Γράφει ο Γιάννης Μητράκος

Όλοι αυτοί που ασχολούνται με τα κοινά και αναδεικνύονται σε θέσεις εξουσίας, υποτίθεται σύμφωνα με τις δημοκρατικές αρχές διακυβέρνησης πως είναι «υπηρέτες» του κοινωνικού συνόλου, του οποίου τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα καλούνται να προστατεύσουν ή να προωθήσουν.

Ο κυρίαρχος, σ’ ένα δημοκρατικό πολίτευμα, είναι ο λαός που με την ελεύθερη ψήφο του, ανά τετραετία, επιλέγει αυτούς που θεωρεί κατάλληλους για να τον «υπηρετήσουν». Το δυστύχημα είναι πως οι φερέλπιδες πολιτικοί με άλλο προσωπείο εμφανίζονται πριν από τις εκλογές και με άλλο στη συνέχεια, όταν εναγκαλισθούν την κυβερνητική εξουσία.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει για πολλοστή φορά και στην καθημαγμένη πατρίδα μας. Οι συγκυβερνώντες με άλλα προγράμματα, θέσεις και διακηρύξεις παρουσιάστηκαν ενώπιον του εκλογικού σώματος και τελείως αντίθετη κυβερνητική πολιτική ακολουθούν όλους αυτούς τους μήνες που έχουν αναλάβει το τιμόνι της χώρας μας.
Μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση πρέπει να έχει ως άμεση προτεραιότητά της την προστασία του κοινωνικού συνόλου και ιδίως των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων, που αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος μιας κοινωνίας. Αντί αυτού, όμως, στον τόπο μας γίνεται το αντίθετο! Οι ισχυροί και κατά τη σημιτική ορολογία «έχοντες και κατέχοντες» εξακολουθούν να βρίσκονται στο απυρόβλητο της πολιτικής για τη δήθεν σταθεροποίηση της ελληνικής οικονομίας κι αυτό αποδεικνύεται τόσο από την ηθελημένη ατολμία να ελεγχθεί η περιβόητη λίστα Λαγκάρντ, όσο κι από το γεγονός ότι η φορολογική πολιτική εστιάζεται όπως πάντα στις πλάτες των εργαζομένων, των μισθωτών και των χαμηλοσυνταξιούχων.

Ταυτόχρονα, στα πλαίσια της περιοριστικής πολιτικής που επιβάλλει η τριάς των δανειστών μας κι αποδέχεται ασμένως το συγκυβερνητικό στρατόπεδο, το ελληνικό κράτος έχει αποδομηθεί σε θλιβερό βαθμό και σε πολλές περιπτώσεις καλύπτει μόνο τις στοιχειώδεις ανάγκες των αγρίως φορολογούμενων πολιτών του.

Οι συνέπειες είναι τραγικές και τις βιώνουμε όλοι καθημερινά. Στρατιές απελπισμένων άνεργων, εκατομμύρια φτωχοποιημένων ανθρώπων, νοικοκυριά χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και «επιούσιον άρτον», πένητες που θερμαίνονται με απίθανους και πρωτόγονους τρόπους βρίσκοντας πολλάκις το θάνατο, ρακοσυλλέκτες και νυχτερινοί επιδρομείς κάδων απορριμμάτων, ασθενείς που μένουν δίχως ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, εθνικό σύστημα υγείας στα πρόθυρα της διάλυσης, υποβαθμισμένη και απαξιωμένη δημόσια Παιδεία, ασφαλιστικό σύστημα που ακροβατεί «επί ξυρού ακμής», ανασφάλεια, κατάθλιψη, μιζέρια, απογοήτευση και ζόφος!

Οι πιο ευαίσθητοι συνάνθρωποί μας καταρρέουν αβοήθητοι! Οι αυτοκτονίες έχουν γίνει ζήτημα ρουτίνας σε μια χώρα που φημιζόταν για τον αισιόδοξο χαρακτήρα του λαού της και οι ανθρώπινες τραγωδίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας ξεπερνούν πολλές φορές και τα πλέον ευφάνταστα σενάρια του κινηματογράφου! Ο ελληνικός λαός στέκει άναυδος και τρομοκρατημένος από τη σκληρή επίθεση της επιχείρησης «σόκ και δέος», που σχεδίασαν οι χρυσοκάνθαροι υπάλληλοι των άτεγκτων δανειστών και υλοποίησαν οι άβουλοι πολιτικοί μας. Μέσα σε λίγα χρόνια η μεταπολιτευτική Ελλάδα κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος κι εκείνοι που κομπορρημονούσαν για την ισχύ της και τη σταθερότητά της αποδείχθηκαν αναίσχυντοι ψεύτες! Τώρα κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά πόσα χρόνια θα χρειαστεί να περάσουν για να μπορέσει ο δόλιος λαός μας να υψώσει και πάλι το κεφάλι του. Κι εν τω μεταξύ θα έχουν χαθεί μια ή δυο τουλάχιστον γενιές νέων ανθρώπων που πρόσμεναν με όνειρα και προσδοκίες να βρουν τη θέση τους στο σύγχρονο κόσμο!

Προσπαθούν, εσχάτως, οι συγκυβερνώντες να μας πείσουν ότι « τα δύσκολα τελείωσαν και αρχίζει η ανάπτυξη»! Ποιος μπορεί, όμως, να τους πιστέψει, όταν τα δεδομένα της ανελέητης καθημερινής ζωής άλλα λένε; Δυστυχώς όχι μόνο ενδέχεται να μείνουμε για πολλά χρόνια στην τροχιά της φτώχειας και της εξάρτησης, αλλά διατρέχουμε ως έθνος και άλλους κινδύνους που αφορούν την ανεξαρτησία και την κυριαρχία μας σε συνδυασμό με την αναπότρεπτη μείωση και γήρανση του συνολικού πληθυσμού ως απόρροια των εφαρμοζόμενων μνημονιακών πολιτικών!

Συρόμαστε, κυριολεκτικά, «ως πρόβατα επί σφαγήν», επειδή οι εισηγητές και οι εφαρμοστές αυτής της απάνθρωπης κι ανελέητης μονόπλευρης λιτότητας βλέπουν μόνο αριθμούς και οικονομικούς δείκτες, παραβλέποντας πως πίσω από τους πίνακες με τα ποσοτικά στοιχεία τους βρίσκονται ανθρώπινες υπάρξεις, που υποφέρουν και κάποτε πεθαίνουν!

Θα δώσουν άραγε ποτέ λόγο οι υπεύθυνοι γι’ αυτές τις αθώες ανθρώπινες ψυχές που χάθηκαν και χάνονται ως εύκολη λεία για τον άπληστο Μαμωνά, τον οποίο αδιαμαρτύρητα υπηρετούν; Πόσο ήσυχοι είναι τα βράδια που πέφτουν για ύπνο; Έχει απονεκρωθεί η καρδιά τους και καμία τύψη δεν τύπτει τη συνείδησή τους; Ούτε καν η θύμηση των άδικα νεκρών τούτης της άθλιας καπιταλιστικής ψευτοκρίσης, που αυξάνονται και πληθύνονται μέσα στη γενικότερη σιωπή μας;