«Στα Φτερά μας»
Γράφει ο Βασίλης Βλαχάκος
Ακήρυχτος ο πόλεμος, ψυχρός
καύσωνας η ειρήνη στο Αιγαίο
καθήκον και χρέος η αποστολή
η πρόσκληση-διαταγή και «ἐν τῷ ἃμα»
(προκλητικός, ως είναι ο εχθρός)
οι αετοί μας με αίσθημα πηγαίο
χωρίς συστολή κι αναστολή
κάνουν με ευχαρίστηση το «τάμα».
Στο πόστο τους άγρυπνοι φρουροί
σκίζουν τον αέρα τα φτερά μας
σαν ακροβάτες στο σκοινί
φυλάνε τα εναέρια σύνορά μας
και σαν έμπιστοι πάντοτε θυρωροί
πετούν τη σκούφια τους για τα νερά μας
σε μια στημένη και ύπουλη σκηνή
μπροστά στα μάτια μας και τσίνορά μας.
Δίχως ενδοιασμούς, μοναδικοί
παντός καιρού και πανταχού παρόντες
πετούν με την ψυχή στους ουρανούς
με την καρδιά στο πέλαγος σαν γλάροι
η προσφορά κοινωνική και εθνική
σαν «ἀπὸ μηχανῆς θεός» ποτέ απόντες
κάνουν πράγματα που δεν χωράει νους
κανείς δεν μπορεί ανάσα να τους πάρει.
Απολιθωμένες τριήρεις τα νησιά
οι βραχονησίδες σημαδούρες
σε τεντωμένο σκοινί ακροβατούν
ζωγραφίζουν με τις αερομαχίες
μία Ελλάδα γαλάζια-θαλασσιά
και στροβιλίζουν σαν ανεμοδούρες
σαν νυχτοπούλια που νυχτοπετούν
και δεν φοβούνται τις αψιμαχίες.