Γράφει ο Παναγιώτης Τζουνάκος

Ο Ιησούς γεννήθηκε στην πόλη Βηθλεέμ της Ιουδαίας μάλλον το έτος 7 π.Χ. σύμφωνα με τους επιστήμονες που έχουν συνεκτιμήσει τις πληροφορίες από ιστορικές πηγές και αστρονομικές παρατηρήσεις, δηλαδή επτά χρόνια νωρίτερα απ’ ό,τι υπολόγισε η Εκκλησία, αλλά από μικρός έζησε και ανατράφηκε στην κωμόπολη Ναζαρέτ. (Με βάση τον ευαγγελιστή Ματθαίο γεννήθηκε λίγο πριν το έτος 4 π.Χ., ενώ κατά τον ευαγγελιστή Λουκά το έτος 6 με 7 μ.Χ.) Αμέσως ξεχώρισε για την ευφυΐα και τη σοφία του, την οξύνοια και την ευστροφία του, τη σεμνότητα, την ταπεινότητα και τη μετριοφροσύνη του, αλλά και για το χάρισμα του εξωτερικού κάλλους. Οι εβδομήκοντα (Ο΄) που μετέφρασαν την Παλαιά Διαθήκη από την εβραϊκή στην ελληνιστική γλώσσα (3ο αι. π.Χ.), απέδωσαν με τη λέξη «Χριστός» -που σημαίνει «Χρισμένος» από την ελληνική λέξη «Χρίσμα»- τον εβραϊκό όρο Μεσσίας, δηλ. η λέξη Χριστός δεν είναι όνομα αλλά ιδιότητα. Δίδαξε με τον λόγο και την πράξη του την ισότητα, τη δικαιοσύνη και την ελευθερία και πάνω στη διδασκαλία του έχει θεμελιωθεί ο Χριστιανισμός. Σταυρώθηκε και πέθανε στον Γολγοθά το έτος 30 ή 33 μ.Χ.

Δίδαξε την ισότητα μεταξύ των ανθρώπων, των εθνών και των φυλών, ανεξάρτητα από καταγωγή, χρώμα, οικονομική κατάσταση και πολιτιστική παράδοση. Αναγόρευσε σε ύψιστη αρετή την αγάπη προς τον πλησίον λέγοντας «αγαπάτε αλλήλους» και «αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν». Με το «ειρήνη υμίν» εμφύσησε την εσωτερική ηρεμία και γαλήνη και καταφέρθηκε εναντίον της βίας και της βαρβαρότητας των πολέμων. Υπερασπίστηκε και στήριξε τον διωγμένο, τον ξεριζωμένο, τον ξένο, τον πρόσφυγα που υπήρξε και ο ίδιος. Με τις παραβολές του άφρονος πλουσίου, του Τελώνη και του Φαρισαίου, του καλού Σαμαρείτη κ.ά. αποτύπωσε την πραγματικότητα ενός άδικου και ψευδεπίγραφου πολιτισμένου κόσμου και προέτρεψε στη δημιουργία μιας νέας κοινωνίας χωρίς πεινασμένους, άστεγους και γυμνούς. Κατάγγειλε την ατομική ιδιοκτησία και τη συσσώρευση υλικού πλούτου, η οποία σήμερα θεωρείται ισχυρό πλεονέκτημα λέγοντας «ο έχων δύο χιτώνας μεταδότω τω μη έχοντι, και ο έχων βρώματα ομοίως ποιείτω».

Συγκρούστηκε με τους ισχυρούς της εποχής, τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους υποκριτές, με εκείνους που «διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλον», που άλλα έλεγαν και άλλα έπρατταν. Τους παρομοίασε με εξωτερικά καλαίσθητους τάφους με εσωτερικές ακαθαρσίες, ότι έδιναν έμφαση στην τυπολατρία και ήταν διεφθαρμένοι, φιλάργυροι και άπληστοι. Με αυτούς που είδαν στο πρόσωπό του έναν οραματιστή, έναν επαναστάτη που σαγήνευε τα πλήθη, έναν εχθρό των συμφερόντων τους, μια ισχυρή απειλή του πλούτου και της εξουσίας τους. Με το μαστίγιο έδιωξε από τον ναό τους εμπόρους, τους εκμεταλλευτές των εργαζομένων, που έκλεβαν και λήστευαν το εισόδημά τους βεβηλώνοντας το λατρευτικό χώρο. Πλησίασε τους φτωχούς περιφρόνησε και αποδοκίμασε τους έχοντες και κατέχοντες λέγοντας ότι, πιο εύκολα περνάει η κάμηλος από την τρύπα της βελόνας, παρά οι πλούσιοι στη βασιλεία των ουρανών.

