Οχι, πάλι, μετά τις εκλογές

Γράφει ο Αλέξης Παπαχελάς / kathimerini.gr

Οταν ρωτάς μερικούς υπουργούς «πότε σκοπεύετε να ανακοινώσετε αυτό το μέτρο που είχατε εξαγγείλει;» παίρνεις συχνά την απάντηση «ε, αυτό πάει μετά τις εκλογές». Και κάπου εκεί μπερδεύεσαι. Γιατί εκλογές είχαμε και τον περασμένο Μάιο και πριν από μία εβδομάδα. Εννοούν, προφανώς, τις ευρωεκλογές του Ιουνίου 2024.

Κάποιος πρέπει να τους το βγάλει από το μυαλό, γιατί αλλιώς δεν θα κυβερνηθεί ποτέ αποτελεσματικά αυτός ο τόπος. Ο μόνος που μπορεί να τους το βγάλει, βέβαια, είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός, κανείς άλλος.

Ας πάρουμε το χειρότερο σενάριο. Οτι, δηλαδή, η Ν.Δ. θα υποστεί μια ήττα στις ευρωεκλογές. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να τη δεις δεύτερο κόμμα και να μαντέψεις από ποιον θα χάσει. Αλλά ας πούμε ότι θα συμβεί και αυτό. Ε, και τι έγινε; Εχει πει κανείς στην κυβέρνηση ότι συμμετέχει σε κάποιο διαγωνισμό για το βραβείο Γκίνες συνεχών εκλογικών νικών; Θριάμβευσε στις εθνικές εκλογές, το ίδιο στον πρώτο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών. Η κυριαρχία της είναι δεδομένη στο πολιτικό σκηνικό. Εχασε μόνο στον δεύτερο γύρο, όταν οι πολίτες υποψιάστηκαν ότι εμφανίστηκαν φαινόμενα πολιτικής βουλιμίας ή πλεονεξίας.

Ο πολιτικός χρόνος κυλάει αμείλικτα. Οι δεύτερες τετραετίες μοιάζουν πάντοτε με βίντεο που παίζει σε πιο γρήγορη ταχύτητα.

Ο κίνδυνος μιας ήττας στις ευρωεκλογές ίσως να είναι υπαρκτός. Και μπορεί να οδηγήσει σε μοιραίες κινήσεις, όπως συνέβη στο παρελθόν· σε κακούς ανασχηματισμούς ή «πάγωμα» μεταρρυθμιστικών προσπαθειών.

Γι’ αυτό, λοιπόν, ένας λόγος παραπάνω προκειμένου να υλοποιηθούν όλες οι μεταρρυθμίσεις και τα όποια «δύσκολα» μέτρα σε κάθε τομέα άμεσα. Ο Κυρ. Μητσοτάκης έχει μια σαφή και νωπή εντολή που είναι πολύ ισχυρή. Αντίπαλο δεν έχει επί της ουσίας, ούτε μέσα ούτε έξω από το κόμμα. Θα είναι σπουδαίο, για παράδειγμα, να εφαρμοστεί ο νόμος της κ. Κεραμέως και η χώρα να αποκτήσει σύντομα διοικητές νοσοκομείων που αξίζουν να είναι διοικητές νοσοκομείων.

Εχουμε, όμως, το τελευταίο διάστημα και ένα άλλο φαινόμενο. Τις προτεραιότητες τις ορίζει ο πρωθυπουργός. Οχι κάθε υπουργός ή σύμβουλος που εμφανίζεται στο γυαλί, χωρίς κανέναν απολύτως λόγο, και προαναγγέλλει την υλοποίηση διαφόρων αποφάσεων. Γιατί συμβαίνει και αυτό, και μετά οι επισπεύδοντες τα βάζουν πάντα με τους δημοσιογράφους με το επιχείρημα «εγώ δεν τα είπα έτσι». Ανακοινώνοντας αιφνιδιαστικά και σπασμωδικά αποφάσεις που θέλουν επεξήγηση και πολιτική και επικοινωνιακή στήριξη, προκαλούν πανικό. Παράδειγμα, η νομιμοποίηση μεταναστών ή ο πολυσυζητημένος γάμος μεταξύ ομοφύλων. Το αν είναι όντως σημαντικές τομές και πρέπει να υλοποιηθούν είναι και πάλι θέμα του επικεφαλής της κυβέρνησης. Είναι, όμως, παράλογο να χάνεται πολιτικό κεφάλαιο με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, με μια εξαγγελία που κοστίζει ακριβά και μπορεί τελικά να μη γίνει ποτέ πράξη.

Ο πολιτικός χρόνος κυλάει αμείλικτα. Οι δεύτερες τετραετίες μοιάζουν πάντοτε με βίντεο που παίζει σε πιο γρήγορη ταχύτητα. Οποιος το ξέρει αποφασίζει τις προτεραιότητες και τα βάζει όλα στο τραπέζι, αγνοώντας τις δημοσκοπήσεις. Απαγορεύοντας σε οιονδήποτε στο πολιτικό του τραπέζι είτε να βάλει μόνος του τις δικές του προτεραιότητες είτε να πει το καταραμένο «ας το αφήσουμε για μετά τις εκλογές».