Γράφει ο Παναγιώτης Τζουνάκος

Οι κρίσεις κατά καιρούς στην Ελλάδα, άλλοτε με μικρές και άλλοτε με μεγάλες, βαθιές και επώδυνες επιπτώσεις, ήταν αρχικά πνευματικές, ηθικές, αξιών, παιδείας και πολιτισμού και δευτερευόντως οικονομικές, παραγωγής και κατανομής των αγαθών. Όλες ήταν τελικά υπαρξιακές, αφετηρίας, προσδιορισμού και προορισμού με την ανθρώπινη υπόσταση να βρίσκεται πάντοτε στο αρχικό στάδιο της αναζήτησης, να κινείται μετέωρα, άναρχα και ακανόνιστα και να ψάχνει εναγώνια την ταυτότητά της. Η διαπίστωση αυτή, η οποία είναι σε μεγάλο βαθμό αποδεκτή, είναι αναγκαία προκειμένου να αγγίξουμε και να εμβαθύνουμε στα χαρακτηριστικά και την έκφραση των κοινωνικών ομάδων, που φαίνεται ότι ενεργούν και αποφασίζουν κάτω από αυτές τις συνθήκες. Οι αχνές αναλαμπές που εμφανίζονται αραιά και που είναι μικρές φωτοβολίδες που έρχονται να αναταράξουν την καθημερινότητα και που σβήνουν και χάνονται μέσα στη σκιά της απόλυτα ελεγχόμενης «κανονικότητας».

Η παρακολούθηση της πορείας τις τελευταίες δεκαετίες, οι αγώνες, οι εμπειρίες και οι μεγάλες προσδοκίες, που είχαν σφυρηλατηθεί στις επάλξεις των κινημάτων για δημοκρατία, δικαιοσύνη και πραγματική ελευθερία φαίνεται να μην επιβεβαιώνονται σήμερα με το μεγάλο ερωτηματικό Quo vadimus? (Πού βαδίζουμε; Πού πηγαίνουμε;), να γίνεται ολοένα και πιο επιτακτικό. Η κλασική παιδεία μας, που αποτέλεσε την κορωνίδα της διαμόρφωσης όχι μόνο τη δική μας, αλλά ολόκληρης της ανθρωπότητας, που άνοιξε και διεύρυνε το πνεύμα των στατικών οριζόντων και πάνω στην οποία περπάτησαν, αναπτύχθηκαν και ωρίμασαν γενιές ανά τον κόσμο αποτελεί την πλούσια κληρονομιά, η οποία επιβεβαιώνεται διεθνώς. Σε πρόσφατο γκάλοπ, που έγινε στο ΜΙΤ (ένα από τα σπουδαιότερα πανεπιστήμια του κόσμου) σχετικά με τις μεγαλύτερες προσωπικότητες από καταβολής κόσμου, στους 10 πρώτους οι 6 ήταν Έλληνες, με 1ο τον Αριστοτέλη, 2ο των Πλάτωνα, 3ο τον Σωκράτη, 5ο τον Μέγα Αλέξανδρο, 9ο τον Όμηρο και 10ο τον Πυθαγόρα. Τα αρχαία μνημεία, αλλά και τα πρόσφατα που ανακαλύφθηκαν στη νήσο Κέρο (το αρχαιότερο στον πλανήτη στίγμα μιας αναπτυγμένης κοινότητας πριν από 4500 χρόνια) το επιβεβαιώνουν. Η βαριά αυτή παρακαταθήκη, την αξία της οποίας αναδεικνύουν και στηρίζουν οι ξένοι πνευματικοί άνθρωποι και διανοούμενοι και την εντάσσουν στην παιδεία τους και στον αξιακό τους λόγο, φαίνεται ότι έχει πληγεί ανεπανόρθωτα από εμάς τους ίδιους.