Δεν στήριξε καμιά μορφή εξουσίας και κυριαρχίας και δεν παρείχε καμιά ανοχή και ευλογία σε βασιλιάδες, δικτάτορες, τυράννους και σφετεριστές και έφερε την ελπίδα, την αλληλεγγύη και την προσδοκία για εκατομμύρια ανθρώπους. Οι πρώτοι που αποδέχθηκαν και ακολούθησαν τη διδασκαλία του διάκεινται εχθρικά προς κάθε εξουσία και ποτέ δεν προσπάθησαν να δημιουργήσουν θρησκευτική εξουσία. Ούτε οι προφήτες, ούτε οι απόστολοι οργάνωσαν ποτέ θεσμική αρχή, σχέση με βαθμίδες εξάρτησης, κάτι που οι «πιστοί» έκαναν αργότερα δημιουργώντας την ιεραρχία εκμεταλλευόμενοι την πίστη των απλών ανθρώπων, η οποία άσκησε και ασκεί τη θρησκευτική εξουσία.

Δέχθηκε σχεδόν αδιαμαρτύρητα τις αποφάσεις του εβραϊκού κράτους, του Άννα και του Καϊάφα των αρχιερέων, αλλά και του Ρωμαίου έπαρχου Πιλάτου και καταδικάστηκε σε θάνατο από το θρησκευτικό δικαστήριο των Εβραίων, γιατί τότε το πνεύμα του βρισκόταν σε άλλο κόσμο, στο δικό του κόσμο, μη συμβατό με τις αντιλήψεις, τις θεωρήσεις και τους μεροληπτικούς νόμους. Γι’ αυτό υποτάχθηκε και χωρίς αντίρρηση αποδέχθηκε την ετυμηγορία του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αναγνώρισε τη νομιμότητα της κρατικής εξουσίας. Με την απάντηση στον Πιλάτο: «Το βασίλειό μου δεν είναι του κόσμου τούτου. Αν το βασίλειό μου ήταν του κόσμου τούτου, οι σύντροφοί μου θα είχαν πολεμήσει για να μην παραδοθώ στους Ιουδαίους» θέτει τον εαυτό του τελείως έξω από τις θεσπισμένες δομές της πολιτικής εξουσίας. Και εκείνοι τον παρέδωσαν στη μανία του αγράμματου και αφιονισμένου όχλου για να σβήσουν κάθε ελπίδα, κάθε όραμα, κάθε πνοή ελευθερίας.

