας τον πειρασμό να μου βάλει «ταμπέλα», γιατί δεν έχω!

Επειδή, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση και με βάση τις δημοσκοπήσεις, πιθανόν θα κληθεί να αναλάβει το τιμόνι της διακυβέρνησης της χώρας μας στις επόμενες εθνικές εκλογές, όποτε κι αν γίνουν αυτές, θα έλεγα ότι το τελευταίο πράγμα που με ενδιαφέρει ως απελπισμένο πολίτη είναι το «πού θα βρεθούν τα λεφτά»! Κι εξηγούμαι για να μην παρεξηγηθώ. Εφόσον η πολιτική κατάσταση στην Ευρωπαϊκή Ένωση εξακολουθεί να καθορίζεται από τις δυνάμεις που πιστεύουν στην ανελέητη και απάνθρωπη λιτότητα, τα περιθώρια για μια πλήρη ανατροπή θα είναι περιορισμένα.

«Μα τότε, τι θα μπορέσει να κάνει μια κυβέρνηση της Αριστεράς;», θα αναρωτηθεί καλόπιστα κάποιος. Για να δούμε, μπορεί ή δεν μπορεί να κάνει «πράγματα και θαύματα» μια κυβέρνηση με εντελώς άλλη φιλοσοφία και αντίληψη από τους νυν κυβερνώντες, που έχουν παραδοθεί «ψυχή και σώμα» στους δανειστές μας;

Πρώτα απ’ όλα μπορεί ν’ αλλάξει αυτόν τον απαράδεκτο, ηττοπαθή, υποχωρητικό και «δουλικό» για πολλούς τρόπο και τη συμπεριφορά του «καλού παιδιού», που κυριαρχούν στις συναλλαγές και στις «διαπραγματεύσεις» με τους δανειστές μας. Θέλουμε μια κυβέρνηση που να τολμά να σηκώσει το ανάστημά της και να πει «όχι», όταν πρέπει και να χτυπα, πού και πού, το χέρι στο τραπέζι, αρνούμενη να εφαρμόσει παράλογες και λανθασμένες πολιτικές που μας οδήγησαν, σύμφωνα με τις ομολογίες των εισηγητών τους, σε βαθιά οικονομική ύφεση, ανεργία και φτώχεια!

Στη συνέχεια την καθιέρωση της ανόθευτης απλής αναλογικής ως μόνιμου εκλογικού συστήματος, για να πάψει η λεηλασία των μικρών κομμάτων από τα μεγάλα και μάλιστα το πρώτο, εν ονόματι της δήθεν πολιτικής σταθερότητας και του σχηματισμού κυβέρνησης. Είδαμε πού μας οδήγησαν η «σταθερότητα» και οι μονοκομματικές κυβερνήσεις της μεταπολιτευτικής περιόδου, φτάνει πια!

Ταυτόχρονα να κινηθούν οι διαδικασίες για τις συνταγματικές αλλαγές που θα ακυρώσουν κάθε τι αρνητικό για το δημοκρατικό μας πολίτευμα, όπως λόγου χάρη η ατιμωρησία των πολιτικών προσώπων, ο αριθμός των βουλευτών και τα προνόμιά τους, η αριθμητική σύνθεση της κυβέρνησης,η πραγματική ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης κ.ο.κ.

Να εξεταστούν ή να επανεξεταστούν, σύμφωνα με όλες τις προβλεπόμενες κοινοβουλευτικές και νομικές διαδικασίες, τα σκάνδαλα από το 2000 και μετά, τουλάχιστον, για να πάψει να κυριαρχεί στην κοινωνία μας η υπαρκτή αίσθηση πώς κάποιοι απολαμβάνουν την ατιμωρησία και την κάλυψη από το πολιτικό μας σύστημα.

Να δημιουργηθεί ένα σύγχρονο, δημοκρατικό, λειτουργικό και αποτελεσματικό κράτος, ταγμένο στην υπηρεσία του δημοσίου συμφέροντος και του πολίτη, στο οποίο θα κυριαρχεί η αξιοκρατία, η αντικειμενικότητα και η ισοτιμία, χωρίς παραθυράκια για ρουσφέτια, βολέματα κι εξυπηρετήσεις. Ένα κράτος απαλλαγμένο από τον κομματισμό και τον επάρατο ημετερισμό, που κυριάρχησαν και κυριαρχούν ως σήμερα, παρά τις μεγαλοστομίες των κυβερνητικών παραγόντων.

Να σχεδιαστεί ένα φορολογικό σύστημα από το οποίο δεν ξεφεύγει κανείς, αλλά θα είναι έτσι δομημένο που να μη ρίχνει τα βάρη στα συνήθη υποζύγια (μισθωτούς, συνταξιούχους, μικρομεσαίους κλπ) κι ο καθένας θα φορολογείται σύμφωνα με τα πραγματικά περιουσιακά στοιχεία και τα εισοδήματά του, για να πάψει η άδικη και άνιση μεταχείριση και να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη στο κράτος.

Να υπάρξει μία πραγματική κι όχι ψευδεπίγραφη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, έπειτα από έναν σοβαρό, ειλικρινή και ουσιαστικό διάλογο με όλους τους φορείς της Δημόσιας Παιδείας και με διακομματική, κατά το δυνατόν, συνεννόηση, σύμφωνα με τα υπάρχοντα οικονομικά δεδομένα αλλά με όραμα κι εμπιστοσύνη στο μέλλον.

Να διαμορφωθεί ένα νέο Εθνικό Σύστημα Υγείας που θα παρέχει αξιοπρεπή κι ανθρώπινη περίθαλψη στον ασθενή, κατάλληλο και αποδοτικό περιβάλλον στο γιατρό και το νοσηλευτή, ενώ θα κλείνει τις πόρτες και τα παράθυρα σε όλους όσοι λυμαίνονταν, σύμφωνα με τις καταγγελίες των φορέων των εργαζομένων, το χώρο της Υγείας, προσποριζόμενοι υπέρογκα κέρδη σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος.

Να υποστηριχθεί ο Πολιτισμός, χωρίς ευνοιοκρατία και ύποπτες συναλλαγές, για να υπάρξει πνευματική ανάταση στον τόπο μας και να κατορθώσουμε να φέρουμε τη νεοελληνική Τέχνη και τα Γράμματα στη θέση, που τους αρμόζουν στην Ενωμένη Ευρώπη και σε όλον τον κόσμο. Άλλωστε, όπως έχουν πει πολλοί πνευματικοί άνθρωποι, η χώρα μας ποτέ δεν διακρίθηκε ιδιαίτερα για την οικονομική της ανάπτυξη, μα για τον πολιτισμό της.

Σταματώ εδώ. Είπα λίγα, είπα πολλά, δεν ξέρω. Αν μια άλλη κυβέρνηση μπορέσει να κάνει πράξη κάποιες από αυτές τις προτάσεις, χωρίς «να βρει τα λεφτά», χαλάλι της! Μόνο και μόνο να σταματήσει αυτό το αλισβερίσι πολιτικών και πολιτών – το επικατάρατο ρουσφέτι- και να νιώσουν οι απλοί άνθρωποι του λαού πως από εδώ και πέρα ό,τι γίνεται μέσα στο ελληνικό κράτος γίνεται με άλλα κριτήρια και πως δεν υπάρχουν «παιδιά ενός κατώτερου Θεού», το κέρδος θα είναι μεγάλο.