Γράφει ο Παναγιώτης Τζουνάκος

Στην επικεφαλής των Ολυμπιακών αγώνων της Αθήνας του 2004 ανατέθηκε στις 31 Ιουλίου 2019 από τον πρωθυπουργό, η προεδρία της επιτροπής «Ελλάδα 2021», με σκοπό το συντονισμό των εορτασμών, για τα 200 χρόνια από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Η επιτροπή πλαισιώθηκε από επιτελικά στελέχη της Ν.Δ. και κάποιων υποστηρικτών της, τα οποία επιφορτίστηκαν με το πολιτικό, ιδεολογικό και επιστημονικό μέρος της, σε συνεργασία με την Εκκλησία της Ελλάδος και επιλεκτικά με άτομα από την ομογένεια. Στόχος της επιτροπής, όπως καταγράφηκε τότε στον τύπο και την ιστοσελίδα της ήταν, «να οργανώσει ένα συνολικό πρόγραμμα δράσεων και εκδηλώσεων, από την αρχή της σύγχρονης ιστορίας της μέχρι και σήμερα». «Παράλληλα, θα επιδιώξουμε να επανασυστήσουμε την Ελλάδα προβάλλοντας τα επιτεύγματα και τις δυνατότητές μας …!», είπε η πρόεδρος στην πρώτη συνεδρίαση της επιτροπής.

Η πρόεδρος της επιτροπής, σύζυγος γόνου γνωστής οικογένειας βιομηχάνων είχε εκλεγεί βουλευτής με τη Ν.Δ. το 1989 και το 1990. Το 2013 κυκλοφόρησε το αυτοβιογραφικό βιβλίο της στα ελληνικά με τον τίτλο «Γιάννα» και στα αγγλικά με τον τίτλο «My Greek drama» («Το ελληνικό μου δράμα»), όπου ξεκαθαρίζει ότι ανήκει στη Δεξιά, ότι απεχθάνεται την πολιτική, τις διάφορες προτιμήσεις της σε Έλληνες πολιτικούς και πρωθυπουργούς, την αντίθεσή της στα «αριστερόστροφα μέσα ενημέρωσης» που κατά τη γνώμη της επικρατούσαν την περίοδο των Ολυμπιακών αγώνων της Αθήνας(!) και ότι «η κυβέρνηση της Ν.Δ. δεν με τίμησε δημόσια, δεν αναγνώρισε καν την ολυμπιακή μου προσπάθεια».

Οι εορταστικές εκδηλώσεις σε ολόκληρη τη χώρα επιβάλλεται να γίνουν και να κορυφωθούν. Είναι ανάγκη το ευρύ κοινό και ιδιαίτερα η νεολαία να βρεθούν κοντά στο συγκλονιστικό γεγονός του ’21, να ξαναμελετήσουν με κριτική διάθεση τις πηγές και τα ντοκουμέντα της εποχής και να ανακαλύψουν πολλές καταγραφές προκειμένου να αποκτήσουν σφαιρική και ολοκληρωμένη εικόνα, που θα προσεγγίζει περισσότερο την αλήθεια. Όλοι πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε την αληθινή Ιστορία. Μεγάλο λάθος. Γιατί, γενικά, η Ιστορία είναι γραμμένη ανάλογα με τα συμφέροντα των κυρίαρχων ομάδων της εκάστοτε εξουσίας, τα οποία δεν είναι άμοιρα πολιτικών, θρησκευτικών ή άλλων επιδιώξεων και σκοπιμοτήτων. Είναι η ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τη χρονική εξέλιξη των επαναστατικών και μη γεγονότων που σημάδεψαν την εποχή και συντέλεσαν στη δημιουργία του νεώτερου ελληνικού κράτους.

