Για εσένα, που έμεινες…

Ακούγοντας τους άλλους, οι απαντήσεις προκύπτουν μόνες και καταλυτικές.
Ακούω έναν πολιτικό υψηλής αποδοχής να λέει από το βήμα της Βουλής ότι η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει πριν πούμε στα παιδιά μας, «έλα να κάνεις τα όνειρα σου πραγματικότητα στην Ελλάδα».
Ακούω επισκέπτρια στην ανοιξιάτικη Σπάρτη να λέει ότι η Σπάρτη «είναι μια τόσο άσχημη πόλη που ευτυχώς θα φύγουμε προς Μάνη και Μονεμβασία».
Ακούω έναν 30χρονο Σπαρτιάτη ενώ δουλεύει να λέει «δεν το κρύβω, φοβάμαι πως τίποτα δεν θα πάει καλά και περιμένω και παιδάκι…».
Ακούω ένα δάσκαλο μουσικής να μαζεύει τους μαθητές σε συναυλία γιατί «το κράτος δεν αναγνωρίζει την ασθένεια το 6χρονου αγοριού που πρέπει να κάνει θεραπεία στο εξωτερικό».
Ακούω τον 55χρονο αλλοδαπό Βαγγέλη σε ένα αναπηρικό καρότσι, με ένα κυπελλάκι στο χέρι, να χαίρεται γιατί «με σύνταξη 300 ευρώ βρήκα σπίτι με μπάνιο για 200 ευρώ τον μήνα».
Δεν θέλω, δεν μπορώ και δεν με ενδιαφέρει να απαντήσω σε όλους όσοι είναι μπροστά και πίσω από της σκηνές που περιγράφω. Θα αναφερθώ μόνον σ’ εκείνους που μοιραία ή ωραία θα αναλάβουν να διορθώσουν, να αλλάξουν, να βελτιώσουν ή αν θέλετε, να πάνε πιο πέρα τη ζωή στην Ελλάδα. Αυτοί είναι εκείνοι που έμειναν…
Μείνατε στην Ελλάδα, την ώρα τη δύσκολη. Για να έχει αντικείμενο κάθε έκπτωτος άγγελος της σωτηρίας μας.
Μείνατε στον τόπο σας, την εποχή που ήταν άσχημος και προβληματικός. Για να έχει ψυχή η συνείδηση και νόημα η προσπάθεια για καλύτερες μέρες.
Μείνατε στην παράδοση, την ώρα που οι μοίρες γίνανε σειρήνες και φτιάχνετε οικογένεια, από το μηδέν…
Μείνατε στην κοινωνία, αναμμένοι πυρσοί της ενότητας και της αλληλεγγύης γιατί «όλοι μαζί μπορούμε» να πάμε μπροστά αρκεί ο κάθε ένας να κάνει ένα μικρό βήμα πίσω…
Μείνατε σε μια χώρα, που θέλει αλλά δεν μπορεί, να είναι δίκαιη, έντιμη και καλή με όποιον διαφέρει, όποιον αδυνατεί, όποιον διστάζει, όποιον δεν γνωρίζει.
Σε όλους εσάς, που μείνατε, ένα μεγάλο ευχαριστώ και μια από καρδιάς ευχή, να έχετε πάντα την κρυστάλλινη δύναμη ψυχής και την απλότητα του σημαντικού ανθρώπου.