Ο κόσμος αλλάζει. Μεταμορφώνεται και βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στην ιδιοτέλεια, τις υλικές απολαύσεις, αποστασιοποιημένος από την ανθρώπινη οντότητα και επιδεικνύεται με αυτά που έχει και όχι με αυτό που είναι. Η μεγάλη πλειονότητα δαρμένη από το μαστίγιο των λίγων κλονίζεται και εξαναγκάζεται να παραπαίει, να φυτοζωεί και να κατακλύζει τα πεζοδρόμια της απομόνωσης και της περιθωριακής εξαθλίωσης. Οι μορφές εκμετάλλευσης και δουλείας αλλάζουν και προσαρμόζονται κάθε φορά στα νέα επιστημονικά δεδομένα και συνέχεια διευρύνονται, αφού τα πάντα κινούνται κάτω από την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ισχυρών της γης. Έτσι, η δυναμική τους κυριαρχία έχει ισοπεδώσει τα πάντα, θρησκείες, ιδεολογίες, ηθικές αρχές, με τους διανοούμενους, που ήταν διαχρονικά οι πνευματικοί οδηγοί να έχουν σιγήσει επικίνδυνα. Κανείς δεν καταγγέλλει δημόσια τους αυτουργούς της καταπάτησης των αξιών της ισότητας, της δικαιοσύνης και της ελευθερίας, με αποτέλεσμα οι επιπτώσεις στην ανθρωπότητα να είναι μεγάλες, βαθιές και μη αναστρέψιμες. Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία που συντελείται αυτή τη στιγμή μέσα στους κόλπους της Ορθοδοξίας είναι η πιο μαρτυρική αποκάλυψη της κυριαρχίας των συμφερόντων. Οι πολιτικοί ηγέτες με προμετωπίδα τη θρησκεία προσποιούμενοι τους ευσεβείς προσκυνητές καταφεύγουν στα πιο αποτρόπαια και ειδεχθή εγκλήματα. Και αντί οι επικεφαλής της θρησκείας να σηκώσουν το λάβαρο της προστασίας και της στήριξης της ανθρώπινης ζωής, όχι μόνο σιωπούν ή καταφεύγουν σε γενικόλογες αναφορές, αλλά έμμεσα με τη στάση τους στηρίζουν τους δήμιους εκτελεστές, τους οποίους πολύ σύντομα θα στεφανώσουν για τα ανδραγαθήματά τους. Η παρέκκλιση από τη διδασκαλία του Ιησού είναι καταφανής. Η συμπόρευσή τους με τους εξουσιαστές και οι εκατέρωθεν ευλογίες έχουν οδηγήσει τις κοινωνίες σε περίσκεψη και προβληματισμό, με τα αρνητικά αποτελέσματα να καταγράφονται και στις γενικευμένες αμφισβητήσεις μεταξύ των πολιτών και κυρίως των νέων.

Κάθε θρησκεία σε αγαστή συνεργασία με την πολιτική εξουσία έχει απομακρυνθεί από τις βασικές αρχές και αξίες του ιδρυτή της και έχει μετεξελιχθεί λίγο ή πολύ σε μέσο επηρεασμού και χειραγώγησης των μαζών. Ο Ιησούς αν γεννιόταν σήμερα, είναι βέβαιο ότι, πάλι θα τον σταύρωναν οι βαρόνοι του πλούτου, οι δυνάστες των λαών, που συστηματικά καταληστεύουν και προσπορίζονται τον ιδρώτα των εργαζομένων, αλλά και πολλοί από τους υπηρέτες και διακόνους του. Και εκείνος, κάθε μέρα σταυρώνεται και ανασταίνεται για να βοηθήσει τον άνθρωπο και τον συνάνθρωπο που βρίσκονται πολύ κοντά μας, ανάμεσά μας και πλάι μας.

Η ιδέα της ανάστασης θεμελιωμένη στην προσδοκία των ανθρώπων για λύτρωση, καθαρμό και τη ζήση μιας διαφορετικής ζωής αποτελεί τη βάση σχεδόν όλων των θρησκειών. Είναι το όνειρο για μια άλλη αιώνια ζωή απαλλαγμένη από υλικά και φθαρτά αγαθά, όπου δεν θα υπάρχουν διαφορές, ανισότητες, αμαρτίες και θάνατος. Η ανάσταση των νεκρών και η τοποθέτηση των πιστών στα δεξιά του πατρός στον κήπο της Εδέμ και των άλλων στο πυρ το εξώτερον είναι μια μεροληπτική, φοβική διαταραχή της ψυχικής κατάστασης, προαίσθημα κακού και πανικού, που έχει στόχο τον έλεγχο των θρησκευόμενων, της συνειδησιακής τους πορείας και την καθοδήγησή τους. Οι στοχαστικές υποδείξεις των θρησκειών επενδύουν στον τρόμο του θανάτου και με την ανάσταση του σώματος και την αθανασία της ψυχής στις ισότιμες μεταθανάτιες απολαύσεις απέναντι στις εν ζωή αδικίες και μεροληψίες. Η μη αποδοχή ή η άρνηση του θανάτου αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο και τον παιδαγωγικό πυρήνα κάθε θρησκείας, αφού η αναζήτηση της αιώνιας ζωής ήταν, είναι και θα είναι η διακαής επιθυμία του κάθε ανθρώπου.

Ακολουθήστε το notospress.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις