Μόνο οι Γάλλοι εκτιμούν μια ερωτική ιστορία

Γράφει η Ελεάννα Βλαστού* / kathimerini.gr

Εάν υπάρχει θερμή υποδοχή, είναι δύσκολο να φανταστώ ένα αρτιότερο σκηνικό: το τρένο να προσεγγίζει την αποβάθρα του Gard du Nord και οι πόρτες να ανοίγουν στην ανοιξιάτικη πόλη με τις πρωτοφανείς υψηλές θερμοκρασίες της. Δυσκολότερο όταν συνυπολογίζει κάποιος τι συμβαίνει την ίδια ώρα στην άλλη άκρη της Ευρώπης. Ξεχνάς τη θηριωδία, αλλά και την ομορφιά. Αξίζει η αέναη επιστροφή στη δεύτερη, μονάχα, προφανώς. Οχι για να θυμηθείς τη σαγήνη της πρώτης φοράς, εδώ δεν πρόκειται για το τέχνασμα της γοητείας. Στέκεσαι πάντα ενεός απέναντι σε μια ατόφια καλλονή. Στο Παρίσι τη συναντάς σε κάθε λεωφόρο, σε κάθε πέρασμα, στη στροφή της πλατείας, στα κτίρια, στα κάγκελα, στις δρύινες δίφυλλες πόρτες που ανοίγουν σε όσους γνωρίζουν τον κωδικό και κλείνουν απ’ έξω τόσα μυστικά. Τι είναι το Παρίσι; Μια γυναίκα καλλονή, που συντηρεί την προσωπική της μυθολογία.

Από το παράθυρο του ταξί αντικρίζω μια δυναμική εξωστρεφή πόλη: εργοτάξια στον περιφερειακό, δημόσια κτίρια καλυμμένα με τεράστιες διαφημίσεις οίκων μόδας που χρηματοδοτούν τον καθαρισμό τους, ιδιωτικά νέα μουσεία, καφέ κατάμεστα στους υπαίθριους χώρους, τμήματα δρόμων παραδομένα σε εκατοντάδες πατίνια και ποδήλατα, διαπλατύνσεις, ανακαινίσεις, κατασκευές. Κυκλοφοριακό κομφούζιο. «Ετσι είναι συνήθως;» ρωτάω τον ταξιτζή. «Μπε ουέ», απαντάει με το ύφος «δεν είναι προφανές;». Θα έπρεπε να το γνωρίζω ήδη. Στολίζει σκαιότατα τη σοσιαλίστρια δήμαρχο Αν Ινταλγκό, εκείνη που έχει «καταστρέψει» την πόλη με την καινοτομία των δικύκλων –μεταξύ άλλων– και πώς τολμάει να κατεβαίνει στις προεδρικές εκλογές. «Ποιος θα βγει νικητής;» συνεχίζω, για να λάβω την απάντηση «μπoφφ», που περιέχει συνδυαστικά ξεφύσημα και αδιάφορο σήκωμα των ώμων. Μια σύντομη μη λέξη, που η μετάφραση θα παραμένει πάντα ελλιπής και η εκφορά μονάχα από στόμα Γάλλου δύναται να διαμορφωθεί σωστά. Στρίβει, μπλοκάρει έναν συνάδελφό του, κατεβάζει ανυπόμονα το τζάμι και τον επιπλήττει έντονα. Παρόλο που χωρούν να περάσουν και τα δύο οχήματα, πρέπει πάντα κάποιος να μη συμπεριλαμβάνεται. Αισθάνομαι οικεία, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Η πόλη είναι νευρική, δύσθυμη, αποστρέφεται τις αλλαγές και αποκλείει. Ο Πύργος του Αϊφελ στέκει ακλόνητα ευθυτενής, φωταγωγημένος στα χρώματα της Ουκρανίας, αλλά οι Παριζιάνοι σύμφωνα με τις έρευνες είναι δυστυχέστεροι απ’ όσους ζουν στο Λάγος της Νιγηρίας. Χωρίς τη Γαλλία ο κόσμος θα ήταν μόνος, είπε ο Βίκτωρ Ουγκώ. Χωρίς τους Γάλλους, ο κόσμος θα ήταν αλλιώς.

