Ο tempora ο mores…

Oι εξουσίες έχουν διακριτό ρόλο. Έτσι έχουμε μάθει. Μάθαμε επίσης ότι υπάρχει μια 4^η εξουσία, αυτή του Τύπου, που πρέπει να βρίσκεται στην υπηρεσία της Δημοκρατίας και να ελέγχει τις άλλες τρείς.

Τέτοια ώρα τέτοια λόγια… Σχεδόν αδύνατο ο Τύπος να σταθεί στα πόδια του ως υπηρέτης της Δημοκρατίας αν προηγουμένως δεν στέκεται στα πόδια της κάθε πολιτική οντότητα, με πρώτον τον πολίτη και στη συνέχεια τις εγγύτερες στον πολίτη μορφές εξουσίας όπως είναι ο αιρετός Δήμος και η αιρετή Περιφέρεια.

Αυτές οι εξουσίες, Πολίτης, Δήμος και Περιφέρεια, όχι μόνον δεν διακρίνουν, δεν αξιολογούν και δεν αντιμετωπίζουν τον Τύπο, ανάλογα με την αξία του, της προσπάθειά του, τις επιδόσεις του και τα αποτελέσματα του, αλλά καταργούν κάθε μέτρο, αξίωμα, κριτήριο και ασφαλιστική δικλίδα που τα ταξινομούσε τον Τύπο σε μια δίκαιη, έντιμη και δημοκρατικά διαμορφωμένη, κατάταξη. Κατάταξη που θα καθόριζε και τα δίκαια και συμφέροντα κάθε ΜΜΕ χωρίς να χρειάζονται μεσολαβήσεις, χωρίς να επεμβαίνουν ρυθμιστές και χωρίς να υποχρεώνεται κάθε λειτουργός του Τύπου να ασχοληθεί με αλλότρια για να επιβιώσει ή για να δικαιωθεί.

Οι καιροί και τα ήθη σήμερα αναδεικνύουν ακατάλληλα πολιτικά πρόσωπα σε θέσεις που είναι κρίσιμες για την τιμιότητα της Πολιτείας και της Κοινωνίας έναντι του Τύπου. Πρόσωπα όπως, κομματάρχες, σύμβουλοι, αντιδήμαρχοι κ.α. και κάθε λογής παράγοντες που ανάλογα με το προσωπικό τους γούστο, ανάλογα με το μικρό συμφέρον τους, καταδικάζουν ΜΜΕ και πριμοδοτούν ΜΜΕ χωρίς κρίση, χωρίς δικαιοσύνη, χωρίς αιδώ, τελικά, αφού υπάρχουν πολλές περιπτώσεις ατασθαλίας ή μεθοδευμένης φίμωσης που προκαλούν, εξοργίζουν και προβληματίζουν.

Θα ήταν πολύ απλό, αν ένας υπουργός, βουλευτής, περιφερειάρχης, δήμαρχος, ήθελε να γνωρίζει τι γίνεται στο πεδίο των ΜΜΕ να το γνωρίζει και να το ελέγχει (με την καλή έννοια) ακόμα και σε τακτικότατη βάση. Προφανώς δεν υπάρχει η πρόθεση και η διάθεση για κάτι τέτοιο κι έτσι λοιπόν διαμορφώνεται, διαχρονικά, μια κατάσταση που γίνεται σημείο καιρών και δείγμα ηθών.

ΜΜΕ που χαροπαλεύουν, στελέχη τους που δύσκολα επιβιώνουν και από την άλλη γραφεία ή πρόσωπα των λεγόμενων 3 Εξουσιών που βιάζουν θανάσιμα τη σχέση Τύπου – Εξουσίας. Εκεί, η Αυτοδιοίκηση θα μπορούσε να διαδραματίσει ρόλο ιερό και λυτρωτικό για όλους. Όμως φαίνεται ότι είτε δεν υπάρχει η επάρκεια γνώσης και αντίληψης, είτε υπάρχει απόλυτη επιρροή από την κεντρική εξουσία.

Το αποτέλεσμα είναι τραγικό. Πρώτο θύμα είναι ο πολίτης (που εν τω μεταξύ συμμετέχει ποικιλοτρόπως σε αυτό το «παιχνίδι» χωρίς πάντα να το αντιλαμβάνεται) και επόμενο θύμα ο άνθρωπος του Τύπου. Δυστυχώς θύμα από την πλευρά των 3+1 εξουσιών (Εκτελεστική, Νομοθετική, Δικαστική, Αυτοδιοίκηση) δεν υπάρχει σε πρώτο χρόνο. Σε δεύτερο χρόνο σαφώς και είναι θύμα κάθε θεσμός και κάθε καλοπροαίρετο πρόσωπο που δραστηριοποιείται σε αυτούς τους θεσμούς.

Ισως κι ένας λόγος που η Αυτοδιοίκηση δεν έχει καταστεί πραγματική εξουσία, ενώ έχει τόσο κοντά τον πολίτη, είναι ότι δεν αντιστέκεται, δεν αυτονομείται, δεν αντιδρά, δεν αναδεικνύεται αλλά υπάγεται, υπομένει και ακολουθεί παρακλητικά τις άλλες τρείς και ειδικά την Εκτελεστική εξουσία.

Τα ήθη λοιπόν δείχνουν τους καιρούς και όποιος είναι έντιμος πολίτης πρέπει να κοιτά καθαρά τα πράγματα, να βλέπει το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί και μετά να δικάζει και να καταδικάζει πρόσωπα και καταστάσεις που φαινομενικά τον παραπλανούν και ουσιαστικά τον αφορούν.