Γράφει ο Γιάννης Μητράκος

Το τελευταίο διάστημα παρακολουθώ, όπως όλοι οι Έλληνες, το αλισβερίσι μεταξύ τροϊκανών και ελληνικής κυβέρνησης και δεν μπορώ να καταλάβω: μάς κοροϊδεύουν ή μάς δουλεύουν;

Ιδίως «τρελαίνομαι» όταν ακούω να λένε ότι οι διαφορές τους σχετίζονται περισσότερο με τις λεγόμενες «δομικές μεταρρυθμίσεις»!

Πείτε με «αφελή», πείτε με «πτωχόν τω πνεύματι», αλλά εγώ αυτά τα χρόνια της εφαρμογής της σκληρής κι ανελέητης μνημονιακής κυβερνητικής πολιτικής, αυτά έχω καταλάβει:

• Μειώθηκε το εισόδημα των μεσαίων και χαμηλών στρωμάτων κι αυτομάτως έπεσε η κατανάλωση και βούλιαξε η αγορά.

• Σαρώθηκαν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις – η ραχοκοκαλία της ελληνικής οικονομίας- και εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι πέρασαν στην ανεργία.

• Η αύξηση της ανεργίας άλλαξε δραματικά τη σχέση μεταξύ εργαζόμενων και συνταξιούχων, φυσικά σε βάρος των πρώτων και μειώθηκαν κατακόρυφα οι εισφορές τους στα ασφαλιστικά ταμεία.

• Τα ασφαλιστικά ταμεία με μειωμένες τις εισροές από τους εργαζόμενους και σε συνδυασμό με τη μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, που γνωρίζει ασύμμετρη αύξηση στην εποχή μας, έχουν σχεδόν «φαληρίσει».

• Με άδεια τα ταμεία και με διαρκώς μειούμενη την κρατική επιχορήγηση οι ασφαλιστικοί οργανισμοί έχουν περιέλθει σε δεινή θέση με συνέπεια να ακούγονται τα πλέον σχιζοφρενικά σχέδια σχετικά με τα όρια ηλικίας, τις συντάξεις, τα επικουρικά ταμεία και το βαρύτατα λεηλατημένο «εφάπαξ».

• Με την απόλυση ή μετακίνηση μεγάλου αριθμού δημοσίων υπαλλήλων οι κρατικές υπηρεσίες υπολειτουργούν σε απελπιστικό βαθμό και πολλές φορές αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στοιχειωδώς στον προορισμό τους (εφορίες, νοσοκομεία κλπ).

• Οι ελάχιστοι διορισμοί, η αύξηση μαθητών ανά τμήμα, η κατάργηση ή υποβάθμιση ειδικών μαθημάτων, η αφυκτική πίεση στους Εκπαιδευτικούς, τα εφαρμοζόμενα προγράμματα και βιβλία, έχουν κατεβάσει ήδη, στον παγκόσμιο εκπαιδευτικό χάρτη, πολλές θέσεις την ελληνική παιδεία όλων των βαθμίδων.

• Απολύθηκαν οι σχολικοί φύλακες και τα σχολικά κτίρια –δημόσια περιουσία- βρίσκονται στο έλεος των βανδάλων και των διαρρηκτών.

• Καταργήθηκε η Δημοτική Αστυνομία και ο τομέας των αρμοδιοτήτων της παραμένει ακάλυπτος προς χαράν και τέρψιν των φιλοπαρανόμων συμπολιτών μας.

• Αποδιοργανώθηκε το Εθνικό Σύστημα Υγείας και μέρα με τη μέρα γίνεται φανερό πως στη χώρα μας θα επιζήσουν μόνον όσοι διαθέτουν κάποιο «πουγγί»!

• Η τοπική αυτοδιοίκηση, παρά τις καλλικρατικές μεγαλοστομίες, παραμένει με ελάχιστους πόρους και αναρίθμητες αρμοδιότητες, τις οποίες δεν μπορεί σε μεγάλο βαθμο να τις διεκπεραιώσει.

• Τα δημόσια έργα κινούνται στο σημείο μηδέν και οι υποδομές της χώρας (δρόμοι, λιμάνια, αεροδρόμια, σιδηροδρομικό δίκτυο κλπ) κινδυνεύουν με κατάρρευση.

• Χιλιάδες νέοι επιστήμονες - η πιο μορφωμένη γενιά των Ελλήνων- μεταναστεύουν αναζητώντας καλύτερη τύχη σε χώρες, που δίχως να έχουν ξοδέψει ένα ευρώ για τις σπουδές τους στα κατασυκοφαντημένα ελληνικά πανεπιστήμια, απολαμβάνουν τις υπηρεσίες τους.

• Κι άλλες χιλιάδες νέοι, που παραμένουν πεισματικά στη χώρα μας, κινδυνεύουν να δουν τη ζωή τους να χάνεται στις συμπληγάδες των μνημονιακών πολιτικών, επιβεβαιώνοντας γι’ άλλη μια φορά τη ρήση «η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της»!

• Συνέπεια όλων αυτών η αυξανόμενη υπογεννητικότητα και η γήρανση του πληθυσμού, που θα παίξουν στο μέλλον σημαντικό ρόλο στην προάσπιση ή μη των εθνικών μας θεμάτων.

• Φτώχεια, δυστυχία, μιζέρια! Ποιος να το φανταζόταν πως εξήντα οχτώ χρόνια μετά το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου οι Έλληνες θα ξανάψαχναν στα σκουπίδια για φαγητό και θα στοιχίζονταν στις ουρές των συσσιτίων;

• Και το θλιβερότερο όλων: Ευαίσθητοι συνάνθρωποί μας, τσακισμένοι από τη μνημονιακή κυβερνητική πολιτική, να βάζουν τέλος στη μαρτυρική ζωή τους!

• Κατα τ’ άλλα «ο χορός καλά κρατεί»! Οι διορισμοί στις κρατικές θέσεις συνεχίζονται με το «αξιοκρατικό» σύστημα της ημετεροκρατίας και της κομματοκρατίας, οι ισχυροί του πλούτου παραμένουν στο απυρόβλητο, οι προκλητικές σπατάλες συνεχίζονται, οι απολαβές και τα προνόμια των πολιτικών καλά κρατούν, η ατιμωρησία των πολιτικών προσώπων που έχουν αναμειχθεί σε σκάνδαλα εξακολουθεί, η ανοργανωσιά και η προχειρότητα κυριαρχούν.

Κι όμως οι κυβερνητικοί παράγοντες ομιλούν περί «δομικών αλλαγών» και για «επανάσταση» στον τομέα του κράτους! Κι εμείς τσιμπιόμαστε και λέμε: «Βρε μπας και ζούμε σ’ άλλη χώρα»; Και ψάχνουμε απεγνωσμένα να δούμε «το φως στο βάθος του τούνελ»! Γιατί, αν κάποιος θέλει να δει το ευλογημένο φως της ανάκαμψης και της ανάπτυξης, είναι ο ελληνικός λαός που εδώ και έξι χρόνια έχει γονατίσει από τα απανωτά χτυπήματα των «φίλων» δανειστών μας! Και να φανταστείς πως όλοι αυτοί που μας κυβερνούν με σκοπό να μας «σώσουν», έχουν σπουδάσει κι έχουν ζήσει στην πλειονότητά τους στο εξωτερικό κι έχουν δει με τα μάτια τους τι σημαίνει «δομικές μεταρρυθμίσεις»! Αλλά για μας φαίνεται πως όλα αυτά είναι πολυτέλεια!