Προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου

Γράφει ο Παναγιώτης Τζουνάκος

Προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου με δυνάμεις που δεν υπάρχουν.

Επιχειρώ να ανασύρω τη θύμησή μου, αλλά και αυτή άτονη και θολή δεν υπακούει.

Θέλω να αντικρίσω την εικόνα σου με τα μάτια της ψυχής, αλλά και αυτά βουρκώνουν και δακρύζουν.

Σήμερα, αισθάνομαι να ξεκολλάνε από μέσα μου τα πρώτα εκπαιδευτικά χρόνια. Τότε, που με πολλές δυνάμεις και φιλόδοξα σχέδια προσπαθούσαμε να εφοδιάσουμε τη νεολαία των σχολείων, με γνώσεις και όνειρα, να μεταλαμπαδεύσουμε τις αρχές και τις αξίες του ανθρωπισμού και του πολιτισμού, απέναντι στο τεράστιο χρέος και τη βαριά παρακαταθήκη που είχαμε επωμιστεί. Παρότι και οι δυο είμαστε φορείς των θετικών επιστημών, η παρουσία μας, ο τρόπος διδασκαλίας και η προσέγγιση των μαθητών/τριών στη δύσκολη ηλικία της εφηβείας αποτέλεσαν και για μας μαθήματα προσαρμογής και αμοιβαίας εμπιστοσύνης.

Με προοδευτικές πάντοτε απόψεις και θέσεις επιθυμούσες, ήλπιζες και προσδοκούσες την αλλαγή της κοινωνίας και την απαλλαγή της από την υποκρισία, την εκμετάλλευση, την υποταγή, την ταπείνωση. Πίστευες ότι ο άνθρωπος πρέπει να πορεύεται όρθιος, με σωστή πολιτικοποίηση προκειμένου να γνωρίζει την πραγματική εστία εκπόρευσης των δεινών, για να μπορεί να αμύνεται μπροστά στην εξάρτηση, τη χειραγώγηση, την υποτέλεια και τη δουλεία. Πρωτοπόρος στον αγώνα για τη δημοκρατία ενάντια στον περιορισμό της αληθινής ελευθερίας, τη λογοκρισία, την κριτική και τη φίμωση.

Υπήρξες πάντα πιστός στην έπαλξη του καθήκοντος, που ο ίδιος είχες προσδιορίσει και αναγάγει σε κυρίαρχη αξία παρουσίας και συμπεριφοράς, σε μια εποχή έντονων κοινωνικών διεργασιών και σκοπιμοτήτων. Ξεχώριζες για την επαγγελματική επάρκειά σου, για τη συναδελφική αλληλεγγύη, αλλά και γιατί είχες μια τεράστια γνώση, όχι μόνο των ελληνικών αλλά και των διεθνών πραγμάτων από τη συμμετοχή σου στις οργανώσεις της αριστεράς και τα κοινωνικά κινήματα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις ιδεολογικές και πολιτικές διαφωνίες και εντάσεις που είχαμε κατά την πολύχρονη συνυπηρέτηση.

Στεκόμαστε με ευλάβεια και σεβασμό μπροστά στις ικανότητες, την επάρκεια και την πληρότητα του Γιώργου Λαμπρόπουλου. Δεχόμαστε την ιδιαιτερότητα και τη μοναδικότητα, ως μεγάλο πλεονέκτημα ξεχωριστής παρουσίας και προσωπικότητας.

Η αλληλουχία των στοιχείων της υπαρξιακής μας πορείας δοκιμάζεται. Ένα μεγάλο κενό δημιουργήθηκε στη ζωή μας. Πορευόμενοι μειωμένοι, λειψοί, πιο κοντοί, θα γυρίζουμε πίσω στη σελίδα των αναμνήσεων και θα αναπολούμε τις στιγμές της παντοτινής νιότης, της παντοτινής αξίας. Η επίστεψη είναι η τελευταία πράξη ευγνωμοσύνης για τον πλούτο των ιδεών, των αρχών και των αξιών στη μικρή αυτή παρένθεση της αιωνιότητας.

Με τη σκέψη ασυγκράτητη να ανατρέχει στο παρελθόν, σε χαιρετώ αγαπημένε φίλε, συνάδελφε. Η κοινή μας πορεία στον ευαίσθητο χώρο της Παιδείας και της εκπαίδευσης σημάδεψε και καθόρισε την ποιότητα της ζωής μας.

Θα σε θυμόμαστε πάντα.