Γράφει ο Λευτέρης Κουσούλης

Αυτές τις μέρες, στον απόηχο του έντονου καιρικού φαινομένου, με το χιόνι να ποτίζει πια τη γη, τις καταστροφές ελεγχόμενες και τους δρόμους ανοιχτούς, ο καιρός ως φαινόμενο, κυρίως ως λέξη, επαναφέρει – αν δείξουμε ενδιαφέρον – τη χρησιμότητά του.

Κάθε είδους και λογής διανοητές, ποιητές, προφήτες, λογοτέχνες και φιλόσοφοι δείχνουν μια προτίμηση στη λέξη, την ασπάζονται και την υιοθετούν. Καιρός. Καιροί. Αδιάφορος ο αριθμός, ενικός ή πληθυντικός, η λέξη μοιάζει με ανήσυχο και ελεύθερο πνεύμα. Δεν μιλάει για κάτι, μιλάει για όλα.

Καιρός και καιροί. Η λέξη έχει μια βαρύτητα. Μια ιδιαίτερα εκφραστική δύναμη και αξία. Σφαιρική, πολλαπλή, πλαστική, συμπυκνώνει την εμπειρία, όπως ένα καιρικό φαινόμενο τη φύση. Μαζί και την ορμή της. Η λέξη έχει μια αμεροληψία, δεν προσφέρεται για ιδεολογική χρήση, δεν εντάσσεται εύκολα σε σχέδια και κατασκευές.

Ο καιρός είναι ο χρόνος της ωριμότητας. Μας μιλάει γι αυτό που έχει ήδη συντελεσθεί και, σπάζοντας το στενό όριο της εποχής, συνδέεται με τον μακρύ χρόνο. Μια κοινωνία παραμένει ζωντανή, όταν μπορεί και διαβάζει τον καιρό και ακούει τα μηνύματά του. Υπάρχει πάντα ένας εύθετος χρόνος. «..τοις πάσι χρόνος και καιρός...», σημειώνει ο Εκκλησιαστής στο διάσημο χωρίο, που μιλάει για την ωριμότητα των στιγμών για δράση.

Ο καιρός συσσωρεύει μέσα του τα γεγονότα. Δεν χρειαζόμαστε βέβαια τα φυσικά φαινόμενα για να καταλάβουμε, ότι στη χώρα μας πολλά και δύσκολα έχουν συσσωρευθεί. Και ότι η λύση τους επείγει, πιο πολύ από την προετοιμασία, που και αυτή πάντα υστερεί, για την προστασία από ένα ακραίο φαινόμενο.

Στον πυρήνα της συσσώρευσης αυτής βρίσκεται το κράτος. Αυτή η δαπανηρή και αδιάφορη απέναντι στις ανάγκες των ανθρώπων οντότητα, που έρχεται μετά, που δεν είναι ποτέ εκεί, δεν κινείται, αλλά περιμένει, δεν στηρίζει δικαιώματα, αλλά εμποδίζει και απαγορεύει. Πώς κόβεται νόμιμα στην Ελλάδα του 2021 ένα επικίνδυνο για την ασφάλεια των πολιτών δέντρο; Θα δυσκολευτείτε να βρείτε την απάντηση. Το μικρό μιλάει για το μεγάλο. Η καθημερινή μας ζωή είναι η ζωή μας.

Αν ακούγαμε τις ανάγκες των καιρών, θα αρχίζαμε από μια ριζική τομή στο «κρατικό μέτωπο». Αν όχι, τα «σημεία των καιρών», πανδημία, οικονομία, ανεργία, ανάπτυξη, περιβάλλον, ασφάλεια, παιδεία, θα συγκροτούν τη συνθήκη μιας εποχής, που αγνοώντας την οριακότητα και τη μεθοριακή της κατάσταση, μόνο η έκπληξη, ως στιγμιαίος εντυπωσιασμός, της απομένει.

Ο καιρός και οι καιροί είναι η περίστασή μας. Εκεί και η αναμέτρηση με τα όριά μας. Διαφορετικά, θα προβλέπουμε τον καιρό και θα μας διαφεύγουν οι καιροί.

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr