Ξενιστής μιζαδόρων η Σπάρτη;

Οι Σπαρτιάτες πολίτες αναρωτιούνται χρόνια τώρα γιατί ο τόπος δεν πάει μπροστά. «Ψηφίζουμε, αλλάζουμε, προσπαθούμε αλλά τίποτα δεν γίνεται», λένε. «Απολύτως τίποτα…».

Κάποιοι, καλοπροαίρετοι, που δεν θέλουν να θίξουν πρόσωπα, ονόματα και υπολήψεις κάνουν λόγω για μια κατάρα που έπεσε στην πόλη πριν από χρόνια, ίσως και αιώνες. Διαψεύδονται όμως από την πρόσφατη ιστορία. Η Σπάρτη είδε καλύτερες μέρες επί Λιναρδάκη, επί Σαϊνόπουλου, επί Αντωνάκου. Κανείς δεν το αμφισβητεί. Τότε που ήταν η κατάρα;

Άρα δεν πρόκειται για κατάρα αλλά για κάποια παθογένεια που βέβαια βρίσκει έδαφος για να ευδοκιμήσει ανά εποχές. Παθογένεια που με τα χρόνια έχει προσωποποιηθεί και μάλιστα έχει αποκτήσει μόνιμα χαρακτηριστικά. Και μικρά ονόματα.

Γιατί, άραγε, στη Σπάρτη δεν στρέγει έργο, δεν υπάρχει μελέτη, δεν μπορεί «να μπει το νερό στ’ αυλάκι»; Γιατί η Σπάρτη υστερεί και βασανίζεται και μαζί της όποιοι φιλοπρόοδοι, προκομμένοι και αγωνιστές άνθρωποι την αγαπούν; Πως, με τόση συνέπεια συμβαίνει το κακό και δεν τυχαίνει ποτέ το καλό; Γιατί όλα διαλύονται και ό,τι δεν διαλύεται λιμνάζει;

Κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις έργων, μινιατούρες, αν θα κοιτάξεις πίσω από την κουρτίνα θα δεις ότι, είναι καπρίτσια των ισχυρών και όχι έργα για την προκοπή των πολιτών.

Τι συμβαίνει στη Σπάρτη; Αληθεύει ότι είναι ξενιστής μιζαδόρων; Αληθεύει ότι δεν προχωράει τίποτα γιατί κάποιοι ανίκανοι, βολεμένοι και λαμόγια ελέγχουν τις διαδικασίες; Και πως τις ελέγχουν; Δεν υπάρχει Κράτος, Νόμος, Θεσμοί; Γιατί τις ελέγχουν; Τι κερδίζουν;

Πως γίνεται να βρίσκονται πάντα οι ίδιοι άνθρωποι γύρω από τα κέντρα εξουσίας, αποφάσεων και πλούτου; Αλλάζουν βάρδιες κάθε 4-5 χρόνια και το δράμα της Σπάρτης δεν έχει τέλος. Υπάρχουν οι «μπροστινοί», οι πραίτορες, οι βαστάζοι και οι αναλώσιμοι. Χαμένοι πάντα οι τελευταίοι.

Ευτυχώς, που καμιά φορά, προκύπτουν στην πόλη «ξένοι», που δεν κατόρθωσαν να τους κρατήσουν απ’ έξω, και έτσι μαθαίνουν, οι σύγχρονοι είλωτες, αλήθειες που σηκώνουν το πετσί.

Μαθαίνουν για ιντριγκαδόρους, για επαγγελματίες της πολιτικής, για μιζαδόρους της παρακμής, για αρχιτέκτονες της διαπλοκής, για μετρ της αδιαφάνειας, για τρίγωνες, πεντάγωνες και επτάγωνες σχέσεις εξουσίας. Για συστήματα που έχουν εγκλωβίσει κατά καιρούς ακόμα και τους ιερούς θεσμούς και τους ανύποπτους εκπροσώπους τους για να ελέγξουν απόλυτα το «παιχνίδι».

Στη Σπάρτη αντί να ανακυκλώνουν σκουπίδια, ανακυκλώνουν αθώους και ενάρετους αιρετούς που μία που εκτέθηκαν και μία που παραιτήθηκαν... Την ίδια στιγμή παραμένουν στα κέντρα των αποφάσεων κάποιοι νοσηροί εγκέφαλοι, ακάματοι, λαϊκιστές και λαμόγια της κοινωνίας.

Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει. Κανείς δεν σηκώνει κεφάλι. Κανείς δεν μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Πλήρης έλεγχος. Εκεί που δεν το φαντάζεσαι υπάρχει διαπλοκή. Βολέματα και «εξυπηρετήσεις» για τους μικρούς. Καριέρες και καλή ζωή για τους μεσαίους. Κέρδη και εξουσία για τους μεγάλους.

Όλοι έχουν μερίδιο ευθύνης σε αυτό. Όλοι έχουν βάλει το δάκτυλο στο βάζο με το μέλι. Από έναν άμοιρο πολίτη που κάποτε παρακαλά γι’ αυτό - που δυστυχώς δεν ξέρει ότι το δικαιούται - και χαρίζει την ψήφο του, μέχρι τους ανθρώπους του πνεύματος (πλην 2-3) που δεν έχουν να γράψουν μία λέξη γι’ αυτή την παρακμή λες και έχουν ανάγκη την εξουσία που την επιβάλει.

Παραδειγματικός ξενιστής μιζαδόρων η Σπάρτη; Γιατί όχι; Όλες οι συνθήκες, όλα τα φαινόμενα και κυρίως όλα τα αποτελέσματα το υποδεικνύουν. Μιζαδόροι της παρακμής…