Τα ΜΜΕ και το πολιτικό σύστημα, κυρίαρχοι μοχλοί προπαγάνδας, επιλεκτικής ενημέρωσης, καθοδήγησης και αποπροσανατολισμού και με επένδυση επιστημονικής ψυχολογίας καθορίζουν, αναπαράγουν και προτάσσουν τις δικές τους «αξίες» που παρότι απέχουν από τις πραγματικές εισπράττονται από τους καταναλωτές σωρευτικά γιατί είναι εύπεπτες και εύκολα αναλώσιμες. Οι πολίτες, περιχαρακωμένοι, βομβαρδισμένοι και πλήρως αφοπλισμένοι αδυνατούν να παρέμβουν, να ελέγξουν και να προτείνουν, αμέτοχοι και αποκλεισμένοι από τη διαχείριση της ζωής τους, χρόνια εθισμένοι στην ανευθυνότητα και την παθητικότητα είναι οι ψηφοφόροι και οι χειροκροτητές των μεταφερόμενων θιάσων του εξευτελισμού και της υποτέλειας.

Δέσμιοι της τυφλής εξάρτησης από την πολιτική κάνναβη, φορείς της απάθειας και της υπνηλίας συμβιβασμένοι με την καθεστηκυία τάξη των γονατιστών ανδρείκελων παρακολουθούν τη συνεχή ροή των φωτονίων των γεννημένων ηγετίσκων, των οποίων η αντίληψη υπολείπεται από τη μέση νόηση και διανύουν το μέλλον, για το οποίο ουδέποτε σκέφτηκαν, διερωτήθηκαν, προβληματίστηκαν. Στρατιές άμορφων τηλεκατευθυνόμενων ειδώλων κενών και απόλυτα υποτακτικών στροβιλίζονται στη δίνη των επιτήδειων, οι οποίοι κατέχουν τη διαχείριση της ταχύτητας αυξομειώνοντας την έντασή της ανάλογα με τη δική τους κρίση, τις επιδιώξεις και τα συμφέροντά τους.

Μέσα στην πραγματικότητα αυτή, την ανθρώπινη παραζάλη, την αισθητή μείωση ή και εξάλειψη της ανθρώπινης αξιοπρέπειας είναι φυσικό να αναγορεύονται σε κυρίαρχες μορφές εξουσίας μικροπωλητές και ψιλικατζήδες που έχουν γνώση της αγοράς και του παραεμπορίου διαθέτοντας με πειστικό και αγοραίο τρόπο ό, τι μπορεί να φανταστεί κανείς: από βιβλία και χαρτικά μέχρι είδη διατροφής, αλοιφές, εσώρουχα, σερβίτσια, μπρίκια κ.λπ. Το κατάντημα αυτό είναι το απαύγασμα μιας κοινωνίας, η οποία εξασθενημένη και ανήμπορη δίνει μεγάλα ποσοστά στον κατά συρροή δολοφόνο προσπαθώντας μέσα της να βρει έναν τόπο, έναν χώρο ψευδεπίγραφης ικανοποίησης, μια απατηλή τεχνητή χαλάρωση, χωρίς βέβαια να τα καταφέρνει, με τον κρατικό μηχανισμό αμέτοχο, άβουλο και κατευθυνόμενο να κοιτάει από μακριά και κατ’ επέκταση να συνηγορεί και να συνεργεί στον ευνουχισμό και την πνευματική εξαθλίωση και αποχαύνωση.

Η επανασύνδεση με τις πραγματικές αξίες που διαμόρφωσαν χαρακτήρες, άλλαξαν καταστάσεις, γέννησαν υπερασπιστές και επαναστάτες είναι μονόδρομος. Η αποβολή των εξανθημάτων και η απομάκρυνση των μιαρών, νοσηρών και σουβλερών προβοσκίδων σε ατομικό, αλλά και συλλογικό επίπεδο είναι επιτακτική. Όχι μόνο για την ελευθέρωση της σκέψης και την ενεργοποίηση των ίδιων δυνάμεων, αλλά κυρίως για την ανακάλυψη και την αποκάλυψη των γνήσιων στοιχείων που συνθέτουν το κόσμημα άνθρωπος. Τότε η πορεία θα γίνει σταθερή, με αυτογνωσία και ολόπλευρη κατανόηση. Τότε είναι σίγουρο, ότι θα εμφανιστούν κάποια σημάδια μικρής, αλλά ενθαρρυντικής αισιοδοξίας.

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr