Δύο εκδηλώσεις, μία χώρα

Γράφει ο Λευτέρης Κουσούλης* / tovima.gr

Την περασμένη Δευτέρα δύο εκδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν στην Αθήνα. Εκδηλώσεις ανάμνησης, βαθύτατα πολιτικές. Μία τιμητική ανάκληση του παραδείγματος της Μαριέττας Γιαννάκου, μία πρωτοβουλία ανακεφαλαιωτικής αναφοράς στον Κώστα Σημίτη. Εκδηλώσεις παραταξιακής λογικής, κατά την παραδοσιακή διαίρεση που εγκαταστάθηκε στην πολιτική μας ζωή μετά το 1974. Συντηρητική παράταξη – κεντροδεξιά, ΠΑΣΟΚ – σοσιαλδημοκρατία.

Ιδιαίτερη η προσωπικότητα της Μαριέττας Γιαννάκου. Με ηθική συγκρότηση, ψυχικό σθένος και πνευματική δύναμη, αντοχή στην δοκιμασία, ανθρώπινη και τρυφερή ματιά σε πράγματα και ανθρώπους. Με πολιτικότητα διεισδυτική, με διαύγεια για τα μεγάλα ζητήματα σε εξέλιξη, συμμετέχει σε μια παράταξη που αυτά τα «προσόντα» τα έχει ανάγκη ως «συμπλήρωμα δικαίωσης». Δικαίωσης μιας πολιτικής πράξης που απέχει πολύ από τα όρια που θέτει η αυτογνωσία και η επίγνωση, αλλά και απαιτεί η απόσταση ήθους από κάθε άκριτη κυριαρχική πρόθεση.

Σταθμός η Πρωθυπουργία του Κώστα Σημίτη. Σημείο διαρκούς αναφοράς. Ορθός λόγος, εναντίωση σε κατεστημένες αντιλήψεις, απόρριψη στερεοτύπων, δημιουργική διαχείριση, προσανατολισμός αλλαγών, μεταρρυθμιστικό πνεύμα, διάκριση του σημαντικού από το ασήμαντο, σύγκρουση με τις δυνάμεις της καθυστέρησης, συνομιλία με τον μακρύ χρόνο και τις ανάγκες που αυτός αόρατα φέρει μαζί του. Ματιά καθαρή, κρίση ελεύθερη, ευγένεια υποδειγματική.

Τα δύο αυτά πρόσωπα, σε διαφορετικές παρατάξεις, τα συνδέουν περισσότερα από αυτά που τα χωρίζουν. Φανερό στις δύο εκδηλώσεις, στις ομιλίες, στους λόγους, στους επαίνους. Μια γέφυρα είχε στηθεί το βράδυ της Δευτέρας μεταξύ των δύο εκδηλώσεων. Σαν να είχαν το ίδιο κοινό, το κοινό όλης της χώρας, το κοινό μίας στο βάθος χώρας. Μιας χώρας που αμφιβάλλει μεταξύ των δύο μηνυμάτων, που θα ήθελε να είναι άλλη, αλλά δεν το δύναται, δεν το μπορεί.

Ο κ. Μητσοτάκης, παρευρεθείς και στις δύο αυτές εκδηλώσεις, δείχνει την αναζήτηση του κοινού τους τόπου, την επιδίωξη «χρήσης» και των δύο συμπυκνωμένων συμβόλων και συμβολισμών. Έχει πάντα μια ματαιότητα κάθε παρόμοια επιδίωξη, διατηρεί όμως το ενδιαφέρον της για αυτό που φανερώνει. Υπάρχει ένα κενό νοήματος, όχι μόνο στα πολιτικά κόμματα ή παρατάξεις, αλλά συνολικά στη χώρα. Στην αναζήτηση αυτού του νοήματος μπορεί να γίνει κατανοητή ακόμη και η απόπειρα ιδιοποίησης ιδεών και λέξεων, που ανήκουν αλλού, που έχουν αλλότριες πηγές, που έγιναν από άλλους πράξη. Μία πάντα η χώρα και στο πλαίσιο της διαδρομής της εγγράφεται κάθε μικρό ή μεγάλο πολιτικό επίτευγμα.

Στη σκιά των δύο εξωτερικά διαφορετικών εκδηλώσεων, ένας πιο σταθερός τόπος μοιάζει να κερδίζει στον παρόντα χρόνο και που γίνεται και είναι ο κοινός τόπος της χώρας. Ο προσανατολισμός στο παρελθόν και την ασφάλειά του. Πιο εύκολη η αποδοχή αυτού που έχει φύγει, ανεμπόδιστοι και οι έπαινοι. Απαιτητικό και επικίνδυνο το παρόν, μπορεί να περιμένει. Θα έρθει η ώρα να του αφιερώσουμε μία εκδήλωση.