Την 25η Μαρτίου 1821 δεν συνέβη κανένα επαναστατικό γεγονός. Στις 22-24 Φεβρουαρίου αρχίζει η επανάσταση στη Μολδαβία και τη Βλαχία, με επικεφαλής τον αρχηγό της Φιλικής Εταιρείας, Αλέξανδρο Υψηλάντη. Μέσα στη σκλαβωμένη χώρα στις 17/3 εξεγείρεται η Μάνη, στις 21/3 η Πάτρα και στις 23/3 οι Μανιάτες υπό την αρχηγία του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και τη συνδρομή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη καταλαμβάνουν την Καλαμάτα. Άρα δίκαια η Μάνη διεκδικεί την πρωτιά. Κανένα περιστατικό δεν έγινε στις 25/3 στην Αγία Λαύρα στα Καλάβρυτα, αφού ο Δεσπότης Παλαιών Πατρών Γερμανός δεν θα μπορούσε να αποσιωπήσει ένα τόσο σημαντικό γεγονός από τα απομνημονεύματά του. Το διήμερο 24 και 25 Μαρτίου μαζί με συγκεκριμένους προύχοντες/προεστούς βρισκόταν στην Πάτρα, όπου όρκισε τους εκεί επαναστάτες στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου. Η εικόνα (φανταστική) που κυκλοφορεί με τον Π. Π. Γερμανό να ευλογεί τη σημαία της επανάστασης είναι πίνακας του 1865, του Θεόδωρου Βρυζάκη. Ο εορτασμός στις 25 Μαρτίου καθιερώθηκε το 1838 με διάταγμα του Όθωνα, που εκδόθηκε στις 15 Μαρτίου, προκειμένου να συμπέσει με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, για να προκύψει η λεγόμενη διπλή γιορτή.

Ένα επαναστατικό γεγονός, το οποίο ταυτίστηκε με ολόκληρο το έθνος έγινε μονομερής υπόθεση της κυβέρνησης. Αντί με ίσους όρους να κληθούν όλα τα κόμματα να συμμετάσχουν στην εθνική επιταγή, δεν μπόρεσαν κάποιοι ή δεν ήθελαν να ξεπεράσουν τη διχαστική νοοτροπία, που κατατρώει την υπόστασή μας πολλές δεκαετίες. Σε ένα πρόσωπο της λεγόμενης υψηλής κοινωνίας, με μεγάλη οικονομική επιφάνεια, που ποτέ δεν αγωνίστηκε, ούτε καν διαμαρτυρήθηκε για τα συμφέροντα του λαού, ήταν απόν από όλους τους κοινωνικούς αγώνες και δεν είχε ούτε μια λεκτική αναφορά-συμπαράσταση ακόμη και την περίοδο της κρίσης, δεν μπορεί να στοιχηθεί η μεγάλη πλειονότητα των λαϊκών στρωμάτων. Θα αναδείξει τα γνήσια στοιχεία ενός μακροχρόνια υπόδουλου λαού παραμερίζοντας τις πολιτικές και θρησκευτικές σκοπιμότητες;

Είμαστε μπροστά στην αποκάλυψη της αλήθειας ή σε ένα επετειακό πάρτι, στο κόψιμο της τούρτας των γενεθλίων του νεώτερου ελληνικού κράτους, όπου οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι και η ακολουθία τους θα απολαμβάνουν τις μεταξύ τους φιλοφρονήσεις, με τη συνοδεία ισχυρών και παρατεταμένων χειροκροτημάτων;

Να ασπαστούμε, έστω και τούτη την ώρα τους αγωνιστές, τους όρθιους νεκρούς, πράξη που έκαναν τότε οι απολίτιστοι, και οφείλουμε ακόμη εμείς. Θα είναι μια έκφραση ευγνωμοσύνης και τιμής, σε αυτούς που όρθωσαν το ανάστημά τους για την απελευθέρωση της πατρίδας. Παρά τις εσωτερικές έριδες και τις συγκρούσεις μεταξύ στρατιωτικών και πολιτικών, ένα είναι το μήνυμα, που ισχύει διαχρονικά. Η ενότητα του λαού αποτελεί τη μεγαλύτερη και πιο ασφαλή ασπίδα προστασίας απέναντι στις εχθρικές επιβουλές, αλλά και τις φίλιες υποκριτικές υποστηρίξεις.

Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε συμμαχίες, πράγμα που δεν είναι εύκολο, ούτε μόνιμο, γιατί τα συμφέροντα των ηγεσιών και όχι κατ’ ανάγκη των λαών είναι αντίθετα και συγκρουσιακά. Δεν είμαστε προβλέψιμοι, ούτε δεδομένοι κανενός· είμαστε εταίροι με ίσα δικαιώματα, κάτι που απορρέει από τις ιστορικές παραδόσεις, τη βαριά κληρονομιά και τους πολύχρονους αιματηρούς αγώνες για την κατάκτηση της ελευθερίας.