Συλλυπητήρια απ’ όλους και προς όλους…

Πολιτικοί απ’ όλο το φάσμα και από κάθε εποχή έγραψαν - και καλά έπραξαν - για την απώλεια της οικογένειας του Αντώνη Σαμαρά.

Όντες όμως θεατές του πολιτικού θεάτρου, από την Μεταπολίτευση έως και σήμερα, όποτε μας είπαν ότι πρέπει να ευτυχούμε, δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε το οξύμωρο της ζωής που δεν έχει να κάνει καθόλου με τον αστικό πολιτισμό και την βεβαία ανθρωπιά ενός εκάστου αλλά με τον εξάμβλωμα που οι πολιτικοί, συλλήβδην ως διακεκριμένη κατηγορία πολιτών, έχουν διαμορφώσει στη χώρα μας.

Έγραψαν σχεδόν όλοι με αφορμή την απώλεια της οικογένειας Σαμαρά: «Το να χάνει ένας γονιός το παιδί του είναι η πιο ανείπωτη τραγωδία. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος, δεν υπάρχει βαθύτερη πληγή. Πόσο μάλλον όταν το παιδί αυτό φεύγει άδικα, πρόωρα, τόσο νέο - μόλις 34 ετών. Ένα νέο κορίτσι, μια ζωή μπροστά της, που κόπηκε βίαια, αφήνοντας πίσω μόνο θλίψη και αναπάντητα «γιατί».» Κι έτσι ακριβώς είναι.

Αναρωτήθηκαν ποτέ και εξέφρασαν ανάλογες δημόσιες ευχές, οι πολιτικοί, για τις χιλιάδες 34χρονων ανθρώπων, και νεότερων αλλά και μεγαλύτερων, που στην Ελλάδα των πολιτικών που εν τω μεταξύ μεσουρανούν, δεν έχουν στον ήλιο μοίρα; Δεν έχουν ελπίδα, δεν έχουν τύχη, δεν έχουν δουλειά, δεν έχουν ασφάλεια, δεν έχουν υγεία, δεν έχουν χρήματα, δεν έχουν ευτυχία, δεν έχουν προοπτική, δεν έχουν, κάποιες φορές, ζωή;

Αναρωτήθηκαν αν κάθε μέρα υπάρχει ένας Αντώνης Σαμαράς που χάνει το παιδί του είτε κυριολεκτικά, είτε μεταφορικά; Αναρωτήθηκαν αν υπάρχουν γονείς που δεν θλίβονται γιατί έχασαν παιδί αλλά γιατί έφεραν παιδί στον κόσμο τούτο; Αναρωτήθηκαν αν υπάρχουν γονείς που είναι στη φύση τους αλλά δεν είναι στη θέση τους να φέρουν παιδί στον κόσμο; Αναρωτήθηκαν αν πεθαίνουν νέοι γιατί δεν έχουν τα «λύτρα» για την υγεία τους; Αναρωτήθηκαν αν υπάρχουν νέοι που έχασαν δια παντός την ψυχική τους υγεία; Αναρωτήθηκαν αν υπάρχουν νέοι που ως «ζόμπι» της ελληνικής προοπτικής πορεύονται στη ζωή που τους προετοιμάσαμε; Αναρωτήθηκαν που νέοι άνθρωποι δεν ελπίζουν σε τίποτ’ άλλο παρά μόνον σε καλά δεδομένα στο κινητό τους; Αναρωτήθηκαν αν υπάρχουν νέοι άνθρωποι που ζηλεύουν παράφορα την προκοπή άλλων κοινωνιών; Αναρωτήθηκαν γιατί ακόμα φεύγουν νέοι από τη χώρα; Αναρωτήθηκαν γιατί σε λίγα χρόνια η Ελλάδα θα είναι ένα μαραζωμένο γηροκομείο; Αναρωτήθηκαν πόσα συλλυπητήρια πρέπει να εκφράσουν στις ελληνικές οικογένειες; Αναρωτήθηκαν πόσο πικραμένοι μπορεί να είναι από την ελληνική πραγματικότητα 34χρονοι που ξαφνικά φεύγουν από τη ζωή;

Η απώλεια της οικογένειας Σαμαρά, δείχνει να ήταν αναπόφευκτη. Η απώλεια της ελληνικής κοινωνίας είναι τελικά αναπόφευκτή ή προδιαγεγραμμένη;

Ας αναρωτηθούν κι εδώ είμαστε να δεχθούμε τα συλλυπητήρια που μας αναλογούν.