Παίρνω εφημερίδα, τηλεφωνώ σε ένα φίλο, προσπαθώ να συνδέσω το Wi-Fi. Το πρωτοσέλιδο αναφέρει ότι το 58% των Γάλλων αδιαφορεί για την προεδρική καμπάνια, ο φίλος το επιβεβαιώνει. «Το Wi-Fi ξέχνα το», μου λέει, έχει μια τρελή γραφειοκρατία. Η πόλη βρίσκεται σε στάδιο προεργασίας για μεταγενέστερα γεγονότα, προθερμαίνεται για τους Ολυμπιακούς του 2024 και η αποχή από τις κάλπες αναμένεται υψηλή. Η πρωτεύουσα, θα μου πείτε, δεν είναι η Γαλλία. Η θέα όμως στο παλάτι του Ελιζέ είναι προνομιακή. Ο υποψήφιος πρόεδρος έχει κατηγορηθεί ότι προωθεί μονάχα τα συμφέροντα των πλούσιων κατοίκων της, έχει ήδη αφήσει τη σφραγίδα του σε δημόσιο κτίριο της πόλης. Ο συγκεντρωτικός Μανού –για τους κοντινούς του– είναι ο πρώτος εντολοδόχος πολιτικός ύστερα από εκατό χρόνια που επιλήφθηκε προσωπικά μια νέα, μόνιμη καλλιτεχνική εγκατάσταση –ενός Γάλλου συνθέτη και ενός Γερμανού εικαστικού– στο Πάνθεον, το κενοτάφιο όπου έχουν αφήσει το στίγμα τους οι «μεγάλοι» της Ιστορίας. Ξέρει ότι οι συμπατριώτες του λατρεύουν την ισχύ της προσωπικής μυθολογίας, τις ιδέες, τους συμβολισμούς, τις μεταφορές. H αγχωμένη, εσωστρεφής, αντι-παριζιάνικη Γαλλία των λαϊκών στρωμάτων δεν τον απασχολεί. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ένας στους δύο ψηφοφόρους θεωρεί τη Μαρίν Λεπέν «sympathique». Κι εκείνη ξέρει, έχει γλυκάνει τη ρητορική της, έχει στρογγυλέψει τις γωνίες και στις συνεντεύξεις εκθειάζει την «υπομονή» της. Λέει «ναι» στους Ουκρανούς πρόσφυγες και «όχι» στους Αφρικανούς οικονομικούς μετανάστες. Δίνει βάση στη γαλλική ταυτότητα, προτεραιότητα στις ιδιαιτερότητες της χώρας: «Πρώτα η Γαλλία» διατείνεται. Ο έναρξη του πολέμου ενίσχυσε τον Μακρόν, που πόνταρε στη σταθερότητα που προσέφερε, αλλά τα αποκυήματα της ρήξης βοηθούν τη Λεπέν, το βιοτικό επίπεδο πέφτει. Η καλή ζωή είναι ζωτικής σημασίας για τους Γάλλους. Οποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, το έθνος θα παραμείνει έμπλεο γοητευτικών αντιφάσεων γύρω από την ανθρώπινη κατάσταση, παράγοντας τα καλύτερα: σκέψη και κομψότητα, σοβαρότητα και εικόνα.

Δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ, η πόλη ευθύνεται για τη διάσπαση της προσοχής μου. Ο καιρός είναι πλέον χειμωνιάτικος. Μένω στον πρώτο όροφο ενός ζεστού διαμερίσματος. Οταν εισέρχομαι –στη γαλλική ιδιομορφία– κατεβαίνω έξι σκαλιά, για να κοιμηθώ τα ανεβαίνω. Εκεί στον μισό όροφο βρίσκεται το τραπέζι όπου γράφω. Μπροστά το παράθυρο βλέπει σε έναν πολυσύχναστο δρόμο. Περνώ την ώρα μου κοιτάζοντας έξω· το πρωί γνέφοντας και χαιρετώντας τα διώροφα λεωφορεία που κουβαλούν καθισμένους τουρίστες στο ύψος του παραθύρου μου και το βράδυ παρατηρώντας τα ζευγάρια που φιλιούνται. Μόνον οι Γάλλοι εκτιμούν μια ερωτική ιστορία, με μυστήριο και συναίσθημα, οι πρόεδροι ακόμη παραπάνω.

* Η κ. Ελεάννα Βλαστού είναι συγγραφέας.

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις